 ŚCIANA SŁAWY | Tutaj będą umieszczane odnosniki do stron, na których znalazły się recenzje wydanych przez nas książek
|
| POLECAMY | Pozycje polecane przez naszą stronę. W celu zobaczenia szczegółów należy kliknąć w dany banner
|
|
| Witamy |
|
Strona ta poświęcona jest YAOI - gatunkowi mangi i anime ukazującemu relacje homoseksualne pomiędzy mężczyznami. Jeśli jesteś zagorzałym przeciwnikiem lub w jakiś sposób nie tolerujesz homoseksualizmu, to lepiej natychmiast opuść tę witrynę - resztę naszych Gości serdecznie zapraszamy
|
| Pocałunek śmierci 15 |
15
Zamykając za sobą ciężkie, żelazne drzwi zamczyska, Rosiera pochłonęła szczególna cisza. Nie była tą samą ciszą, jaka go zazwyczaj witała wśród opuszczonych, ciemnych podziemnych ścian. Ta, zdawała się tętnić jakimś dziwnym życiem, odbierało się wrażenie jakby rozszarpywały ją czyjeś emocje, powodując wrażenie hałasu...
Odwrócił głowę w stronę młodego demona. Jego oczy były nieruchome, nie zdradzały się żadnymi myślami. Rosier wsunął dłoń w jego, nieco większą i chłodniejszą, zakleszczając ją w silnym uścisku, który nie został odwzajemniony. Nie uraziło to Krwawego Demona, wiedział, że młody anakim potrzebował czasu aby nauczyć się niektórych gestów i słów... Doskonale pamiętał, jak to było z nim samym, choć pamięć o tym należała do tego fragmentu jego życia o którym najchętniej by zapomniał...
-Przygotuj gorącą wodę- poprosił człapiącego za nim mężczyznę.- A potem posprzątaj w komnacie Magany...- urwał, dodając zaraz:- tak, jakbyś to czynił w Czerwonej Komnacie.
Człowiek mruknął, iż zrozumiał i Rosier uśmiechnął się do niego.
-To ty!
Hasmed z niepokojem popatrzył na szklany puchar, który zadźwięczał od podniesionego głosu Rosiera. Demon musiał wiedzieć, że ktoś jest jeszcze z Hasmedem w jadalni, lecz pewnie nie spodziewał się ujrzeć właśnie Tutiela. Czy był wściekły? Jego zwykle gładkie, porcelanowe czoło, fałdowały teraz dwie głębokie zmarszczki. Wyglądał na urażonego obecnością demona, lecz było w tym coś jeszcze. Nawet jeśli Rosier stał kilka sporych metrów od Hasmeda, ten zdołał pochwycić pewien rodzaj niepokoju malujący się w jego dużych ciemno-rubinowych oczach.
-Znacie się?- zapytał młodzieniec, nie kryjąc ciekawości. Jego wzrok prześliznął się po twarz rudzielca i utkwił w jego młodym podopiecznym. Stał nieco z boku, skrywając twarz w głębokim kapturze i choć chłopiec nie widział jego oczu, czuł, że ten patrzy się wprost na niego.
Piękny demon splótł na piersi ręce, częstując Tutiela dość nieprzychylnym spojrzeniem:
-Czy się znamy? Cóż, zdarzało mi się z nim sypiać- odparł z przesadną obojętnością.
Hasmed drgnął, szybko przesuwając oczy na milczącego Tutiela. Wystarczyło jednak na niego spojrzeć, by wiedzieć, że rudy najzwyczajniej kłamał. Człowiek rozzłościł się na siebie. Czy to ważne, z kim sypia Tutiel?
-Co robisz w moim ,,domu"?- domagał się wyjaśnień, choć w tonie jego głosu więcej można było znaleźć pretensji niż chęci wysłuchania jakichkolwiek tłumaczeń.
-Wpadł w odwiedziny, nie widzisz?- odpowiedział za Tutiela Hasmed. Mimo luźnych, półżartobliwych uwag Rosiera, atmosfera zaczynała nieprzyjemnie gęstnieć. Chłopak gorączkowo pragnął nad tym zapanować.
Demon nabrał powietrza:
-Powinno się uprzedzić przed złożeniem wizyty. Poza tym istnieje coś takiego jak pukanie do drzwi. W dodatku, jeśli po paru chwilach dobijania się nikt nie otworzy, to wraca się do domu, a nie włamuje. Ot, co!
-Ja mu otworzyłem.
Ogniste oczy Rosiera przesunęły się na młodzieńca. Stał nieco sztywny, opierając rękami o blat podłużnego stołu i starał się wyglądać na opanowanego.
-Hasmedzie...- odezwał się do niego łagodnie, po czym zakleszczył usta w krzywą linię jakby walczył, aby się nie rozpłakać.- Nie musiałeś tego robić...
-Nie płacze się nad rozlanym mlekiem.
Przez kilka chwili, które zdawały się dla chłopca wiecznością, Rosier milczał, pozwalając trwać ciszy. W końcu zawiesił głowę, i tkwił tak parę sekund, przyglądając się własnym butom. Gęsta grzywka przesłoniła mu oczy, więc Hasmed nie widział wyrazu jego twarzy, ale miał przeczucie, że ten, nieco się uspokaja. Choć tak naprawdę nie był wcale poważnie rozwścieczony. Gdy to faktycznie go dopada, głos Rosiera staje się spokojny i tak gładki, jak ostrze brzytwy. Wyglądało na to, że obecność Tutiela i jego tajemnicza znajomość z chłopcem, musiała go zaciekawić. Chęć poznania tego sekretu okazała się silniejsza od urazy wtargnięcia na teren prywatny.
-Zrobię kolację!- zawołał entuzjastycznie, podrywając nagle głowę.
-Szczerze mówiąc... już jedliśmy.- Wskazał ruchem ręki na stół.
-Nie pomagasz mi Pisklę...- westchnął z udawaną nieśmiałością, po czym odwrócił się w stronę zakapturzonego anakim jakby dopiero teraz przypomniał sobie o jego istnieniu.- Musimy się wszyscy ładnie poznać.- I zanim pomyślał, by ściągnąć mu z głowy kaptur, ten jakby zgadując jego zamierzenia, uczynił to samodzielnie, ukazując swoją podłużną, poszarzałą twarz, w której wyróżniały się skośne, bardzo granatowe oczy, przypominające puste dziury połykające światło.
Człowiek poczuł, jak spływa na niego przejmujący chłód, jak marznący styczniowy deszcz. Zapragnął odszukać ciepłej i uspokajającej dłoni Tutiela, choć gdyby naprawdę tego chciał, to na pewno potrafiłby mężnie zapanować nad lękiem, nie musząc szukać w nikim oparcia. Poza tym... wcześniej też nie miał możliwości, aby schować się za kimś, a jakoś sobie radził. Złościło go, że stawał się przy nim słaby.. Wyglądało na to, że obecność Tutiela będzie mu tylko przeszkadzać. Jednak zaczynał się już przyzwyczajać, że nic jakoś nie szło ostatnio po jego myśli!
-Ma dopiero jeden dzień- wyjaśnił płomiennowłosy.- Będę mu musiał wymyślić jakieś zastępcze imię, zanim nam się w końcu przedstawi. A może ty masz pomysł... panie...?
-Tutiel- odpowiedział, mrużąc oczy.
Młody anakim rozciągnął szeroko usta jakby zamierzając wykrzyknąć to imię. Po chwili jego spojrzenie padło na Hasmeda, było wręcz przewiercające. Chłopiec podrzucił do góry brwi w niemym pytaniu, lecz demon szubko odwrócił wzrok, ponownie umieszczając go na twarzy Tutiela.
-Tutiel? Ten Tutiel?
Mężczyzna uśmiechnął się:
-Nie wierzę, że mógłbyś o mnie usłyszeć...- Zerknął przelotnie na Hasmeda.- Chyba, że on coś ci naopowiadał...
-Nic mu o tobie nie wspominałem- parsknął obrażony, biorąc z półmiska jabłko, które zacisnął mocno w dłoni. Odgryzając kawałek, odwrócił głowę w przeciwną stronę, by zdjąć z siebie te złote, palące oczy.
Rosier ruszył w głąb sali, zatrzymując się prawie przy stole.
-Hasmedzie...- Ściągnął brwi, przybierając bardzo poważny wyraz twarzy, toteż człowiek poświęcił mu całą swoją uwagę.- Jestem słodki, zabawny i czarujący, a ty wolisz jego? Wpychasz mi nóż w serce! To cholernie boli!
-Przestań błaznować! Skąd ten głupi pomysł?
-Wolałbym zaprzeczyć samemu sobie, iż słyszałem, jak wymawiasz jego imię... Chciałbym wymazać z głowy tę scenę, nawet wyłączyć dźwięk... ale urodziłem się przeklęcie drobiazgowy. Obraz twej zdrady będzie się za mną ciągnął do końca mego żywota! -Opadł na krzesło, biorąc do ręki nagryzione przez Hasmeda jabłko. Zanurzył w nim zęby, odgryzając duży kęs.- Nie myśl sobie, że wykorzystałem twoją bezradność i buszowałem ci w pamięci- odparł z pełnymi ustami, wypluwając kawałki jabłka.
-Najlepiej zrobisz zamykając się wreszcie!- Poczerwieniał, czego pragnął teraz za wszelką cenę uniknąć.- Nic nie rozumiem z tego bełkotu!
-Wiem, przepraszam. Żałuję, że poruszyłem ten temat, teraz będzie nam głupio...
Zapanowała krótka, niezręczna cisza.
Oczy pięknego demona przesuwały się po Tutielu z góry w dół i z powrotem, z niezwykłą, wręcz wnikliwą uwagą jakby oglądał rzeźbę. Gdy ich oczy w końcu się ze sobą spotkały, Rosier odwrócił lekceważąco wzrok. Młodzieniec nie zamierzał kryć się ze swoją niechęcią do gościa. Nastroje te były jednak zmienne, zaraz jego usta ułożyły się w wyćwiczony uśmiech. Wyglądał trochę jak lalka, którą pociąga się za sznurki, zmuszając do występu... Rosier nie był zadowolony, że musi odstawiać tę głupią grę. Gdyby nie obecność Pisklaka, sprawa potoczyłaby się w innym kierunku.
-Panie Tuti-Tuti, domyślam się, że będziesz naszym gościem tej nocy?
-To zależy od... Hasmeda- powiedział po niewielkiej pauzie, świdrując rudzielca swoimi przenikliwymi oczami.
-Naprawdę ode mnie?- warknął, mrożąc go wzrokiem.- Coś podobnego!
Uniósł do góry kącik ust:
-To zależy...- poprawił się- od tego, czy zechcesz tu zostać. Postanowiłem nie spuszczać cię z oka.
Rosier przejechał po wardze językiem, grzebiąc w myślach. Hasmedowi nie podobał się on taki milczący. Za często też zdarzało się mu czynić pauzy... Nie mogło to wróżyć nic dobrego, za dobrze go znał. Gdyby tylko mógł z nim porozmawiać... Ale czy będą mieli jeszcze sposobność, aby zostać sam na sam?
Tutiel i Rosier skierowali oczy w stronę drzwi, w których po kilku sekundach stanął sługa Rosiera. Ilekroć widział go chłopak, ogarniał go niesmak. Nie tylko powierzchowność miał odpychającą... W oczach mężczyzny było coś, co odrzucało. Mógłby stanowić dla nowo-narodzonego demona prawdziwą konkurencję, choć tak naprawdę nie byli do siebie zewnętrznie podobni, to raczej uczucie odrazy, jakie mężczyzna wzbudzał w Hasmedzie, pozwoliło ich tak porównać.
-Woda...- mruknął, nie poruszając ustami prawie w ogóle. Płomiennowłosy uśmiechnął się do niego perliście, co o mało nie spowodowało, by Hasmed nie zadławił się kawałkiem owocu. Rosier nie oszczędziłby swego wdzięku nawet krowiej kupie. Miał pewne dziwne ciągoty do brzydoty...
-Przygotuj dwie komnaty dla moich gości. Postaraj się zrobić to dość szybko, chcę ich już stąd pogonić.
Mężczyzna popatrzył wilkiem na Tutiela, następnie przesunął spojrzenie na demona w mnisim odzieniu, lecz ten stał jak posąg, nie zwracając na nikogo uwagi, pozwalając sobie wtopić się w tło.
-Postaram się jutro o nowe pokojówki- powiedział do sługi przepraszająco i mężczyzna wycofał się zrzędliwie z salonu.
W kominku prawie wygasało i w pomieszczeniu zaczynało robić się chłodno i ciemno. Wyglądało jednak na to, że tylko Hasmedowi przeszkadza brak światła... Anakim naturalnie mieli świetny wzrok. Człowiek zacisnął mocno wargi tak, że te, prawie zniknęły z jego twarzy. Świadomość, że był w tym pomieszczeniu jedyną istotą ludzką, naraz zaczęła go nieprzyjemnie przygniatać, przywołując obrazy z dzieciństwa... Nie dał się im jednak omamić, gdy zamknął oczy i znów je otworzył, wizja zniknęła.
-Ja też mam już dość na dzisiaj. Nie obchodzi mnie, co zamierzacie robić, idę spać. - Ruszył niespiesznym krokiem w stronę drzwi, kiedy wzrok Rosiera zatrzymał go w miejscu.
-Widzę, że odzyskałeś torbę...
Człowiek zacisnął dłoń na jej skórzanym pasku.
-Z odrobiną pomocy?- I tu popatrzył na Tutiela. Uśmiech płomiennowłosego nie podobał się Hasmedowi.
-Pracuję nad polepszeniem naszych stosunków. Trzymając moją rzecz, nie ułatwiasz mi tego- odpowiedział, z powrotem biorąc na siebie jego oczy.
-Najmocniej przepraszam.- Wyszczerzył zęby i ciężka atmosfera jaka przez chwilę panowała, momentalnie się rozprysła.
Tutiel przyglądał się im z uwagą, rozwijając w głowie jakąś myśl. Człowiek był zbyt zmęczony, by zwrócić na niego uwagę, pragnął jak najszybciej znaleźć się sam. Jednak mężczyzna ruszył w jego kierunku, na co młodzieniec natychmiast otrzeźwiał.
-Muszę z tobą jeszcze porozmawiać...
-Jutro też jest dzień- odpowiedział, najbardziej oschle jak tylko mógł. Nie zamierzał zapraszać go do swojej sypialni o tak późnej porze, jeszcze zrobiłoby się intymnie... Aż zadrżał na tę myśl.
-Oj Tuti-Tuti...- Rosier pogroził mu palcem i przez chwilę przypominał podirytowanego dwunastolatka. Hasmed naprawdę nie miał pojęcia, jak on to robił, że wyglądał czasem w tak dziwny sposób... Tutiel przesunął na niego swoje bezwyrazowe oczy.- Hasmed jest dla ciebie za młody, poszukaj kogoś w bardziej odpowiednim wieku.
Brunetowi zakręciło się w głowie. Miał ochotę trzepnąć Rosiera w łeb i była to tak silna chęć, że aż zwrócił tym uwagę podopiecznego Rosiera. Skupił na człowieku swoje ciemnogranatowe oczy jakby miał obawy, że Hasmed rzeczywiście spełni swoje pragnienie.
-Rosier, ty też połóż się już, bo nie da się ciebie słuchać- westchnął, czując, że kolor jego skóry stopniowo wraca do normy.
-Wiesz, uczyniłbym to z przyjemną-ością, jest jednak drobna trudność...- Wskazał palcem na młodego demona.- Muszę zająć się nim, bo znów mi ucieknie. To może potrwać nawet całą noc!
-Aleś ty wymagający...- mruknął pochmurnie do najmłodszego z anakim i były to pierwsze słowa, jakie skierował w jego stronę.
Dwie dobre godziny później, wszelkie rozmowy ucichły i zamek pogrążył się w pozornym śnie. Rosier leżał z otwartymi oczami, starając się całkowicie opróżnić umysł z emocji i myśli. Kiedy uzyskał już ten stan, podniósł się, zarzuciwszy na siebie zwiewny, ciemnobrązowy materiał, po czym bezszelestnie wysunął się z komnaty.
-Jesteś tu... Musiałem się upewnić.- Zamknął za sobą drzwi, oparłszy się o nie i stał tak nieruchomo, jakby spojrzenie demona trzymało go w miejscu.- Mam nadzieję, że cię nie obudziłem.
Spuścił wzrok na nakrycie, leżało zwinięte na ziemi. Zanim Rosier opuścił komnatę młodego demona, dokładnie go okrył. Widocznie mu się nie spodobało. A może dokuczało anakim gorąco? Płomiennowłosy przystąpił do niego, zatrzymując się u nóg łoża. Demon nie spuszczał z niego oczu, których zygzakowate, żółte źrenice zmieniły nieco swój kształt na łagodne półkola.
-Beliar...- odezwał się do młodszego demona i jego usta ułożyły się w pół uśmiech.- Postanowiłem mówić do ciebie Beliar. Oczywiście do czasu, kiedy sam zdecydujesz jak chcesz się nazywać.
Doskonale wiedział, czemu postanowił wymyślić mu imię... Pozwoliło to nadać anakim jakąś tożsamość. Prawda wyglądała tak, że Rosiera przerażała własna niewiedza na jego temat. Mógł być przy nim wiele godzin, a i tak nie otrzymałby obrazu jego natury. Demon nie uśmiechał się, nie okazywał złości, nie przejawiał większego zainteresowania czymkolwiek, a przynajmniej nie dało się tego dostrzec w jego zawsze nieruchomej twarzy. Co prawda nie upłynęło wiele czasu od narodzin i wszystko mogło się jeszcze zmienić, jednak Krwawy Demon odczuwał niepokój i wyjątkową frustrację z powodu nijakości Beliara. O ile pamiętał... on sam bardzo szybko załapywał słowa i po upływie krótkiego czasu, już potrafił formować zdania. Oczywiście anakim nie musieli przechodzić przez to tak samo...
Wskoczył na łóżko, obok Beliara, podwijając pod siebie nogi. Mimo wszystko, Rosier był jednak zadowolony. Najważniejsze przecież, że potrafił nad młodym anakim zapanować i to liczyło się teraz najbardziej. Co do jego charakteru, przyjdzie z czasem... Młody demon leżał na plecach ze skrzyżowanymi nogami jakby wylegiwał się tylko, od przyjścia opiekuna ani na moment nie spuszczał z niego oczu. Wyglądało to trochę tak jakby na niego uważał, jednak Rosier był bardziej zdania, że to zwykłe zaciekawienie.
-Nie myślałem szczególnie długo nad nadaniem ci odpowiedniego imienia. To przyszło samo z siebie, jakby ktoś mi je podpowiedział z góry.- Wskazał palec na sufit i demon utkwił w nim na chwilę wzrok. Anakim uśmiechnął się na to, zadowolony, że go słuchał.- Jesteś kimś wyjątkowym i zasługujesz na wyjątkowe imię. Beliar był pierwszym nazwanym z aniołów. Kto wie- przechylił głowę, przypatrując mu się- może to właśnie ten książę ciemności cię spłodził?
Trwała kilku sekundowa cisza.
-Urodziłeś się w dobrym czasie i miejscu. Postaram się rozmawiać z tobą jak najwięcej, abyś mógł się szybko nauczyć...- zamilkł, marszcząc czoło. Zdał sobie bowiem z czegoś sprawę. Kiedy na świat przychodzą anakim, prędko przyswajają słowa przez penetrację ludzkich umysłów. Jednakże dotyczyło to wyłącznie ludzi, myśli anakim były dla demonów zamknięte...
Rosier roześmiał się, uderzając otwartą dłonią w czoło.
-Przepraszam cię najmocniej, Beliarze!- Zacisnął swoje palce wokół jego kolana, przysuwając się bliżej niego. Demon rozchylił usta jakby chciał mu przerwać, lecz nie wypowiedział żadnych słów.- Jestem anakim, demonem, więc nie ma większego sensu, by ci tak w kółko nawijać! Ale ze mnie głuptas, że też wcześniej sobie tego nie uzmysłowiłem...- Otarł z oka łzę, podśmiewając się jeszcze przez pewien czas, zanim nieco spoważniał. Popatrzył Beliarowi w oczy. Młodszy demon miał zastanawiający wyraz twarzy. Malował się na niej dziwny spokój i tajemniczość. A nawet coś, co przypominało pewne zrozumienie. Rosier uśmiechnął się przymilnie - Jutro umówię cię na randkę z Hasmedem, żebyś mógł sobie poczytać z jego mądrej główki. Wiele się wówczas nauczysz.
Nachylił się nad nim, delikatnie całując go w skroń. Mając jego twarz tak blisko swojej, udało mu się zaobserwować lekko zmieniający się kształt tęczówek. Pocałował go szybko jeszcze dwa razy w policzek w rezultacie czego tęczówki uformowały się w płonące, jaskrawe kule. Wyglądały jak dwa słońca i prawie w całości przykrywały oko.
-Wypocznij.- Poderwał się, podnosząc z podłogi przykrycie.- Na pewno tego nie chcesz? Zmarzniesz...- Beliar naturalnie mógł nie rozumieć tych słów, jednak nie wyglądał na zdezorientowanego.
***
-Izorpo!
Kobieta zatrzymała się, lekko unosząc brwi. Nigdy by nie przypuszczała, że przyjaźń z Agreasem może kiedykolwiek wywołać takie zainteresowanie, wokół jej osoby. Wyglądało na to, że została wciągnięta w tę głośną sprawę związaną z Itą. Przy dłuższym zastanowieniu... bardzo jej to nie odpowiadało i zatęskniła za samotnością. Nie dając jednak po sobie niczego poznać, odwróciła się z szelestem czarnej sukni w stronę zebranych w salonie anakim. La Vion przestało przypominać miejsce służące wypoczynkowi, a nabrało charakteru surowego, mrocznego zgromadzenia. Nawet służący przemykali niemalże na palcach. Dźwięki muzyki też już dawno nie rozbrzmiewały w jasnych komnatach.
-Prosimy cię chwilę do nas.
-...Dobrze- uśmiechnęła się, przekraczając próg sali. Zamknięto za nią drzwi, lecz ona zatrzymała się niespełna dwa metry od nich, jakby miała zamiar zaraz stąd wyjść.
-Rozmawialiśmy już o tym z Agreasem...-podjął Moloch, najstarszy i najsilniejszy z obecnych tu anakim.
-Ach tak...- przerwała mu w pół słowa, rozglądając się po sali.- A gdzież on się podział?- Jej oczy zatrzymały się na trzynastoletniej dziewczynce z wielkimi kokardami we włosach. Siedziała obok Haruta, zaciskając w dłoni duży, czerwony lizak. Była to jedyna ludzka istota, przebywająca w tym pomieszczeniu. Obecność tutaj tego dziecka bardzo ją zaskoczyła, i trochę rozbawiła. Ponownie utkwiwszy wzrok w Molochu, zauważyła, że obserwuje ją ze ściągniętymi brwiami.
-Nie jest w najlepszej kondycji, strata Ity... zmieniła go, nie bardzo potrafimy do niego dotrzeć...
Chcecie, żebym na niego wpłynęła...- pomyślała, nie wymawiając słów na głos. Nieprzerwanie się uśmiechając, pozwoliła starszemu mówić...
-Chcemy złapać i zabić Itę... a raczej to, czym teraz jest.
-Zadanie niełatwe...- przyznała, splatając ze sobą dłonie.
-Jesteś silna, Izorpo...- usłyszała czyjś ożywiony głos. Zwróciła twarz ku bardzo młodemu anakim ze szczególnymi fioletowymi oczami. Nie mogła sobie jednak przypomnieć jak było mu na imię, wyglądało więc na to, że nie był kimś ważnym. Szybko zdjęła z niego swój wzrok.
-Nie chcemy rzucać się w oczy, więc wybieramy się tylko w szóstkę. Czy pomogłabyś nam wyeliminować Itę?
Izorpo rozsunęła wargi, nabierając powietrza. Naturalnie mogła się tego spodziewać. Anakim zdawało się, że tworzą jedność, że w chwilach niebezpieczeństwa powinni się jednoczyć, lecz ona miała na ten temat osobne zdanie...
-Szóstka... to nie za wiele...- Wzruszyła ramionami.- Prosiliście jeszcze Rosiera?
Zapanowało zamieszanie. Demony zaczęły rozmawiać między sobą, przekrzykując się prawie. W końcu musiał ich uspokoić sam Moloch. Jego twarz ściągnęła się od powstrzymywanej wściekłości.
-Rosier... to inna sprawa. Dobrze wiesz, jaki on jest... Woli stać z boku i przyglądać się tylko. Sam nie kiwnąłby małym palcem.
To prawie jak ja...- pragnęła oznajmić, ledwie się powstrzymując od szerokiego, złośliwego uśmiechu.
-Jest bardzo silnym demonem.
-Powiedzmy...- oświadczył ktoś szybko- że więcej w nim dzikości niż siły. Poza tym nie umie współpracować.
-W każdym razie, jak chcecie ,,ją" znaleźć? Ten cukiereczek ma być przynętą?- zapytała, wskazując ruchem głowy na dziecko.
Usta Haruta rozciągnęły się w podstępny uśmiech.
-Nie. To podarunek dla pani Izorpo.- Trącił dziewczynkę lekko łokciem i mała podniosła się z miejsca, ruszając w stronę zdumionej kobiety. Twarz czarnowłosej stwardniała, tylko usta nadal tkwiły w uśmiechu, wyglądało to wyjątkowo sztucznie. Dziewczynka dygnęła sztywno, omal nie wypuszczając z ręki lizaka.
-Ooo... nie przywykłam do tego typu prezentów. Nigdy od was niczego nie dostawałam.
-Nie zrozum tego źle...- powiedział Moloch, nadal ze ściągniętymi w gniewie brwiami.- Bardzo nam zależy na schwytaniu tej bestii. To dla dobra nas wszystkich.
-Rozumiem...- odparła po chwilowym zastanowieniu. Pogładziła dziewczynkę po policzku, podnosząc na demony oczy.- Przeceniacie mnie, podkreślając tę moją siłę... Przyjmuję podarunek, ale nie zamierzam uczestniczyć w polowaniu na małą, biedną Itę... Agreas uważa mnie za swoją przyjaciółkę i nie byłby zadowolony, gdyby dowiedział się, że brałam w tym udział. To wszystko.- Ujęła małą za rękę, posyłając im ostatnie spojrzenie.
La Vion już nie mogło być jej domem. Jeszcze kilka miesięcy temu niemalże wtapiała się w tło, jednak ostatnie wydarzenia wyciągnęły ją prawie na światło dzienne i teraz nie mogła pozbyć się wrażenia, że jest obserwowana. Co ją interesowały losy ludzi i anakim? Niech robią, co chcą. Zabawa w polowanie wcale ją nie podniecała. Istniało przecież ryzyko, że mogła zginąć, nie zamierzała za nikogo nadstawiać karku. Poza tym miała w tej chwili całkiem inne sprawy na głowie. Żałosny Agreas pragnął odnaleźć Tutiela. Szczerze mówiąc było to nie tylko jego marzeniem, oczywiście ją kierowały całkiem inne powody. Jak miała go jednak odszukać? Jeśli Tutiel zamierzał zniknąć, to znikał tak, że nikt nie potrafił go znaleźć. Jedyną poszlaką był chłopiec Hananela... Czego mógł chcieć od tego człowieka jej brat?
Kobieta puściła rękę dziewczyny, okręcając ją w stronę szafy.
-Wyciągnij z niej wszystkie suknie. Złożymy je do dużych walizek schowanych pod łożem.
***
Rosier wyszedł z komnaty, zatrzymując się na chwilę, by popatrzeć na nadchodzącego anakim. Każdy krok Tutiela zdawał się mówić o jego sile i niezachwianej pewności siebie, co niebywale irytowało rudzielca. Nie dał tego jednak po sobie poznać, układając usta w fałszywy, aczkolwiek urokliwy uśmiech.
-Dzień dobry panie Tutiel.
Białowłosy demon przesunął na niego spojrzenie, po czym zniknął za zakrętem korytarza.
-Będę pić twoją krew póki nie wyschniesz na wiór, przyjacielu Hananela...- syknął, odwracają się napięcie.
Kiedy przekroczył próg komnaty Hasmeda, ten leżał na wyrównanej pościeli, patrząc się pusto w sufit. Dopiero, kiedy Rosier usiadł koło niego, chłopak zmusił się, aby odwrócić w jego kierunku głowę. Przez kilka minut nikt nie przerywał ciszy. Wyglądało na to, że anakim czekał, aż ten powie coś, co pomoże mu zrozumieć całą tę sytuację, w jakiej się znaleźli.
-Potrzebuję od ciebie paru samotnych godzin, Rosier.
Demon uniósł pytająco brwi, po czym skoncentrował się na umyśle chłopca, starając się wyczytać jego intencje. Zobaczył w Hasmeda wyobraźni dwoje ludzi, mężczyznę o bardzo okaleczonej twarzy i kobietę uśmiechającą się promieniście zza lady jakiegoś baru. Kim byli? Myślenie o nich nie powodowało w człowieku żadnych emocji, lecz wyraźnie się na nich koncentrował.
-Podaruj mi te godziny, nic więcej.
-Mam rozumieć...że opuszczasz mnie na jakiś czas?
Usiadł, podciągając do siebie nogi. Demon przyglądał się milczącą jego profilowi, czkając na wyjaśnienia.
-Tak. -Spojrzał mu głęboko w szkarłatne oczy.- Wrócę. Bo wiem, że jeśli cię jeszcze raz zawiodę to mnie zabijesz... Nie będę ryzykował, poza tym potrzebuję cię teraz o wiele bardziej niż dotąd przypuszczałem. Wiesz, że mówię prawdę.
Anakim oderwał od niego wzrok, zawieszając spojrzenie w próżni. Z tak bliska jego twarz znów przypominała twarz lalki. Idealnie piękna, lecz pozbawiona życia.
-To będzie samotna wyprawa? Czy może zabierasz z sobą twojego kochasia?
Hasmed zwęził oczy:
-Jeśli Tutiel za mną pójdzie to nic na to nie poradzę. Jednak nie pozwolę mu zbliżyć się do mnie. Inaczej wszystko, co zaplanowałem szlag jasny trafi!
Rosier z powrotem utkwił w nim swoje oczy.
-Musisz coś wiedzieć, Hasmedzie...- Przerzucił cały swój ciężar ciała na lewą rękę, przysuwając się do chłopaka tak bardzo, że ten, poczuł jego ciepły oddech na swoich ustach.- Nie ufam ci ani trochę. Już się na tobie sporo poznałem i mam mieszane uczucia, co do tej całej sytuacji. Nie wspominając, że wkurza mnie fakt, iż jakiś anakim zna miejsce mojego bytowania. Ale w porządku... mogę być dość uprzejmy, jeśli ci na tym zależy...- Wypuścił powietrze, wykrzywiając w uśmiechu usta.- Oczywiście, że dostaniesz ode mnie tych kilka godzin swobody. Podaruję ci nawet mojego zaufanego sługę, aby ci było wygodniej. Ale jeśli nie wrócisz...- tu zrobił znaczną pauzę- urwę tamtemu łeb, słyszysz?
Hasmed wstrzymał na moment oddech.
-Tak, zabiję Tutiela i to w możliwie najokrutniejszy sposób. Choćbym miał go wywlec z kryjówki w samym piekle... dorwę go i ukręcę mu kark...
Dłonie Hasmeda zamknęły się w pięści. Wściekłość, z jaką walczył, zarysowała się na jego twarzy i Rosier mógł z niej czytać jak z otwartej książki.
-Mam szczerą ochotę cię uderzyć- syknął przez zaciśnięte zęby.- Jak śmiesz mówić do mnie coś takiego, skurwysynu?! Za kogo mnie uważasz?!- niemalże ryknął.
Rosier wyszczerzył w uśmiechu zęby. Nie przypominał w tej chwili ani trochę człowieka, lecz Hasmed nie przestraszył się tej twarzy, chwycił demona za kołnierz, przybliżając go do siebie.
-Czy myślisz, że w tej sytuacji mają miejsce jakiekolwiek uczucia?! Cholernie się mylisz co do mnie! Nie jestem już takim człowiekiem!
-...O, jakie to ciekawe...- zachichotał, nie starając się w ogóle uwolnić.- Więc, kim teraz jesteś?
Człowiek nabrał do płuc powietrza, odpychając od siebie Rosiera z taką siłą, że ten zleciał z łóżka, nabijając sobie guza.
-Kiedy byłeś w gorączce, majaczyłeś jego imię. Więc nie mów mi tu śliczny, że nic do niego nie czujesz, bo wmawianie sobie tego jeszcze bardziej cię przekrzywi.- Wstał, otrzepując się z niewidzialnego kurzu.- Inaczej mówiąc...- przerwał czynność, nieruchomiejąc ze wzrokiem wbitym w jego twarz-... wpadłeś.
Hasmedowi wydawało się, że jeszcze nigdy nie czuł do demona takiej wściekłości, jak w owej chwili. Najbardziej jednak, nie mógł podarować samemu sobie... tego, że nie umiał zwalczyć aż tylu negatywnych i destrukcyjnych uczuć, jakie się w nim burzyły.
-Co powiedziałeś...?- zniżył głos i wyglądał tak, jakby miał się zaraz na niego rzucić.
Anakim złączył ze sobą dłonie, przykładając je scenicznie do policzka.
-Mówię, że wpadłeś! Czy to nie romantyczne?- Popatrzył na niego promieniście, następnie opuszczając ręce, podparł je na biodrach.- Masz rację, to denne... Ty byś mi tego nie zrobił, prawda? Nie możesz, jesteś przecież mój!
Hasmed odwrócił twarz, zaciskając mocno zęby. Przez słowo ,,wpadłeś", Rosier miał na myśli ,,zakochać się"... Był jednak osobą, przez usta której, słowo to nigdy by nie przeszło...
-Nie rozumiesz co oznacza zakochać się, więc nie udawaj, że potrafisz to w kimś rozpoznać. Jesteś w błędzie. Tutiel rzeczywiście jest dla mnie kimś...szczególnym, ale daleko tu do miłości.- Wstał, podszedłszy do anakim z twardo wbitym w niego wzrokiem.- Nie obrażaj mnie więc, wymyślając takie nonsensy. To śmieszne.
-Masz rację...- Rysy jego twarzy zrobiły się gładkie i całkowicie uwolnione z emocji.- Też nie chcę o tym rozmawiać. Czuję się wręcz... zażenowany.
-Jedyną istotną sprawą są teraz anakim. Pomóż mi przygotować się do drogi, byłbym wdzięczny.- Wyminął go, kierując się w stronę drzwi.
Rosier nie wyglądał na przekonanego, ale sprawiał wrażenie, jakby rzeczywiście nie chciał już poruszać tego tematu. Jednak jego spokój i bezwyrazowe spojrzenie znów były dla chłopaka sygnałem ostrzegawczym. Nie mógł też zapominać, iż miał do czynienia z Krwawym Demonem. Istniała możliwość, że Rosier nie miał z tą osobą nic wspólnego, lecz człowiek wolał dmuchać na zimno.
-Możesz być zupełnie tego pewny, że wrócę...- uśmiechnął się, odwracając się do niego twarzą.- Będziesz ze mnie zadowolony Rosier.
Demon schwycił jego nadgarstki, machając przez chwilę jego rękoma, jakby bawił się z dzieckiem.
-Zjemy razem śniadanie?
-Niestety wyruszam od razu... Nie ma co trwonić czasu.
Rudzielec skrzywił w niesmaku usta.
-W takim razie spakuję cię- zaproponował.
-Dobry pomysł.
***
Tej nocy Tutiel znów miał swój znajomy sen. Sen, w którym stara się dotrzeć do Zorgi, i gdy prawie się to udaje, na tle płonącego budynku wyłania się Krwawy Demon, po czym pozbawia Tutiela głowy. Tym razem jednak, po przebudzeniu, naprawdę czuł ostre kłucie w miejscu, w którym kosa przecięła mu skórę.
Dlaczego wciąż mu się to śni i jak bardzo poważnie ma potraktować tę wizję... Czy tak miał wyglądać jego koniec? Czy jedynym wyjściem, aby uwolnić się od męczącego koszmaru jest zabicie Krwawego Demona? Dlaczego to takie ważne..? A może wcale nie jest? Może powinien inaczej zinterpretować sen?
Wyszedł na zewnątrz, potoczywszy wzrokiem po pustkowiu. Nagle poczuł, że ktoś się zbliża. Nie było potrzeby, aby się specjalnie odwracać. Natychmiast poznał charakterystycznie twardo bijące serce chłopca, słodki zapach Rosiera i aurę ogólnej niechęci do wszystkiego co żywe- czyli sługę młodego anakim. Hasmed szedł, stawiając wyjątkowo długie kroki jakby chciał skrócić sobie drogę do powozu. Kiedy oczy Tutiela spoczęły na nim, w momencie, w którym praktycznie się ze sobą mijali, Hasmed spojrzał na niego, wypowiadając bardzo ciche słowa:
-Nie idź za mną.
Czyżby pojawienie się Tutiela wszystko przyspieszyło? Czyżby Zorga miał zamiar uczynić coś... niebezpiecznego? Wyglądał na wyjątkowo pewnego siebie, lecz musiał przecież wiedzieć, że był tylko śmiertelnym człowiekiem, mężczyzną w ciele młodego chłopca, któremu groziło szczególne niebezpieczeństwo ... Wyglądało jednak na to, że pchała go wyższa siła.
-Uważaj na siebie, Pisklę! Jakby co, to powołaj się na mnie!- krzyknął szkarłatno-oki i Tutiel przyjrzał się dokładnie jego twarzy. Wyglądał na dość podekscytowanego, lecz gdzieś głębiej chował pewien rodzaj troski.
Gdy Rosier zorientował się, że jest obserwowany, szybko przeciął mężczyznę spojrzeniem, co spowodowało, że Tutiela owiał nieprzyjemny chłód.
-No, co tam?- wyszczerzył w uśmiechu zęby i wrażenie minęło.- Jak sam widzisz, nie jest moim więźniem. Co zrobisz...?- Dał mu szturchańca w bok.- Pójdziesz za nim?
Tutiel utkwił spojrzenie w odjeżdżającym powozie.
|
|
| Komentarze |
dnia padziernika 13 2011 19:23:54
Komentarze archiwalne przeniesione przez admina
Iria (Brak e-maila) 19:03 16-05-2010
uwaga od autorki ^_^": Opowiadanie jeszcze nie zakończone!!! I jeszcze jedno, do tych, co juz się zapoznali z ,,Pocałunkiem Śmierci", ostatnie rozdziały zostały nieco zmienione... 
naru (Brak e-maila) 21:33 17-05-2010
bardzo mi sie podoba to opo wiec czekam na ostatnie rozdzialy 
Avaron (Brak e-maila) 11:47 20-05-2010
Opowiadanie bardzo mnie wciągnęło i czekam na ciąg dalszy choć trochę trąci podobieństwem do pewnych książek. Masz może gdzieś zamieszczone te op. na blogu? Chętnie przeczytam więcej Twoich opowiadań, bo podoba mi się Twój styl pisania
narumon (narumon@wp.pl) 11:11 22-05-2010
Przeczytałam całość, właściwie jednym ciągiem. Na ogół nie przepadam za takimi klimatami, chyba że fabuła jest naprawdę dobra. I była
Lubię Twój sposób kreowania bohaterów, tak, że na raz się ich i lubi, i nienawidzi. Do tego wzbudzasz we mnie tak przeciwstawne emocje, że czasami musiałam odejść od komputera, bo aż się we mnie gotowało...
Żeby nie słodzić za bardzo, masz ogromny problem z odmianą przez przypadki. Czasami aż zgrzytałam zębami. Zabrania się czegoś, a nie coś, itp.
I nie ma czegoś takiego jak "w każdym bądź razie" jest "w każdym razie" lub "bądź co bądź".
Mam nadzieję, że niedługo doczekamy się aktualizacji 
Mika (Brak e-maila) 13:05 26-05-2010
Ja chce więcej. I mam kilka próśb 1. zabij Rosiela . 2. NIE zabijaj Zorgi i Tutiela. 3. Niech pewien ktoś powstrzyma Zorgę zanim ten sam zabije .
No dobra po tak cudownej liście życzeń teraz na poważnie. Opowiadanie jest super chociaż zdawało by się że motyw zemsty jest już dawno oklepany to jednak nadal można stworzyć coś fajnego . Mam nadzieje że wkrótce pojawi się ciąg dalszy !
Mika (Brak e-maila) 13:09 26-05-2010
W życzeniu numer trzy chciałam powiedzieć żeby powstrzymano Zorgę nim ten sam się zabije ale niechcący zjadłam słowo "się"
Iria (Brak e-maila) 20:06 26-05-2010
Szczerze mówiąc już się spotkałam z podobnymi postawami na blodu xD Część chciała śmierci Rosiera, druga połowa śmierci Tutiela >_<" Jesteście bardziej krwiożercze od anakim. Brrrrr
Dziękuję za komentarze, aż chce się pisać!
Rozdziałów będzie (chyba) 21. Dodaję słowo ,,chyba", ponieważ na starym blogu było tych rozdziałów aż 33! Nic nie skróciłam, po prostu je łączę, aby nie były tak krótkie
To tak ,,propo słonia".
Mika (Brak e-maila) 19:56 28-05-2010
Ja wcale nie jestem krwiożercza (jeszcze nikogo nie pogryzłam chociaż ........ nie chyba jednak nie) Co ciekawe nie przepadam za wężami, nie lubię też blondynów. Za to mam słabość do "duszków", i tajemniczości,dlatego polubiłam Tutiela a co do nagłej śmierci rosiela mogę zrozumieć wysysanie życia, i "polowanie" (chociaż to okrutne) na niczego nie podejrzewające ofiary . Ale zabijanie dla przyjemności, i delektowanie się przerażeniem ofiary no cóż Ja Rozumiem Że To DEMON ALE.............. są pewne granice nawet u demonów (tym bardziej że i one się go boją)
Tuli-Pan (Brak e-maila) 20:08 29-05-2010
To z tymi granicami u demonów zabrzmiało dziecinnie xP Demon to demon. Nigdy nie kojarzył się mi z niczym przyjemnym. Ale prawdą jest, że można się natknąć w necie (blogi z opowiadaniami) z demonami romantycznymi, niemalże anielskimi, ale to już dla mnie nie demon Tylko coś, co przywdziało tę nazwę.
An-Nah (Brak e-maila) 17:59 05-06-2010
Fascynujące, bardzo ciekawe i sprawnie napisane (Choć nie obyło się bez błędów stylistycznych, paru językowych niestety też. Myślę, że jeśli następne rozdziały będziesz dodawać pojedynczo, a nie hurtem, pofatyguję się z powypisywaniem...) opowiadanie. Wciągnęło i będę czekała na ciąg dalszy.
Tekst jest ciężki, mroczny - już sam fakt tego, jak bardzo demony/anakim zafascynowane są dziećmi budzi mocny niepokój. Początkowo nawet bałam się, że idziesz w shotę, ale nie, na szczęście nie, zahamowanie wzrostu głównego bohatera ma swój sens jako droga do zemsty, wszystkie te ociekające erotyzmem sceny z jego udziałem niepokoją, bo, goddmanit, muszą niepokoić. Demon to demon, nawet, jeśli twoje demony są tak naprawdę tylko półludzkimi mieszankami niewiadomego pochodzenia (do tego wątku jeszcze wrócę...) - stosunek ich do dzieci jest pięknie wyjaśniony. No i z jednej strony ta fascynacja objawia się poprzez zapędy niemalże pedofilskie, a na pewno - dzieciobójcze, z drugiej - przez adopcje sierot i próby stworzenia, bezskuteczne zapewne, normalnej rodziny. Dwa bieguny tej samej fascynacji, dwa bieguny tej samej luki w życiu anakim.
Świat przedstawiony ciekawy, choć mam kilka wątpliwości, ale o nich za moment. Najpierw chcę powiedzieć, że początkowo nie bardzo wiedziałam, kto jest prawdziwym demonem, a kto - anakim. Dopiero później zorientowałam się (Mam nadzieję, że to właściwa interpretacja?), że nikt z nich nie jest prawdziwym demonem, nie ważne, co myślą ludzie, z których pewnie nieliczni wdają są w dywagacje nad niuansami, zbyt na to przerażeni. No i właśnie, cała ta paranoja, strach, oszpecanie dzieci - tworzy klimat, choć żałuję, że bardziej skupiasz się na samych anakim, mało pokazując nam tej perspektywy zwykłych ludzi. Choćby jakieś wejście w psychikę dzieci Hanaela byłoby wskazane - robią za tło, a przecież dziecko wychowywane przez demona normalne nie będzie - wiedźma z początku tekstu dowodem. W sumie nie obraziła bym się, gdybyś rozwinęła Liję, dziewczyna ma wielki potencjał, a fajna i wielowymiarowa postać kobieca potrafi ożywić tekst No ale jeszcze sporo przed nami, więc może to planujesz? Nie porzucaj ciekawych wątków
Wracając do świata przedstawionego, zastanawiam się, czy to nasz świat, tylko w innym czasie, świat równoległy czy "jakiś inny świat fantasy"? Bo piszesz o Bilbii i krzyżach, a jeśli to "wymyślony świat fantasy", to, jakby na to nie patrzeć, nie za bardzo mają ta Biblia i krzyże rację bytu - chyba, że jakaś inna księga została nazwana Biblią, chyba, że krzyż ma jakieś inne znaczenie, niż u nas, że wziął się z innego źródła (na przykład ma symbolikę taką, jaką miewa krzyż w religiach niechrześcijańskich - oznacza cztery strony świata lub jest symbolem solarnym). I jeszcze jedno mnie zastanawia - brak, poza tymi krzyżami "prowokującymi" demony i wzmianką o Biblii, jakichkolwiek innych odwołań do religii - czy ludzie odrzucili religię? Dziwi mnie to nieco. Jakkolwiek by religia w tym świecie nie wyglądała, logiczne jest dla mnie (jako osoby religią zajmującej się de facto zawodowo) choćby powstanie sekt wieszczących koniec świata czy kapłanów-łowców demonów - albo innych form doktryny, kultu czy organizacji, będących odpowiedzią na przybycie istot z piekła rodem.
Nie wiem, jeśli masz na to pomysł, to bardzo fajnie, bo te kilka wzmianek o krzyżach i biblii budzi we mnie z jednej strony zainteresowanie ("Czemu tak, a nie inaczej?", z drugiej zaś niepokój ("Czy autorka wszystko przemyślała?"
Podoba mi się główny bohater - widzę, jak szukając zemsty stacza się coraz bardziej, upodabnia do tych, których chce zniszczyć. W sumie nie zdziwiłabym się, gdyby przyjął na siebie rolę Krwawego Demona - i to na dobre. Z drogi, którą chłopak obrał, nie widzę odwrotu. Zemsta niszczy i nie pozostawia szans na zbawianie, a puki co ładnie to pokazujesz
Tutiel zaś mnie rozczarował. Te jego wątpliwości co do Hasmeda/Zorgi - za ludzkie. Myślałam, że to potwór, tak jak inni, może poza Hanaelem (choć on akurat jest potworem który udaje nie-potwora nawet i przed samym sobą), a tu nagle - sentymenty. Wietrzę pairing. Ble. Nie pasuje mi to, zastrzegam na starcie, nie podoba mi się możliwość, że z Zorgi i Tutiela zrobisz parę. Nie widzę miłości między łowcą i zwierzyną, najwyżej toksyczny związek, zakończony śmiercią ich obu, ale w żadnym wypadku nic romantycznego. Rosier jest lepszy - on jest zły do szpiku kości i nie ukrywa tego. Z drugiej strony, może to przez imię, ale mocno, mocno przypomina mi Rociera/Rosiera/Rociela (jakkolwiek jego imię zapiszemy, bo widziałam wiele wersji) z "Angel Sanctuary).
Podsumowując - fajnie, choć nie bez moich wątpliwości, co do których mam nadzieję się mylić.
Rayk (Brak e-maila) 15:07 16-06-2010
Naprawdę niesamowite opowiadanie. Widać ze się nad nim naprawdę napracowałaś i muszę powiedzieć,że strasznie mi się podoba. Jedno z lepszych jakie czytałem. Buźka tak trzymaj  A co do życzeń nie zabijaj Rosiera. Mój mistrz xD
Rika (Brak e-maila) 13:30 22-06-2010
Opowiadanie jest genialne, steskniłam sie za takim. Rosier jest BOSKI!!!!!! Błagam, błagam nie zabijaj go  I mam nadzieje że dokończysz to opo.
Pozdrawiam i życze weny
Iria (Brak e-maila) 23:57 23-06-2010
Dziękuję za komentarze. Opowiadanie jest już skończone, żadnych zmian nie uwzględniam Co do ,,hurtowego" wysyłania rozdziałów.... Gdybym wysyłała je pojedynczo to byśmy chyba osiwieli, zanim dotarlibyśmy do końca, ponieważ, jak widać, trzeba na aktualizacje diabelnie długo czekać (!!) Dlatego wrzuciłam opo na inną stronę. Jeśli ktoś byłby zainteresowany to pisać na maila ^^
wampirzyca (Brak e-maila) 13:32 26-06-2010
BARDZO ALE TO BARDZO MI SIĘ PODOBAŁO I CZEKAM NA NASTĘPNE ROZDZIAŁY,MAM eta (betagrak71@wp.pl)
14:56 06-07-2010
Opowiadanie napisane po mistrzowsku. Wiesz wydawali mi sie, ze demonami sie nie interesuje. A tu niespodzianka! Jak zaczelam czytac, wiedzialam, ze wszystko bedzie malo wazne, tylko to opowiadanie. Spedzilam z nim calom noc i kawalek dnia Warto bylo! Chyle czola, piszesz ciekawie, zastanawiam sie jak moze "pocalunek" sie skonczyc, i nic mam pustke;( Prosze o podanie linka gdzie jest dalsza czesc. Bardzo
Beta
Vixen (Brak e-maila) 14:22 17-07-2010
Uwielbiam cię. Gdzie można dokończyć opowiadanie? Bardzo proszę daj namiar na tę stronę
Mika (miki04@vp.pl) 19:09 25-07-2010
Cześć Ja też chętnie Poznam dalsze rozdziały więc jeśli byś mogła prześlij mi gdzie to można jeszcze znaleźć. Co prawda napisałam ci już o tym w mailu ale nie wiem czy doszedł i chyba zapomniałam się podpisać
Iria (maruta_chan@wp.pl) 18:30 28-07-2010
Wysłałam każdemu kto o to poprosił, jeśli nie doszło proszę mi napisać 0_o
Ame (lily1307@o2.pl) 20:31 08-08-2010
Hej^^
Kiedyś czytałam twoje opowiadanie na jakimś blogu..... Ale jakoś mi zginęło. Kocham je po prostu, ale myślałam, że nie piszesz kontynuacji... i mnie dzisiaj uderzyło , żeby je wygooglować. Patrze a tu .....kolejny rozdział (*^*) Proszę prześlij mi na maila adres twojego bloga czy coś ^^ Dzięki. Jestem suuuuuper szczęśliwa (@.@)
Iria (Szehina) (maruta_chan@wp.pl) 00:04 09-08-2010
A ja mam prośbę *_* Szukam żony/męża... znaczy się... (za dużo romansów) szukam kogoś, kto będzie wyszukiwał i pomagał mi poprawiać błędy w moim nowym opowiadaniu, które aktualnie tworzę T_T Najlepiej niech to będzie osoba cierpliwa, łagodnego usposobienia xD inaczej się w sobie zamknę... na amen o_0 Proszę, niech ktoś wykorzysta swoją umiejętność poprawnego pisania i zechce mi pomóc. Co do kolejnych rozdziałów, zobaczycie je na tej stronie Pozdrawiam!!
Rika (ala_bodzon@o2.pl) 20:06 20-09-2010
Miałam długą przerwę od tego opowiadania, a w zasadzie to od internetu ale to za nim się chyba najbardziej stęskniłam. Wysłałam ci kiedyś meila z prośbą ale chyba nie doszło jakbyś mogła mi kiedyś podesłać nazwę tego bloga, będe bAArdzo wdzięczna
An-Nah (Brak e-maila) 16:23 06-10-2010
Tak, wiem, pisałaś, że cię komentarze do tego tekstu przerażają. Ale szczerze? Zakładam, że jeśli ktoś nie chce komentarzy, to po prostu nie publikuje. O i tyle 
A historia jest fascynująca i wciąga. Stworzyłaś świat i bohaterów z gigantycznym potencjałem. Chcę wiedzieć co dalej i, co tu mówić, chcę dowiedzieć się więcej o świecie. Co, skąd, jak, kiedy, czemu pojawili się anakim, kiedy, jakie są reakcje, co robią ludzie, co ma do tego Bóg/bóg i czy to jest nasz świat i chrześcijaństwo, czy coś odmiennego, zupełnie inna rzeczywistość? Co się wydarzyło, że ten świat wygląda na do końca przeżarty złem i podążający ku upadkowi?
Co do postaci, to masz jednak dar do tworzenia sukinsynów, tu to widać. Zwracam honor, u ciebie wszyscy są źli... mniej lub bardziej.
Scena gwałtu mnie odrzuciła, ale była na miejscu, miała sens. Nie odebrałam jej jako coś, co miało być atrakcją dla niewyżytych czytelniczek. Zachowanie Hasmeda/Zorgi po? Chyba ma chłopak rys psychopatyczny, skoro odbiera gwałt jako krzywdę wyłącznie fizyczną i tak prędko stwierdza, że może warto by zostać kochankiem Rosiera... a potem scena z włażeniem do łózka Tutielowi... I szczerze mówiąc, nie wiem,co tu jest grane, myślałam, że Zorga chce Tutiela uwieść... Chyba, że uwodzi go udając niedostępnego, bo w miłość do najbardziej znienawidzonego z demonów nie uwierzę za cholerę. Nie u kogoś z taką przeszłością i z taką emocjonalnością.
Intryguje mnie Beliar i Kazbiel - mam wrażenie, że obaj jeszcze będą mieli swoje pięć minut. Zwłaszcza Kazbiel, którego urodę i kolor oczu podkreślasz co chwilę. Nie wiem, mam mały pomysł co do tego, co Kazbiel może zrobić, ale...
Z usterek? Ilekroć trafiałam na sformułowanie "ognistowłosy" czy "fiołkowooki", miałam ochotę strzelić wydrukiem w szybę autobusu. Jeśli kiedykolwiek będziesz ten tekst poprawiać, zacznij od wywalenia -okich i -włosych, bo to niestety sformułowania na poziomie grafomanii, a ty grafomanką za cholerę nie jesteś i ten tekst do koszmor się nie zalicza. Reszta... więcej błędów niż w "Robaczywym Owocu", postęp widać
Aaa, co do komentarzy które mi dałaś, to nie, nie polecam uczyć się pisania ode mnie. Pisanie jak ja kończy się tym, że ma się dwóch czytelników na krzyż - i czasem jakiegoś gratis. Nie polecam. Frustrujące jak cholera.
A poważnie, najlepiej jest chyba pisać po prostu takie rzeczy, jakie samemu chciałoby się przeczytać.
Iria (maruta_chan@wp.pl) 13:47 10-10-2010
Dziękuję, An-Nah. Cieszę się, że zauważyłaś postęp Masz rację, co do -włosych i -okich, wstrętne! Już nie popełniam podobnych błędów. Opowieść jest skończona i możesz się rozczarować, ponieważ nie wszystko zostało dopowiedziane i jeśli wezmę się za poważną poprawę tekstu, wtedy dopiero wezmę twoje spostrzeżenia pod uwagę i uzupełnię opowieść. Na razie pozostaje mi tylko czekać i mieć nadzieję, że pewnego razu być może pojawią się kolejne rozdziały Pocałunku ¦mierci na tej stronie. Nie wyobrażam sobie, że moje opo zostanie ,,tutaj" tak brutalnie przerwane :/ Nie wiem czemu tak się dzieje, mam nadzieję, że wszystko wróci kiedyś do normy ;] Pozdrawiam!
fanta (fantastka55@gmail.com) 19:57 07-12-2010
Iriaaaa T.T nie rozwalaj mnie T.T
powiedz, że jest jakaś kontynuacja. To się nie może tu skończyć. Ja muszę wiedzieć co z Tutielem i Zorgą. T.TTT
BaaaAaaaaAaaaAAaaaAAaaaagam! T.T
An-Nah (Brak e-maila) 18:30 07-01-2011
No i doczytane
Skłamałabym, gdybym miała powiedzieć, że się nie podobało. Bo się podobało, wykreowałaś ciekawy świat i mimo, że wiele chciałabym się jeszcze o nim dowiedzieć, brak wyjaśnień nie psuje przyjemnej lektury. Cieszę się, że cały czas pojawiają się w sieci osoby, które nie ulegają modom na fan-fiki ani na miniatury, tylko konsekwentnie prowadzą autorskie projekty.
Końcówka - chaos w LaVion, ludzie w końcu buntujący się przeciw demonom (tego mi brakowało!), anakim korzysatjący z okazji, żeby się pozabijać i pokazujący, że więzi między nimi są tylko pozorem - to było piękne, wynikało z treści i było dobrze przedstawione.
Z drugiej strony, jeśli portretujesz wszystkich anakim jako potwory niezdolne do uczuć, jeśli ich uczucia to co najwyżej samooszukiwanie się - to odmawiam nazwać uczucie Tutiela do Zorgi miłością. Może Tutiel się oszukuje, wmawia sobie, że ma uczucia. Może to tylko żądza. Ale nie, nie wierzę w taką miłość, w nagłe zaprzeczenie wszystkiemu, co dotąd napisałaś. Tutiel nigdy nie miał wątpliwości co do swojej natury, nie próbował zaprzeczyć temu, że jest potworem. I nagle robi się z niego romantyk... Nie! Podobnie Zorga - cały czas napędzało go pragnienie zemsty, nienawiść, miłość do brata... i nagle kocha Tutiela. Wiem, że fandom się domaga romantycznych związków, ale tu nie ma miejsca na romantyczne związki. Lepiej by było Zorgę zostawić martwego. Albo pozwolić im się nawzajem pozabijać w epilogu...
Ale cóż, twoja historia, twoje postaci. Czytało się świetnie, więc nawet ten niepotrzebny romantyzm ogólnego dobrego wrażenia nie psuje.
Channel (Brak e-maila) 20:57 09-01-2011
No właśnie zauważyłam, że zmieniłaś końcówkę. Z tego co pamiętam, to Zorga zginął... Och, jak już mam wybierać, to wolę tę wersję. Chociaż jest (tak jakby) happy end, nie?
Iria (maruta_chan@wp.pl) 14:49 13-01-2011
No przecież jak uśmierciłam Zorgę, a Tutiela wygnałam z Abadon to mnie rozerwałyście na strzępy. Kurrrrczak, nie dogodzę xD Rzeczywiście ,,kobieta zmienną jest".
A nieuważne, szybko przemykające przez treść oczy rzeczywiście mogły przeoczyć wątki, które zaprzeczają temu, że anakim nie mają uczuć. W tekście jest sporo takich wątków i zdań, ale nie napisanych wprost, bo nie lubię takich przejrzystych treści ;] Mam nadzieje, że większość jednak zauważyła.
Dziekuję, że byłyście ze mną do końca! Dziękuję za wszystkie komentarze!
An-Nah (Brak e-maila) 15:34 16-01-2011
Hej, hej, hej, przyznaję, ze mogło mi coś umknąć, mogłam coś odczytać niezgodnie z wolą autorki, ale raczej nie dlatego, że czytałam nieuważnie - należę jednak do osób, które zwracają uwagę na niuanse. Może po prostu ja CHCIAŁAM tak odczytać? Może po prostu chciałam opowiadania, w którym toksyczna fascynacja nie zmieniłaby się w miłość i podświadomie oczekiwałam takiego? Nie wiem.
Pojechałaś mi kobieto po ambicji, jak zdam egzaminy, przysiądę nad tym tekstem raz jeszcze.
Co do zakończenia: nie zadowolisz wszystkich! Nie próbuj nawet, nie dostosowuj się do życzeń części czytelników, bo reszta będzie miała swoją opinię. Zakończenie to coś, co wynika z całości tekstu, a nie to, co chciałabym widzieć ja (śmierć Zorgi) czy inny czytelnik (obecna wersja). Zastanów się, jakie tobie najbardziej odpowiada Literatura to to, co pisarz ma do powiedzenia, a jeśli czytelnik narzeka - to jego problem
Iria (Brak e-maila) 20:38 16-01-2011
Rozumiem, ale pisarz nie może pisać wyłącznie dla siebie. Musi wziąć pod uwagę oczekiwania innych. Poza tym uważam, że nieźle wybrnęłam(samochwała)z tym zakończeniem... Popatrz, Zorga otrzymuje szansę by zacząć wszystko od nowa, oby nigdy nie odzyskał pamięć ;] Nie rozumiem kogo mogłoby uszczęśliwić inne zakończenie. Z pewnością upłyną jeszcze lata, zanim uda mu się uporządkować w głowie niektóre sprawy i znaleźć własne miejsce. Tutiel także postara się odnaleźć w nowej sytuacji. Co do ,,kochania", nawet pies darzy uczuciem swojego właściciela, nie bądźmy okrutni ;/ To ostateczna wizja opka. AMEN
Szpilka (Brak e-maila) 14:11 24-01-2011
Gdzie kolejne rozdziały?? 0_0
Koparopa (Brak e-maila) 16:34 24-01-2011
Hm. Sama nie wiem jak na to patrzeć. Już dawno czytałam Pocałunek Śmierci na Twoim blogu i jego zakończenie wydało mi się... doskonałe. Przez cały czas byłam przekonana, że nie mogło być inne i po zapoznaniu się z nową wersja wciąż tak uważam. Dla mnie Zorga umarł wraz ze śmiercią swojego brata, Hasmed umarł zabity przez Hananela, wydostając się z klatki Rosjera. A Tutiel przepadł. Wybacz ale uważam, że nowa wersja nie jest nawet prawdopodobna z psychologicznego punktu widzenia. Trochę szkoda, że poddałaś się namowom i zmieniłaś idealne zakończenie, to jednak Twoja decyzja i szanuje ją, lecz jak pisałam, dla mnie jedynym i prawidłowym zakończeniem zawsze będzie to pierwsze. Uściski
Atena (Brak e-maila) 18:20 24-01-2011
A ja uważam, że ,,to" zakończenie jest bez 2 zdań bardziej prawdopodobne!!! Byłoby inaczej, gdyby Zorga darzył brata silną więzią, a tak nie było. Chłopak miał pretensję o to, że anakim uczynili go przez pewien czas nieśmiertelnym (że tak to skrócę) a to spowodowało, że odtrącono go, skazując na życie z wiedźmą, która z kolei nawbijała mu do głowy wiele podręcznikowych mądrości. Więc właściwie dużo zyskał, stał się dla demonów trudniejszą zdobyczą. Może właśnie przez to czuł się w obowiązku wypowiedzieć demonom wojnę. Nie zaprzeczam, że swoje przeżył, ale nie był jeszcze aż tak skrzywiony, co sugerują niektóre osoby. Uważam, że nie chciał swojej śmierci, a nawet były momenty, kiedy wyobrażał sobie życie z Tutielem. Czuł, że nie może o nim myśleć, jeśli nie zakończy pewien rozdział. Hasmed na pewno nie był typem, który oddałby się anakim w ofierze, o nie nie... Dlatego drugie zakończenie zdecydowanie wydaje się bardziej logiczne. Uffff lubię rozważać takie treści *_* |
|
| Dodaj komentarz |
|
Zaloguj si, eby mc dodawa komentarze.
|
| Oceny |
|
Dodawanie ocen dostpne tylko dla zalogowanych Uytkownikw.
Prosz si zalogowa lub zarejestrowa, eby mc dodawa oceny.
Brak ocen.
|
|
| Logowanie |
Nie jeste jeszcze naszym Uytkownikiem? Kilknij TUTAJ eby si zarejestrowa.
Zapomniane haso? Wylemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
| Nasze projekty | Nasze stałe, cykliczne projekty
|
| Tu jesteśmy | Bannery do miejsc, w których można nas też znaleźć
|
| Shoutbox | Tylko zalogowani mog dodawa posty w shoutboksie.
Archiwum
|
|
