 ŚCIANA SŁAWY | Tutaj będą umieszczane odnosniki do stron, na których znalazły się recenzje wydanych przez nas książek
|
| POLECAMY | Pozycje polecane przez naszą stronę. W celu zobaczenia szczegółów należy kliknąć w dany banner
|
|
| Witamy |
|
Strona ta poświęcona jest YAOI - gatunkowi mangi i anime ukazującemu relacje homoseksualne pomiędzy mężczyznami. Jeśli jesteś zagorzałym przeciwnikiem lub w jakiś sposób nie tolerujesz homoseksualizmu, to lepiej natychmiast opuść tę witrynę - resztę naszych Gości serdecznie zapraszamy
|
| Pocałunek śmierci prolog |
PROLOG
Kiedy czarne, mroczne chmury wypuściły w końcu jasną poświatę księżyca, ta jak latarnia rozświetliła podwórze nie pominąwszy pewnego ciemnego miejsca wśród drzew, które nie mogło już stanowić wiarygodnej kryjówki dla dwóch chłopców.
- Raczej nie powinniśmy tego robić... Poza tym sądzę, że tam jej już nie ma...
- Boisz się? - spojrzał na niego niemalże z pogardą - Nie mogę wrócić, nie upewniwszy się. Wreszcie nadarzyła się okazja na którą tak długo czekałem. Urodziłem się dla niej, to pewne! To jak przeznaczenie. Wystarczy tylko spojrzeć na moją twarz... - Wychylił się i księżycowa poświata oblała jego buzię srebrzystym blaskiem. Wyglądał jak leśny duszek - Nie zostałem tak stworzony bez powodu - mówił niemalże z uniesieniem. - Już raz otarłem się o śmierć... tuż po moich narodzinach! Chcieli mnie zabić, bo byłem za ładny! Tchórze obawiali się, że mogę ściągnąć na nich nieszczęście. Teraz się nie boję. Wierzę, że nic nie dzieje się bez powodu, mama wciąż to powtarza.
- Ilijo,... ale to demony... pożerające ludzi! Zjedzą nas jak tylko zobaczą! Ona też! -Spojrzał z drżeniem w stronę karczmy. Akurat zapaliły się dwa światła. Czy gospodarze jeszcze żyli?
- Głuptas! Nie słuchaj tego, co ci powtarza nasz ojciec! One nie pożerają ludzi! Chociaż fakt, podsłuchałem coś o wysysaniu życia, jednak... - zmrużył oczy, przerywając sobie chwilową ciszą - to nie jakieś tam dzikie bestie! Poza tym plotka z drugiej ręki. Któż to może tak naprawdę wiedzieć... Jak, sam powiedz, jak coś tak pięknego, może być złe, no zastanów się...
Tak czy owak zabijają ludzi - pomyślał malec.
- Ja tylko słucham tego co mówią starsi... To znaczy... - Wiercił się niespokojnie - Poza tym, czy są piękni, tego nie wiem... byli przecież w kapturach, no nie?
Starszy chłopiec rzucił mu pełne niechęci spojrzenie:
- Jesteś głupi... Aż dziw, że łączy nas braterska krew... - Wstał wychodząc z ukrycia. Zorga wystartował za nim pociągnąwszy go za rękę. Ilijo wyrwał się.
- Oj przestań! Jak chcesz to wracaj! Ja muszę ją jeszcze raz zobaczyć. Czuję, że ją kocham! - wykrzyknął.
- Ona jest za stara dla ciebie!
Odepchnął go. Dziecko upadło na ziemię, z przestrachem wpatrując się jak tamten zmierzał w kierunku budynku. Jeszcze nigdy nie widział brata w takim stanie. Jakby ktoś rzucił na niego urok. Podniósł się i pobiegł za nim. Ilijo zatrzymał się przed oknem i wspinając na palce zajrzał do środka. Jego ładna, delikatna twarz rozjaśniła się w rozmarzonym uśmiechu. Zorga również chciał coś dostrzec, lecz był za niski by dosięgnąć. Starał się kilka razy podskoczyć, ale niewiele ujrzał.
- Jest taka majestatycznie cudowna... Właściwie wszyscy są piękni. Tak się cieszę, że mogę ich w końcu zobaczyć. Są urodziwszy niż opowiadano. Anioły!
- Podsadzisz mnie?
Nie odpowiedział. Wyminął go, kierując się w stronę drzwi.
- Zaczekaj! Chyba nie myślisz tam wejść! Pan Chedwik nigdy nas nie wpuści! Poza tym może ma kłopoty! Musimy powiadomić dorosłych, że oni tu są!! Musimy Ilijo!
- Nie zrobimy tego!! Chcesz narazić moją ukochaną?! - Zacisnął pięść. Jego oczy miotały ogniem.
- Ona jest demonem! Proszę chodźmy stąd... boję się...
- Właściwie możesz sobie iść. Oni polują tylko na ładne buzie. Zostałem stworzony dla mojej bogini. Jak dobrze, że matka nie zgodziła się mnie oszpecić!
- Dlatego nie powinieneś im się pokazywać!
- Nic mi nie zrobią! Jestem urodziwy! Wezmą mnie ze sobą.
Wpatrywali się w siebie z uporczywością. W końcu Zorga wyciągnął z kieszeni nóż.
- Weź go, dobrze?
Ilijo popatrzył na niego prawie ze wstrętem:
- Nie wezmę tego. Nie potrzebuję! Nie wiem skąd go zabrałeś, ale jak tylko ojciec się dowie to cię zleje. Wyrzuć to! - Uderzył go w rękę i nóż potoczył się z łoskotem po kamiennych schodach. Zorga utkwił w narzędziu wzrok, następnie cofnął się po niego. Podniósł go w momencie, w którym drzwi do domu pana Chedwika zostały otwarte. Natychmiast schował nóż do kieszeni płaszcza.
- Dzieci!! - usłyszeli krzyk pełen radości - Śliczne dzieci!
Zorga zamrugał z zaskoczeniem oczami. Czyżby ktoś właśnie nazwał go pięknym dzieckiem?
Ilijo wycofał się dwa kroki do tyłu, prawie wdeptując w młodszego brata. Jego twarz poczerwieniała ze wstydu, ponieważ przed nimi stała najpiękniejsza kobieta jaką świat stworzył! Płomienno rude włosy opadały na jej krągły, piękny biust, który niemal natychmiast przykuł ich uwagę. Zorga zacisnął ze wstydu wargi, pospiesznie odrywając spojrzenie od tego grzesznego miejsca. Jego zainteresowanie skupiło się na jej szklanych, lekko zwężonych oczach, które w półmroku wydawały się dzikie, niemalże zwierzęce, ale jednocześnie hipnotyczno zmysłowe. Wyglądałaby jak anioł, gdyby nie sposób w jaki patrzyła...
- Jestem Ita! Wejdźcie... poczęstuję was gorącą czekolad ą- uśmiechnęła się słodko, podchodząc do nich z wyciągniętą dłonią.
Młodszy chłopiec uczepił się brata, pociągnąwszy go w stronę podwórza. Kobieta spojrzała na niego. Jej źrenice przypominały pół księżyce.
-Ktoś jest nieśmiały...-Nieoczekiwanie znalazła się tuż przy nim. Ujęła go pod podbródek uważnie oglądając. Wyglądało na to, że całkiem nie źle widziała w ciemnościach. Zorga przerażało jej piękno. Bezwiednie zacisnął dłoń na trzonku noża. Tylko Ilijo zdawał się podziwiać tą nieziemską istotę. Ani na moment nie spuścił z niej wzroku. W końcu do niego podeszła .Ujęła jego dłoń, odciągnąwszy od Zorgi.
` -Ty ze mną pójdziesz, co? Jesteś taki ładny...Prawdziwym cudem jest spotkać kogoś takiego. Nie pojmuję rodziców, którzy oszpecają swoje dzieci, tylko po to, aby te nie stały się rzekomo ofiarami demonów. Przecież demony nie zabijają dzieci.
Natychmiast pokiwał głową.
-Jeśli chcesz, to ty też możesz z nami pójść...- zwróciła się serdecznie do młodszego.- Będziemy się fajnie bawić. Wolałabym byś z nami poszedł. Wejdź więc...- Było coś jednak rozkazującego w jej słowach, a przecież głos był tak delikatny i miły- Zmarzniesz na dworze.-Otworzyła szerzej drzwi. Światło oblało jej twarz, okazała się ona niesamowicie białą. Chłopiec skierował oczy ku wnętrzu domu z którego biło ciepłem i przytulnością. Zorga poczuł dziwne znużenie i potrzebę ogrzania się przed kominkiem. Najbardziej jednak pragnął wrócić do domu. Tylko jak mógłby zostawić brata?
- Śmiało kochanie...
Zrobił to... a każdy jego krok był niepewny i drżący. Czuł, że nie powinien był tego robić. Poza tym zastanawiał się jak zareaguje Chedwik, jak ich zobaczy. W końcu mężczyzna był przecież właścicielem jednego z najpiękniejszych i największych domów w okolicy. Osoby pokroju Ilijo i Zorgi nie miały tam miejsca. Nie ujrzał go jednak. Piękność zaprowadziła ich do salonu, gdzie znajdowali się pozostali... A było ich dwóch. Chłopiec potknął się o dywan omal nie upadając. Zawstydzony spuścił głowę oparłszy się o ścianę. Uniósł na nich zielone oczy, przyglądając się pospiesznie każdemu z osobna. Nie miał żadnej wątpliwości. To były demony. Jeden z nich siedział rozparty w fotelu i stukał drewnianą laską o czubek swojego czarnego buta na wysokim, ciężkim obcasie. Był nieziemsko przystojny, choć został już potraktowany siateczką zmarszczek i kilkoma siwymi pasmami na głowie. Jego oczy uśmiechały się do nich wesoło. Największą uwagę skupiał na ładniejszym dziecku.
Drugi mężczyzna dla odmiany okazał się bardzo młodym, równie przystojnym mężczyzną. Choć słowo ,,przystojny" było użyte tutaj niewłaściwie. Trudno jest dobrać odpowiednie słowa dla ich niespotykanej, wręcz bolesnej dla oczu urody. Młody demon siedział odwrócony do nich bokiem, toteż nie można się było mu za bardzo przyjrzeć. Płomienie z kominka rzucały na niego intensywny blask, co powodowało, że wyglądał dość intrygująco. Demon ten nie sprawiał wrażenia zainteresowanego gośćmi. Zorga uznał, że śpi on z otwartymi oczyma.
-A, więc to wy tak hałasowaliście za oknem- powiedział mężczyzna z laską.- Tutiel powiedział, że słyszy jakieś gryzonie!- Zaśmiał się uderzając otwartą dłonią o swoje kolano. Kiedy się uspokoił wstał rozprostowując nogi- Na imię mi Agreas. Może poczęstujecie się winem?
-Przestań- skarciła go Ita, z szelestem sukni podchodząc do stolika- To dzieci. A dzieci wolą słodycze, prawda?- Puściła oko w stronę zarumienionego Ilijo.
-Nie jestem dzieckiem...madame. Mam już trzynaście lat. I z przyjemnością spróbuję tego wina...
W zasadzie miał jeszcze dwanaście, ale Zorga nie zamierzał się wtrącać. Przypatrywał się bratu z niedowierzaniem. Ilijo był śliczny, lecz wśród tych niezwykłych istot wydawał się być zaledwie ćmą wśród motyli. Komnata zadrżała od śmiechu. Ita skarciła Agreasa wzrokiem.
-Usiądź proszę, moje małe kochanie- zwróciła się do Ilijo podsuwając mu fotel. Usiadł. Młodszy chłopiec splótł ze sobą dłonie. W przeciwieństwie do Ilijo nie uczyniłby tego . Miał na sobie stare ubranie po starszym bracie, już dawno wynoszone. Wszystko wokół niego było tak piękne i eleganckie, że bał się cokolwiek dotknąć by tego przypadkiem nie wybrudzić, czy zniszczyć. Stał więc pod ścianą i obserwował wszystko tylko.
-Proszę, oto twoje wino- Podała mu czarkę, którą ujął niepewnie w dłonie- Pij za moje zdrowie- Pogładziła go po policzku.
Klękała u jego stóp jak pani przed swoim królem, podstępnie dając mu większej pewności siebie. Tymczasem starszy demon opierał swoje dłonie na poręczach fotela z oczami przyklejonymi w blond czuprynkę dziecka. Miał zamyśloną twarz. Zorga pomyślał, że brat jest osaczony. Zadrżał, coraz bardziej ściskając swoje dłonie, które ze zdenerwowania zaczynały robić się już lepkie. Najmądrzej byłoby wydostać się jakoś z tego domu i pobiec po pomoc. Nie obchodziło go, że już nie zobaczy tych pięknych istot. Nie mógł patrzyć jak tamci przytłaczali Ilijo swoją dominującą, wręcz srogą postacią. Odwrócił głowę w stronę drzwi przełykając ślinę to znów na nich popatrzył. Kobieta głaskała chłopca po włosach i twarzy, zdawała się być całkowicie temu pochłonięta. Mężczyzna obok, wpatrywał się w to ze skrywanym uśmieszkiem. Nikt nie zwracał na Zorga uwagi. Trzeci demon nie poruszył się przez ten cały czas ani na moment. Odnalazł w tym swoją szansę na ucieczkę. Przywarł do ściany, czyniąc niewielki krok w stronę drzwi, które były na szczęście nieco uchylone. Nikt nie zareagował. Zrobił następne dwa niewielkie kroki. Był już tak blisko! I wtedy, stało się coś, co go zmroziło. Nieoczekiwanie ,,uśpiony młodzieniec", zwrócił ku niemu swe oczy, przytrzymując go nimi w miejscu. Były koloru miodu, intensywne i jakby zakleszczające się na nim. Wstrzymał oddech. Spojrzenie demona spoczęło na nim zaledwie trzy sekundy, poczym znów odwrócił je w stronę kominka. To jednak wystarczyło, by Zorga poczuł, że drży. Objął się rękoma, popatrzywszy na brata, który jeszcze nigdy nie wydał mu się tak odległym, jak w danym momencie.
Ilijo wstał. Ita wzięła go pod rękę, następnie poprowadziła w stronę drzwi.
-Nie martw się- zwróciła się w stronę Zorga.- Twój brat niebawem wróci.
Wyszli. Chłopiec utkwił wzrok w punkcie, w którym znikł blondyn. W pewnym momencie poczuł zimny chłód na swoim policzku. To Agreas dotknął go pucharkiem wina.
-Chodź. Napij się ze mną, gryzoniu.
Nawet się nie ruszył. Mężczyzna przystanął przechylając głowę. Dostrzegł w jego oczach rozbawienie:
-Boisz się mnie?
Pokiwał głową.
Demon przykucnął przy nim, popijając wino. Zorga rozszerzył oczy. Nie co dzień oglądało się taką twarz, tym bardziej z tak niewielkiej odległości.
-Jak masz na imię?
-...Zorga...
-Ile masz lat...Zorga?
Przełknął ślinę:
-Osiem.
Westchnął na to z rozmarzeniem. Chłopiec odwrócił od niego oczy, by spojrzeć na drugiego demona, który akurat podrzucał do ognia drewno. Płomienie wspięły się w górę, liżąc sękate kłody.
-Czy w tym płaszczyku nie jest ci przypadkiem za ciepło? Może go zdejmiesz?- Pociągnął go za rękaw.
Zorga zaprzeczył ruchem głowy. Mężczyzna skwasił się. Zdawać się mogło, że robił się trochę niecierpliwy. Wstał biorąc łyk wina, po czym poszedł do okna zapatrując się w jakiś punkt. Po chwili opadł z westchnieniem na sofę, wypuszczając przez usta ciężko powietrze..
-Usiądź. Nie chcę byś stał. No już.
Zrobił niepewny krok do przodu. Zakręciło mu się od tego w głowie. Był cały spięty.
-Chcę do brata- oznajmił, o dziwo całkiem stanowczo.
Demon uniósł w zaskoczeniu brwi. Jego usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. Chwycił swoją laskę i zaczął nią wesoło wymachiwać.
-Spodobała ci się ta słodka Ita? Też chciałbyś z nią pójść?
-Nie- odparł cierpko.
-No tak...O czym ja w ogóle mówię. Przecież jesteś jeszcze dzieckiem- zaśmiał się krótko- Usiądziesz koło mnie?
-Nie.
-Czemu?
Zagryzł wargę, przebiegając spłoszonym wzrokiem po całym pomieszczeniu. W końcu zatrzymał je na kominku. Ogień wydawał się uspokajający...
-Chyba zaczynam rozumieć- powiedział z tajemniczą barwą w głosie.- Nie jestem w twoim typie...- Roześmiał się przy tym, ściągając na siebie jego wystraszone oczy- Może usiądziesz przy kominku i rozgrzejesz się? Wydajesz się przemarznięty.
Pokręcił energicznie głową. Jego śmiech zaczynał go powoli drażnić, z drugiej jednak strony potwornie przerażać.
-Na pewno...?- zapytał z jakąś dziwną barwą, uśmiechnąwszy się figlarnie.
Tutiel odwrócił twarz w stronę Agreasa , jakby słowa te były skierowane do niego. Zorga zauważył, że twarz młodzieńca pozbawiona była figlarnego błysku w oczach, jaki miała pozostała dwójka. Przez co wydawał się od nich starszy, poważniejszy...,a nawet i groźniejszy. Agreas spojrzał na demona, przepraszająco rozkładając ramiona. Tutiel z powrotem odwrócił się w stronę kominka, zahaczając wzrokiem o przestraszone dziecko.
-Napijesz się gorącej czekolady?- Podniósł się leniwie, podchodząc do stolika. Nalał czekoladowego płynu siadając z powrotem na miejsce.
-Chodź- Wyciągnął rękę. Z jego jasnych, prawie białych oczu biło zdecydowanie i nacisk. Zorga zrobił w jego kierunku dwa niechętne kroki z wysiłku marszcząc czoło.
-Grzeczny chłopiec. No...jeszcze trzy kroczki.- Nim się jednak zdecydował, demon nieoczekiwanie pociągnął go do siebie, posadziwszy obok. Chłopiec jęknął. -Nie ma się, czego obawiać. Proszę oto nagroda.- Podał mu pucharek. Dziecko trzymało naczynie w dłoniach, opierając je o swoje kolana. Nie miał zamiaru pić. Rodzice tyle razy go przestrzegali, aby niczego nie próbował od obcych. Demon uważnie mu się przyglądał. Zorga czuł niemalże mrowienie na każdym obserwowanym skrawku ciała.
-Pewnie nie co dzień dane jest ci oglądać demona? Jednak wiem, że dzieci interesują się nami. Czemu więc na mnie nie patrzysz? Masz może ostatnią szansę, aby sobie na to pozwolić. -Ujął go pod podbródek i odwrócił jego twarz ku sobie.
-Nie chcę na was patrzyć. Chciałbym wrócić do domu...- Odsunął jego dłoń spuszczając wzrok.
-Hym...,a to, dlaczego? Nie podoba ci się nasze towarzystwo? Przecież jesteśmy mili. Częstuję cię czekoladą, a ty nie pijesz. - Przerzucił przez niego rękę, przysuwając go sobie bliżej. Czuł jak małe ciałko sztywnieje-A cóż takiego opowiadają o nas wasi rodzice, że tak się mnie boisz.
-Demony zjadają małe dzieci...
Zamarł. Następnie wybuchnął głośnym, niepohamowanym śmiechem, odsuwając od niego rękę, która pochwyciła laskę i zaczęła stukać jej końcem o drewnianą podłogę. Zorga dostrzegł jego ostre zęby i wzdrygnął się na ten widok, omal nie upuszczając pucharu. Mężczyzna wstał przecierając załzawione oczy. Odwrócił się w stronę kominka.
-Słyszałeś Tutiel? Zjadamy małe dzieci.
Młodzieniec podniósł się nieoczekiwanie z miejsca, ruszając w stronę okna. Odsłonił lewą dłonią zasłonę, wyglądając za nią:
-Skończ już z tym. Nie mamy czasu- powiedział twardo.
Na moment zapanowała trudna do określenia cisza.
-Dopiero, co przyszli...- skwasił się tamten- Tak dawno nie miałem w ramionach dziecka...Nie mam zamiaru się spieszyć.
Chłopiec skulił się w sobie. Co miały oznaczać te słowa...
-Robi się późno...Będą ich szukać.
-To niech ich szukają. -Zaczął wesoło spacerować w te i z powrotem po komnacie, wywijając swoją drewniana laską.- Komu przyjdzie do głowy by udać się właśnie tutaj. Chłopcy pochodzą z biednej rodziny. Rodzice nie będą mieli tyle odwagi by zapytać o nie gospodarza.
-Chce mi się siusiu...- przerwał im nieśmiało cieniutki głosik. Oba demony zwróciły ku niemu twarz.
-Dosyć- Młody demon pierwszy odwrócił wzrok- Zrób to, albo ja się tym zajmę. Musimy wyjechać i to jeszcze tej nocy.
-Wszystko wiesz najlepiej...- uśmiechnął się z ukrywaną złością- Idę zobaczyć, co z Itą. -Ruszył ku drzwiom, zatrzymując się jeszcze w progu. Odwrócił się do dziecka- Zaraz do ciebie przyjdę. Wypij czekoladę.- Zamknął za sobą drzwi i komnatę pochłonęła cisza. Została ich dwójka. Młody demon odwrócony w stronę okna i chłopiec ściskający pucharek gorącej czekolady...
***
Zorga skupił uwagę na gałęzi, którą wiatr uderzał o mokrą szybę. Nawet się nie spostrzegł, że porwała się taka wichura. Zanim się tu znaleźli było raczej spokojnie...
Oczy dziecka przesunęły się na młodego demona. Stał on sztywno z kamienną twarzą. Zero zainteresowania małym człowiekiem. Przyjął to z ulgą. Ponad to czuł, że z jego strony nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo, jeśli nie uczyni czegoś podobnego do ucieczki...
Wypuścił z ust długo wstrzymywane powietrze, nachylając się nad parującą czekoladą, której nawet nie tknął.
I wtedy nieoczekiwanie na mosiężnym zegarze wybiła dwunasta!
Było to tak gwałtowne wdarcie się w ciszę, że Zorga z wrażenia upuścił szklany puchar, który z łoskotem rozbił się o twardą podłogę.
Ślepia Tutiela natychmiast znalazły się na dziecku, które skamieniało, ze strachu bliskie omdlenia.
-P...przepraszam...ja...- wyjąkał przykucnąwszy. Natychmiast zaczął zbierać pozostałości po kielichu.
Usłyszał kroki zmierzające w jego stronę. Zamarł, ścisnąwszy w dłoni fragment naczynia.
Natychmiast przypomniał sobie sytuację, w której zdarzyło mu się rozbić w domu talerz. Ojciec mocno go za to zbił. A co mógł uczynić demon w takich okolicznościach? Co mu zrobi!
Skulił się, kiedy tamten przy nim przykucnął.
Złapał go za przegub, przysuwając do siebie. Chłopiec jęknął z przerażeniem. Starał mu się wyrwać, ale jego siła nie mogła się równać z siłą demona. Mężczyzna rozwarł mu palce, uwalniając szklaną cześć kielicha, która głęboko poraniła małą dłoń.
Z niedowierzaniem wpatrywał się w swoją ranę. Z napięcia nawet nie poczuł, że szkło wbija mu się w skórę.
Tutiel podniósł na niego swoje żółte oczy:
-No i widzisz, co sobie zrobiłeś?
Zorga spojrzał mu w twarz. Jego cera była tak jasna, że zdawać by się mogło, iż odbija światło. Wyglądał inaczej od Agreasa...Znacznie... Rysy jego twarzy były ostre jak brzytwa. Niezwykle surowe i demoniczne. Wyglądał straszliwie... Miał jakby coś z węża!
Po mimo tego jednak twarz chłopca i tak oblała się purpurą. Wbił wzrok w podłogę, modląc się w duchu, żeby tamten już się w końcu od niego odsunął.
Tutiel nie uczynił tego...Mało tego! Podniósł dłoń dziecka do ust i zaczął zlizywać z niej krew.
Zorga przeraził się spostrzegłszy, iż na końcu język jest lekko rozdwojony...Wąż!!
Zaczął panicznie wyrywać mu swoją rękę:
-Panie! Proszę! Błagam mnie nie zjadać!!
Demon przerwał czynność, obdarowując go badawczym spojrzeniem swoich złotych przenikliwych oczu:
-Nie zamierzam cię...zjeść.- Kąciki warg lekko mu zadrżały, lecz oczy nadal pozostały nieruchome, niemalże wypróżnione z uczuć.- Jeśli nie będziesz się ruszał to cię wyleczę. Inaczej zrobisz sobie jeszcze większą krzywdę.
-Wyleczysz?
Nie potrafił sobie tego jakoś wyobrazić, ale pozwolił się dotknąć.
Język demona nie był gładki w dotyku, lecz chropowaty jak... u kota. Było to całkiem przyjemne doznanie i Zorga nawet zaczynał się rozluźniać. Utkwił wzrok na czubku jego głowy, na jego białych, luźno opadających na plecy włosach. Wciąż jednak nie zapominał pilnować by tamten nie próbował czegoś więcej jak tylko lizania...
Zorga zmrużył lekko oczy, kiedy wargi przesunęły się powyżej jego nadgarstka...Czyżby i tam się zranił?
-No dobrze- przerwał czynność zakasując mu rękaw. Jego spojrzenie padło na twarz malca dosłownie półtora sekundy. Wstał otrzepując sobie kolana, następnie skierował się jak uprzednio w stronę kominka.
Zorga obejrzał dokładnie dłoń. Po ranie nie było najmniejszego śladu.
-Jak to zrobiłeś panie?! - zawołał, podrywając się na nogi- Moja dłoń jest zdrowa! Zaczarowałeś?
-Coś w tym rodzaju- odparł, stając do niego tyłem ze splecionymi na piersi rękoma. Z barwy jego głosu wywnioskował, że ten nie chce poruszać tego tematu. Że w ogóle nie chce z nim rozmawiać. Ale może tylko mu się wydawało?
Chłopiec przypatrywał się tej dostojnej postaci z podziwem. Zbliżył się do niego dwa kroki. Nie był pewny czy mu wolno. Młodzieniec nie sprawiał wrażenia zainteresowanego jego osobą. I choć zdawać się mogło, że ten nie życzy sobie aby coś do niego mówić, Zorga nie mógł się wręcz powstrzymać.
Zanim pojawią się pozostałe dwa demony, pragnął zbliżyć się do niego. Uczucie to wynikło całkiem spontanicznie i było niezwykle silne. Ten demon był jakiś inny...jego oczy zdawały się całkowicie wypalone, nie pragnął go jak tamta dwójka.
Stanął przed kominkiem z piąstkami zaciśniętymi za swoimi plecami.
-Dlaczego jesteście tacy...piękni?- zapytał, zanim zdążył pomyśleć.
Tutiel nie odpowiadał przez parę dobrych chwil i kiedy chłopiec już myślał, że ten nic nie powie, demon odwrócił do niego twarz:
-Gdybym ci powiedział...zapewne nie spałbyś po nocach- Jego blade wargi ułożyły się w krótki uśmiech.
-Dlaczego?- rozwarł swoje duże, bardzo zielone oczy.
-Bo jesteś...dzieckiem. Na przykład.
Zorga zmarszczył czoło starając się to zrozumieć. Na próżno.
Wpatrywał się w jego profil rozświetlony blaskiem płomieni czując, że nie potrafi oderwać od niego wzroku.
I wtedy właśnie drzwi do salonu zostały niespodziewanie otwarte. Weszło ich dwoje...Ita i Agreas. Zorga natychmiast zesztywniał, przełykając ślinę. Kiedy drzwi się zamknęły, a Ilijo z nimi nie przyszedł , ukuł go niepokój.
-Zorga! Skarbie!- Agreas obdarował go jednym ze swoich ,,cudownych" uśmiechów, przyprawiających o gęsią skórkę. Poczym skierował spojrzenie na młodego demona, który nawet nie raczył spojrzeć w jego stronę.
Przez pewien moment mu się przyglądał z lekko ściągniętymi brwiami.
Ita skierowała się w stronę niewielkiego lustra na końcu salonu, skręcając swoje bujne włosy w gruby kok. Coś się w niej zmieniło. Biło od niej jakimś trudnym do określenia blaskiem.
Kiedy starszy demon podszedł do chłopca, ten instynktownie odskoczył w tył, chowając się niemalże za plecami Tutiela, który błyskawicznie skierował na niego swoje złote, niemalże gadzie oczy.
Zorga działał pod wpływem impulsu. Zdawało mu się, iż wybiera mniejsze zło. Wybrał Tutiela...
Agreasa zatrzymało z wrażenia w miejscu. Zaskoczony rozwarł szeroko oczy z nieruchomo wyciągnięto ręką w kierunku chłopca. Ita również przerwała układanie włosów, zerkając na nich z lustra.
-Pprzepraszam...- odezwał się nieśmiało, starając się pokryć czymś zmieszanie jakie go ogarnęło. Czuł , że wzrok młodego demona przenika go na wskroś. - Czy mogę iść do łazienki?
Nim ktokolwiek odpowiedział na to pytanie, ciszę przerwał nieprzyjemny śmiech kobiety. Podeszła wolnym, zalotnym krokiem w stronę Agreasa, przewieszając na jego ramieniu swoją rękę.
-A od kiedy to dzieci wolą Tutiela- uśmiechnęła się.
Chłopiec poczerwieniał, nie wiedząc gdzie podziać oczy.
-Zostaw go Tutielowi- zwróciła się do Agreasa- Ty możesz mieć każde.
Starszy demon wyglądał na niepocieszonego. Kobieta odwróciła jego twarz w swoją stronę, całując go lekko w usta. Zorga nie wiedząc czemu wzdrygnął się na ten gest ,,sympatii".
-Nie kręcą mnie te wasze zabawy- przerwał im wyniośle Tutiel, ponownie dokładając do ognia, jakby chciał się czymś po prostu zająć.
-Nie kłam. Wydaje ci się, że jesteś pod jakimś tam względem od nas lepszy?- zwęziła oczy- Jak każdy przeciętny i mniej przeciętny demon lubisz te gierki! Weź go do diabła!- Pchnęła zaskoczonego chłopca w ramiona młodzieńca, który zacisnął swoje szczupłe dłonie na jego ramionach, miażdżąc towarzystwo ciężkim spojrzeniem.
-Spokojnie Ita- powiedział miękko Agreas, gładząc ją delikatnie po plecach.
Tutiel odsunął dziecko od siebie, wymijając ich. Zatrzymał się przed mosiężnym zegarem. Towarzysze wbili oczy w jego plecy.
-Wyjeżdżamy- barwa jego głosu była gładka i zimna jak strumień wody.
-Niby gdzie?! Jest późno! Będziemy spać w powozie?
Odwrócił twarz piorunując ją spojrzeniem:
-Bo też zachciało ci się dzieci!!
Ita poczuła się tak, jakby dostała w twarz. Cofnęła się dwa kroki do tyłu z zaciętością. Tutiel ani na chwilę nie oderwał od niej swojego spojrzenia. Tego było za wiele. Zamaszyście porwała z sofy swój purpurowy, długi płaszcz i przewieszając go sobie przez ramię, ostentacyjnie wyszła, trzasnąwszy drzwiami.
Agreas chwycił malca za rękę:
-Chodź szkrabie. Zaprowadzę cię do łazienki.
Chłopiec pochylił nisko głowę, dając się poprowadzić jak na szubienicę.
***
Schłodził twarz wodą, następnie objął się ramionami, osuwając wolno na zimną , kamienną podłogę. Drżał. Co z nim będzie?! Co z nim zrobią?!
Zacisnął oczy pochlipując z cicha.
Nie mógł tak siedzieć za długo. Musiał w końcu wyjść. Ale na samą myśl o tym robiło mu się nie dobrze ze strachu.
Podszedł do drzwi przykładając do nich ucho. Czuł bicie własnego serca. Nic poza tym. Czy Agreas wciąż na niego czekał?
Przełknął ślinę, rozwierając ostrożnie drzwi. Wokoło zastał pustą ciszę. Drzwi do komnaty, z której został wyprowadzony, były lekko uchylone skąd dochodziły go głośne rozmowy dwóch demonów. Chyba się o coś spierali.
Zorga wymknął się z łazienki, czmychnąwszy w stronę wyjścia. Tak bardzo pragnął poczuć chłodny powiew wolności.
Nim jednak dotknął rzeźbionej klamki...coś zatrzymało go w miejscu. Poczuł zimny strumień potu spływający mu po kręgosłupie . Wolno odwrócił głowę w stronę tej przyczyny.
To, co zobaczył nie do końca potrafił zrozumieć. Był w końcu tylko dzieckiem, któremu takie obrazy były całkiem obce...
Po swojej lewej stronie...cztery, albo pięć metrów dalej zobaczył ciało właściciela dworku. Leżał on jakoś dziwnie powykręcany z roztrzaskaną czaszką. Jego oczy nie miały źrenic. Były jakby...wywrócone. Przypominały jajka pozbawione skorupy......
Krew była rozpryskana po meblach i ścianie. Strumień tej gęstej, odrażającej cieczy zbliżał się do niego długim, bardzo powolnym sznurkiem. Sparaliżowany, nie umiał się przed nią cofnąć.
Wpatrywał się w to zjawisko z poszarzałą twarzą, nie mogąc zaczerpnąć tchu. Coś się z nim zaczęło dziać...To koszmarne ,,coś" trzymało go w miejscu i choć pragnął odwrócić wzrok i jak najszybciej uciec...po prostu nie mógł.
Zdawało mu się, że spada niewyobrażalnie szybko w dół w jakąś otchłań. Jego oczy zaczęły zachodzić czerwoną mgłą. Czuł śmierć...Wypełniała jego płuca , oczy i głowę, odbierając mu ostatni łyk powietrza.
Zachwiał się i gdy myślał już, że zaraz się zetknie z twardą podłogą...czyjeś zdecydowane ramiona pochwyciły jego wątłe ciałko przytrzymując w miejscu.
Dotyk drugiej osoby pozwolił mu powrócić do rzeczywistości. Wszystkie straszne uczucia skumulowały się naraz w jedno co spowodowało, że rozwarł szeroko usta, gotując się do wrzasku. Jednak jej biała, twarda dłoń zakryła mu usta. Kobieta- demon przydusiła go lekko do swojej piersi, nachylając się nad nim:
-Tylko grzecznie bączku...Chciałeś się wynieść bez braciszka?
Przełknął ślinę pokręciwszy na to głową.
Uśmiechnęła się odtykając swoją dłoń. Odwróciła jego twarz w swoją stronę, zaglądając mu w oczy.
-Są bardzo zielone...- powiedziała- Podobają mi się. Też chciałabym mieć takie.
Nie wiedział o czym mówiła.
Zmiażdżyła mu dłoń w swoim zaborczym uścisku, prowadząc w stronę schodów na górę.
-Pójdziemy do braciszka.
Zorga drgnął lekko. Tak! Chciał do niego pójść. Nareszcie...
Schody ciągnęły się w nieskończoność ku górze. A tak przynajmniej mu się wydawało. Musiał robić wielkie kroki, aby za nią nadążyć. Ciągnęła go niecierpliwie za sobą, nie zważając na jego potknięcia i zmęczenie. Jedynie świadomość, że niedługo będzie z Ilijo dodawała mu siły.
W końcu zatrzymali się przed jakimiś wysokimi drzwiami. Demonica puściła jego dłoń i pchnąwszy zdecydowanym ruchem drzwi, niemalże wrzuciła go do środka. Zorga potknął się o wystającą fałdę dywanu i poleciał do przodu zatrzymując się na łóżku.
Rozejrzał się spłoszonym wzrokiem dookoła. Byli w sypialni. Paliło się tylko jedno mdłe światełko lampy naftowej, które zaczynał już pomału przygasać.
-Niespodzianka!- zawołała radośnie zimnym, pozbawionym uczuć głosem .
Chłopiec podążył za jej spojrzeniem. To, co zobaczył...na zawsze miało odmienić jego życie..., choć jeszcze o tym nie wiedział...
-Ilijo...
Leżał on dalej na łożu z pół przymkniętymi oczami. Wyglądał łagodnie i spokojnie...jakby zapadał w sen. Zorga podciągnął się na łoże, ująwszy jego białą, zimną jak porcelana twarz w swoje ciepłe dłonie. Skierował tą twarz na siebie, lecz oczy brata były nieruchome. Pozbawione życia...
-Ilijo...?- przemówił do niego.
-Twój brat już się nie obudzi- oznajmiła obojętnym tonem- Teraz jego życie jest we mnie. Oddał mi je...przez usta- dotknęła ich opuszkami palców.
Zorga odwrócił się do niej skamieniały.
Ita wpatrywała się w niego niemalże z uniesieniem. Jej oczy błyszczały jakimś dzikim blaskiem. Wyglądało to obrzydliwie. Nic nie pozostało z jej wdzięku.
-Zabiłaś...Ilijo?
Pokiwała głową, następnie roześmiała się na całe gardło tak, że aż szyby w oknie zadrżały.
Zorga nabrał do płuc powietrza. Ogarnęła go tak straszliwa rozpacz, że myślał, iż rozsadzi mu pierś. Komnata zawirowała mu w oczach. Ilijo był martwy...naprawdę martwy...
Kiedy przestała się śmiać, usłyszał swój przeciągły ryk. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że krzyczał.
Zaciskał pięści na swoich skroniach, chcąc zagłuszyć jej śmiech. To wszystko działo się poza jego umysłem, tak, jakby jego dusza opuściła ciało. Stał się jedynie jakąś dziwną emocją, nad którą nie umiał zapanować.
-Zamknij się!- zawołała do niego podnosząc nieznacznie dłoń, jakby chciała go uderzyć.
Ale on nie przestawał. Podeszła do niego i szarpnąwszy go z łoża, zaczęła nim potrząsać. Zorga umilkł . Następnie z całej swej mocy, jaką jeszcze posiadał, wymierzył jej policzek.
Ita cofnęła się dwa kroki, rozwierając z niedowierzaniem oczy. Zorga rzucił się do przodu i zaczął uderzać ją pięściami.
Z jej gardła wydobył się ryk wściekłości. Zdecydowanie nie należał on do ludzkiego. Odrzuciła go od siebie na dobre dwa metry.
-Ty mały szczurze! Jak...jak śmiałeś dotknąć mojej twarzy!
Ruszyła w jego stronę z chęcią mordu w oczach. Chłopiec nie przestraszył się tego zjawiska, jaki przedstawiała. Nic nie czuł. Coś się z nim stało? Został jakby rozdzielony na dwie części. Rozum ukrył się gdzieś w głąb siebie, albo po prostu znikł!
Nim go dosięgła....czyjeś silniejsze dłonie pochwyciły ją w pasie i odrzuciły od dziecka.
-Hej! Ty!! Puść mnie przeklęty!!
-Agreas zajmij się nią- rozkazał oszołomionemu mężczyźnie, stojącemu nieruchomo w drzwiach.
Zorga nie zauważył całego zajścia. Jego oczy były przesłonięte widokiem zmarłego brata. Wykorzystując chwilę nieuwagi podniósł się na chwiejne nogi , poczym chwyciwszy Ilijo za rękaw, zaczął go ściągać z łoża.
Musiał go ratować! Musiał uciekać!
Ktoś jednak wyszarpnął mu brata. Ktoś zaczął go odciągać... Zorga dopadła histeria. Począł krzyczeć i się wierzgać.
Był jednak jak w imadle!
Zrozpaczony, z całej siły ugryzł napastnika w dłoń, która śmiała go powstrzymywać. Zrobił to tak mocno, że poczuł w ustach smak jego krwi. Zakręciło mu się od tego w głowie. Krew paliła mu niemalże język.
Tutiel skwasił się wypuszczając chłopca z objęć. Dziecko upadło na podłogę, lecz szybko się podniosło ponownie zamierzając dosięgnąć brata.
-Przecież to małe ścierwo miało zginąć!!- wrzasnęła kobieta odepchnąwszy dłoń Agreasa- Co z wami jest do cholery?!!
-Tak, ale nie w taki sposób- odparł młody demon, sztyletując ją spojrzeniem.
Ita zmarszczyła czoło, wpatrując się w niego z jakimś dziwnym połączeniem niezrozumienia i furii.
Czy Tutiel nią gardził??- dopiero teraz odczuła to tak wyraźnie...Nigdy nie będzie mieć w nim sojusznika! Ale to nie wszystko, co zobaczyła w jego oczach...On...prędzej czy później w końcu ją zabije...Kiedy tylko uzna, że już nie jest im potrzebna, że więcej mają z nią kłopotu niż pożytku...
Zderzyła się plecami ze ścianą, zacisnąwszy do bólu pięści. Paznokcie zaczęły wbijać się jej w skórę.
-Tutiel...-odezwał się niepewnie Agreas- Ita nie zrobiła...nic niewłaściwego. To przecież naturalne, że wysysamy z nich życie. Prawda? Nie robimy tego od dziś.
Tutiel podniósł chłopca z podłogi biorąc na ręce. Odwrócił się do nich , następnie bez żadnego słowa wyszedł.
Zorga czuł, że jest noszony. Jego ciało zdawało się strasznie nieważkie i słabe. W uszach słyszał dzwonienie. Nie potrafił zebrać myśli.
W końcu został położony na czymś miękkim. Otworzył oczy napotykając parę złotych, demonicznych blasków. To wystarczyło, aby sobie wszystko przypomniał.
Demony!! Martwy brat!! Powykręcane zwłoki pana Chedwika!!
Mężczyzna rozsunął zasłony, wpuszczając do ciemnego pomieszczenia strumień księżycowego światła.
Zorga wpatrywał się w niego, dysząc ze wściekłości. Pragnął go dosięgnąć i zdrapać z niego tą piękną twarz. Kiedy się podniósł do pozycji siedzącej, Tutiel natychmiast pchnął go z powrotem na łóżko. Zorga czuł, że zaraz coś w nim eksploduje.
Demon usiadł przy nim, przyglądając mu się z nieodgadniętym wyrazem twarzy .Nad czymś intensywnie rozmyślał. Coś go intrygowało. Zorga ponownie próbował się podnieść. Demon przytrzymał go w miejscu i chłopiec znów zaczął krzyczeć.
Białowłosy demon położył mu dłoń na czole i dziecko umilkło, przeszywszy go nienawistnym spojrzeniem. Mokre zielone oczy aż kipiały od żądzy mordu...A przecież należały zaledwie do ośmiolatka.
-Spokojnie- powiedział pół głosem.
Człowiek zakrztusił się, zaczynając kaszleć. Całkowicie ochrypł. Nie potrafił wydobyć z siebie już najmniejszego dźwięku.
-Zabiorę cię do brata, jeśli tego chcesz.- Nachylił się nad nim- To nie będzie bolało. Niedługo będziecie znów razem. Przyrzekam. Kiedy się obudzisz będziesz z nim.- Jego głos był cichym, ledwie rozpoznawalnym, suchym szeptem. Nie zabarwionym żadną emocją.
Spojrzenie dziecka spłynęło na jego usta. Dobrze wiedział, o czym tamten mówił. Demon miał zamiar wyssać z niego życie...dokładnie tak, jak to uczynili z Ilijo.
Zacisnął pięści parsknąwszy śmiechem... następnie rozpłakał się. Tym razem był to cichutki płacz, spowodowany nadszarpniętymi strunami głosowymi.
Tutiel oparł ręce po obu stronach jego głowy, nachyliwszy się nad nim jeszcze bardziej... tak, że niemal dotykali się czubkami nosów.
Zorga przerwał płacz. Wbił w niego swoje ostre spojrzenie.
Niemalże wyczuwał własną nadchodzącą śmierć:
-Życzę ci abyś umierał powolną, długą śmiercią ty wstrętny..., ohydny potworze!- powiedział chrapliwym głosem- Jeśli będzie mi dane...to wyjdę z za grobu, aby was zabić! Zrobię to. Nie boję się niczego!
Tutiel milczał przez pewien czas. Następnie zdecydowanym ruchem ręki rozwarł mu wargi, gotując się do wessania. Chłopiec jednak szybko je zamknął i demon tylko się na nie nadział.
Tego się nie spodziewał! Oderwał je szybko, przykładając do ust wierzch dłoni.
Wpatrywał się w chłopca roziskrzonymi oczami, w końcu odezwał się niecierpliwie, z lekkim rozgorączkowaniem:
-Nie zamierzam się z tobą całować. Otwórz usta!- Pierwszy raz nie odczuwał żadnej przyjemności przy zabijaniu. Chciał to jak najszybciej zakończyć. Denerwowało go bicie małego serca tuż pod swoją piersią i ten jego przyspieszony oddech, wyczuwalny subtelnym podmuchem.
-Nie otworzę!- wycedził, zaciskając mocno wargi. Jego dłoń powędrowała w stronę kieszeni płaszcza. Do miejsca, w którym skrywał nóż. Być może go zabije, ale Zorga nie podda się bez walki! Nie będzie im łatwo! Pomści brata!!
Tutiel dotknął palcami jego policzka. Był mokry od łez. Demony nie umiały płakać. Płacz ludzka zawsze go fascynowała.
Szczupła długopalczasta dłoń zniżyła się do gardła dziecka, zatrzymując w tym miejscu. Jeśli odpowiednio ściśnie...chłopiec otworzy usta..., a wtedy będzie mógł wchłonąć jego małe, krótkie życie.
Patrzył się w to miejsce, gdy nagle dziwny dreszcz przeszedł mu po kręgosłupie. Zawsze miał to w chwili niebezpieczeństwa!
Zmarszczył czoło, nie pojmując skąd brała się ta obawa...Spojrzał przenikliwie na chłopca w momencie, w którym ten wyciągnął nóż. Nim zdążył zareagować, ostrze przebiegło mu przez twarz.
Wytrysnął strumień ciemnoczerwonej krwi. Zorga rozwarł w niemym krzyku usta, kiedy ta spadła na niego jak deszcz.
Tutiel nie wydobył z gardła najmniejszego dźwięku. Zsunął się na podłogę z przyciśniętą do twarzy dłonią. Krew wypływała mu z pod palców brudząc białą koszulę.
Chłopiec był bliski omdlenia. Z niedowierzaniem wpatrywał się we własną dłoń ściskającą narzędzie zbrodni, z którego ściekała ciecz znienawidzonego koloru.
Znów czuł palącą krew na swoich wargach. Zsunął się z łoża, upadając na podłogę. Szok odebrał mu całą siłę. Wyrzucił nóż, który z łoskotem potoczył się pod półkę. Miał zamiar się podnieść i uciec, ale demon nieoczekiwanie złapał go za kostkę.
Zorga odwrócił w jego stronę twarz. A więc ten jeszcze żył...A może to trup złapał go za nogę?!
Starał mu się wywinąć, ale nie miało to sensu. Jeśli ten sam by go nie puścił...
I wtedy stało się coś, czego chłopiec w najmniejszym stopniu się nie spodziewał.
Tutiel...poluzował uchwyt.
-Będę na ciebie...czekał...- powiedział, ledwo dosłyszalnie.
Chłopiec wytrzeszczył na niego zaszokowane, nic nie pojmujące oczy, następnie wybiegł.
Był wolny!!
Biegł ile sił w nogach byle jak najdalej od tamtego piekielnego miejsca. Mokre gałęzie drzew chłostały jego twarz, ale on nawet na trochę nie zwolnił. Biegł i biegł, ledwie mogąc coś dostrzec w ponurych ciemnościach.
W pewnym momencie coś nad nim zaszeleściło. Zdało mu się, że jakieś straszne, czarne ptaszysko chce mu zlecieć na głowę. Wrzasnął upadając w błotnistą ziemię. Przykrył głowę rękoma, wydobywając z gardła przeciągły krzyk, który porwany przez echo, poniósł się po całej przestrzeni...
Już nie wstał...
|
|
| Komentarze |
dnia padziernika 13 2011 18:34:12
Komentarze archiwalne przeniesione przez admina
Iria (Brak e-maila) 19:03 16-05-2010
uwaga od autorki ^_^": Opowiadanie jeszcze nie zakończone!!! I jeszcze jedno, do tych, co juz się zapoznali z ,,Pocałunkiem Śmierci", ostatnie rozdziały zostały nieco zmienione... 
naru (Brak e-maila) 21:33 17-05-2010
bardzo mi sie podoba to opo wiec czekam na ostatnie rozdzialy 
Avaron (Brak e-maila) 11:47 20-05-2010
Opowiadanie bardzo mnie wciągnęło i czekam na ciąg dalszy choć trochę trąci podobieństwem do pewnych książek. Masz może gdzieś zamieszczone te op. na blogu? Chętnie przeczytam więcej Twoich opowiadań, bo podoba mi się Twój styl pisania
narumon (narumon@wp.pl) 11:11 22-05-2010
Przeczytałam całość, właściwie jednym ciągiem. Na ogół nie przepadam za takimi klimatami, chyba że fabuła jest naprawdę dobra. I była
Lubię Twój sposób kreowania bohaterów, tak, że na raz się ich i lubi, i nienawidzi. Do tego wzbudzasz we mnie tak przeciwstawne emocje, że czasami musiałam odejść od komputera, bo aż się we mnie gotowało...
Żeby nie słodzić za bardzo, masz ogromny problem z odmianą przez przypadki. Czasami aż zgrzytałam zębami. Zabrania się czegoś, a nie coś, itp.
I nie ma czegoś takiego jak "w każdym bądź razie" jest "w każdym razie" lub "bądź co bądź".
Mam nadzieję, że niedługo doczekamy się aktualizacji 
Mika (Brak e-maila) 13:05 26-05-2010
Ja chce więcej. I mam kilka próśb 1. zabij Rosiela . 2. NIE zabijaj Zorgi i Tutiela. 3. Niech pewien ktoś powstrzyma Zorgę zanim ten sam zabije .
No dobra po tak cudownej liście życzeń teraz na poważnie. Opowiadanie jest super chociaż zdawało by się że motyw zemsty jest już dawno oklepany to jednak nadal można stworzyć coś fajnego . Mam nadzieje że wkrótce pojawi się ciąg dalszy !
Mika (Brak e-maila) 13:09 26-05-2010
W życzeniu numer trzy chciałam powiedzieć żeby powstrzymano Zorgę nim ten sam się zabije ale niechcący zjadłam słowo "się"
Iria (Brak e-maila) 20:06 26-05-2010
Szczerze mówiąc już się spotkałam z podobnymi postawami na blodu xD Część chciała śmierci Rosiera, druga połowa śmierci Tutiela >_<" Jesteście bardziej krwiożercze od anakim. Brrrrr
Dziękuję za komentarze, aż chce się pisać!
Rozdziałów będzie (chyba) 21. Dodaję słowo ,,chyba", ponieważ na starym blogu było tych rozdziałów aż 33! Nic nie skróciłam, po prostu je łączę, aby nie były tak krótkie
To tak ,,propo słonia".
Mika (Brak e-maila) 19:56 28-05-2010
Ja wcale nie jestem krwiożercza (jeszcze nikogo nie pogryzłam chociaż ........ nie chyba jednak nie) Co ciekawe nie przepadam za wężami, nie lubię też blondynów. Za to mam słabość do "duszków", i tajemniczości,dlatego polubiłam Tutiela a co do nagłej śmierci rosiela mogę zrozumieć wysysanie życia, i "polowanie" (chociaż to okrutne) na niczego nie podejrzewające ofiary . Ale zabijanie dla przyjemności, i delektowanie się przerażeniem ofiary no cóż Ja Rozumiem Że To DEMON ALE.............. są pewne granice nawet u demonów (tym bardziej że i one się go boją)
Tuli-Pan (Brak e-maila) 20:08 29-05-2010
To z tymi granicami u demonów zabrzmiało dziecinnie xP Demon to demon. Nigdy nie kojarzył się mi z niczym przyjemnym. Ale prawdą jest, że można się natknąć w necie (blogi z opowiadaniami) z demonami romantycznymi, niemalże anielskimi, ale to już dla mnie nie demon Tylko coś, co przywdziało tę nazwę.
An-Nah (Brak e-maila) 17:59 05-06-2010
Fascynujące, bardzo ciekawe i sprawnie napisane (Choć nie obyło się bez błędów stylistycznych, paru językowych niestety też. Myślę, że jeśli następne rozdziały będziesz dodawać pojedynczo, a nie hurtem, pofatyguję się z powypisywaniem...) opowiadanie. Wciągnęło i będę czekała na ciąg dalszy.
Tekst jest ciężki, mroczny - już sam fakt tego, jak bardzo demony/anakim zafascynowane są dziećmi budzi mocny niepokój. Początkowo nawet bałam się, że idziesz w shotę, ale nie, na szczęście nie, zahamowanie wzrostu głównego bohatera ma swój sens jako droga do zemsty, wszystkie te ociekające erotyzmem sceny z jego udziałem niepokoją, bo, goddmanit, muszą niepokoić. Demon to demon, nawet, jeśli twoje demony są tak naprawdę tylko półludzkimi mieszankami niewiadomego pochodzenia (do tego wątku jeszcze wrócę...) - stosunek ich do dzieci jest pięknie wyjaśniony. No i z jednej strony ta fascynacja objawia się poprzez zapędy niemalże pedofilskie, a na pewno - dzieciobójcze, z drugiej - przez adopcje sierot i próby stworzenia, bezskuteczne zapewne, normalnej rodziny. Dwa bieguny tej samej fascynacji, dwa bieguny tej samej luki w życiu anakim.
Świat przedstawiony ciekawy, choć mam kilka wątpliwości, ale o nich za moment. Najpierw chcę powiedzieć, że początkowo nie bardzo wiedziałam, kto jest prawdziwym demonem, a kto - anakim. Dopiero później zorientowałam się (Mam nadzieję, że to właściwa interpretacja?), że nikt z nich nie jest prawdziwym demonem, nie ważne, co myślą ludzie, z których pewnie nieliczni wdają są w dywagacje nad niuansami, zbyt na to przerażeni. No i właśnie, cała ta paranoja, strach, oszpecanie dzieci - tworzy klimat, choć żałuję, że bardziej skupiasz się na samych anakim, mało pokazując nam tej perspektywy zwykłych ludzi. Choćby jakieś wejście w psychikę dzieci Hanaela byłoby wskazane - robią za tło, a przecież dziecko wychowywane przez demona normalne nie będzie - wiedźma z początku tekstu dowodem. W sumie nie obraziła bym się, gdybyś rozwinęła Liję, dziewczyna ma wielki potencjał, a fajna i wielowymiarowa postać kobieca potrafi ożywić tekst No ale jeszcze sporo przed nami, więc może to planujesz? Nie porzucaj ciekawych wątków
Wracając do świata przedstawionego, zastanawiam się, czy to nasz świat, tylko w innym czasie, świat równoległy czy "jakiś inny świat fantasy"? Bo piszesz o Bilbii i krzyżach, a jeśli to "wymyślony świat fantasy", to, jakby na to nie patrzeć, nie za bardzo mają ta Biblia i krzyże rację bytu - chyba, że jakaś inna księga została nazwana Biblią, chyba, że krzyż ma jakieś inne znaczenie, niż u nas, że wziął się z innego źródła (na przykład ma symbolikę taką, jaką miewa krzyż w religiach niechrześcijańskich - oznacza cztery strony świata lub jest symbolem solarnym). I jeszcze jedno mnie zastanawia - brak, poza tymi krzyżami "prowokującymi" demony i wzmianką o Biblii, jakichkolwiek innych odwołań do religii - czy ludzie odrzucili religię? Dziwi mnie to nieco. Jakkolwiek by religia w tym świecie nie wyglądała, logiczne jest dla mnie (jako osoby religią zajmującej się de facto zawodowo) choćby powstanie sekt wieszczących koniec świata czy kapłanów-łowców demonów - albo innych form doktryny, kultu czy organizacji, będących odpowiedzią na przybycie istot z piekła rodem.
Nie wiem, jeśli masz na to pomysł, to bardzo fajnie, bo te kilka wzmianek o krzyżach i biblii budzi we mnie z jednej strony zainteresowanie ("Czemu tak, a nie inaczej?", z drugiej zaś niepokój ("Czy autorka wszystko przemyślała?"
Podoba mi się główny bohater - widzę, jak szukając zemsty stacza się coraz bardziej, upodabnia do tych, których chce zniszczyć. W sumie nie zdziwiłabym się, gdyby przyjął na siebie rolę Krwawego Demona - i to na dobre. Z drogi, którą chłopak obrał, nie widzę odwrotu. Zemsta niszczy i nie pozostawia szans na zbawianie, a puki co ładnie to pokazujesz
Tutiel zaś mnie rozczarował. Te jego wątpliwości co do Hasmeda/Zorgi - za ludzkie. Myślałam, że to potwór, tak jak inni, może poza Hanaelem (choć on akurat jest potworem który udaje nie-potwora nawet i przed samym sobą), a tu nagle - sentymenty. Wietrzę pairing. Ble. Nie pasuje mi to, zastrzegam na starcie, nie podoba mi się możliwość, że z Zorgi i Tutiela zrobisz parę. Nie widzę miłości między łowcą i zwierzyną, najwyżej toksyczny związek, zakończony śmiercią ich obu, ale w żadnym wypadku nic romantycznego. Rosier jest lepszy - on jest zły do szpiku kości i nie ukrywa tego. Z drugiej strony, może to przez imię, ale mocno, mocno przypomina mi Rociera/Rosiera/Rociela (jakkolwiek jego imię zapiszemy, bo widziałam wiele wersji) z "Angel Sanctuary).
Podsumowując - fajnie, choć nie bez moich wątpliwości, co do których mam nadzieję się mylić.
Rayk (Brak e-maila) 15:07 16-06-2010
Naprawdę niesamowite opowiadanie. Widać ze się nad nim naprawdę napracowałaś i muszę powiedzieć,że strasznie mi się podoba. Jedno z lepszych jakie czytałem. Buźka tak trzymaj  A co do życzeń nie zabijaj Rosiera. Mój mistrz xD
Rika (Brak e-maila) 13:30 22-06-2010
Opowiadanie jest genialne, steskniłam sie za takim. Rosier jest BOSKI!!!!!! Błagam, błagam nie zabijaj go  I mam nadzieje że dokończysz to opo.
Pozdrawiam i życze weny
Iria (Brak e-maila) 23:57 23-06-2010
Dziękuję za komentarze. Opowiadanie jest już skończone, żadnych zmian nie uwzględniam Co do ,,hurtowego" wysyłania rozdziałów.... Gdybym wysyłała je pojedynczo to byśmy chyba osiwieli, zanim dotarlibyśmy do końca, ponieważ, jak widać, trzeba na aktualizacje diabelnie długo czekać (!!) Dlatego wrzuciłam opo na inną stronę. Jeśli ktoś byłby zainteresowany to pisać na maila ^^
wampirzyca (Brak e-maila) 13:32 26-06-2010
BARDZO ALE TO BARDZO MI SIĘ PODOBAŁO I CZEKAM NA NASTĘPNE ROZDZIAŁY,MAM eta (betagrak71@wp.pl)
14:56 06-07-2010
Opowiadanie napisane po mistrzowsku. Wiesz wydawali mi sie, ze demonami sie nie interesuje. A tu niespodzianka! Jak zaczelam czytac, wiedzialam, ze wszystko bedzie malo wazne, tylko to opowiadanie. Spedzilam z nim calom noc i kawalek dnia Warto bylo! Chyle czola, piszesz ciekawie, zastanawiam sie jak moze "pocalunek" sie skonczyc, i nic mam pustke;( Prosze o podanie linka gdzie jest dalsza czesc. Bardzo
Beta
Vixen (Brak e-maila) 14:22 17-07-2010
Uwielbiam cię. Gdzie można dokończyć opowiadanie? Bardzo proszę daj namiar na tę stronę
Mika (miki04@vp.pl) 19:09 25-07-2010
Cześć Ja też chętnie Poznam dalsze rozdziały więc jeśli byś mogła prześlij mi gdzie to można jeszcze znaleźć. Co prawda napisałam ci już o tym w mailu ale nie wiem czy doszedł i chyba zapomniałam się podpisać
Iria (maruta_chan@wp.pl) 18:30 28-07-2010
Wysłałam każdemu kto o to poprosił, jeśli nie doszło proszę mi napisać 0_o
Ame (lily1307@o2.pl) 20:31 08-08-2010
Hej^^
Kiedyś czytałam twoje opowiadanie na jakimś blogu..... Ale jakoś mi zginęło. Kocham je po prostu, ale myślałam, że nie piszesz kontynuacji... i mnie dzisiaj uderzyło , żeby je wygooglować. Patrze a tu .....kolejny rozdział (*^*) Proszę prześlij mi na maila adres twojego bloga czy coś ^^ Dzięki. Jestem suuuuuper szczęśliwa (@.@)
Iria (Szehina) (maruta_chan@wp.pl) 00:04 09-08-2010
A ja mam prośbę *_* Szukam żony/męża... znaczy się... (za dużo romansów) szukam kogoś, kto będzie wyszukiwał i pomagał mi poprawiać błędy w moim nowym opowiadaniu, które aktualnie tworzę T_T Najlepiej niech to będzie osoba cierpliwa, łagodnego usposobienia xD inaczej się w sobie zamknę... na amen o_0 Proszę, niech ktoś wykorzysta swoją umiejętność poprawnego pisania i zechce mi pomóc. Co do kolejnych rozdziałów, zobaczycie je na tej stronie Pozdrawiam!!
Rika (ala_bodzon@o2.pl) 20:06 20-09-2010
Miałam długą przerwę od tego opowiadania, a w zasadzie to od internetu ale to za nim się chyba najbardziej stęskniłam. Wysłałam ci kiedyś meila z prośbą ale chyba nie doszło jakbyś mogła mi kiedyś podesłać nazwę tego bloga, będe bAArdzo wdzięczna
An-Nah (Brak e-maila) 16:23 06-10-2010
Tak, wiem, pisałaś, że cię komentarze do tego tekstu przerażają. Ale szczerze? Zakładam, że jeśli ktoś nie chce komentarzy, to po prostu nie publikuje. O i tyle 
A historia jest fascynująca i wciąga. Stworzyłaś świat i bohaterów z gigantycznym potencjałem. Chcę wiedzieć co dalej i, co tu mówić, chcę dowiedzieć się więcej o świecie. Co, skąd, jak, kiedy, czemu pojawili się anakim, kiedy, jakie są reakcje, co robią ludzie, co ma do tego Bóg/bóg i czy to jest nasz świat i chrześcijaństwo, czy coś odmiennego, zupełnie inna rzeczywistość? Co się wydarzyło, że ten świat wygląda na do końca przeżarty złem i podążający ku upadkowi?
Co do postaci, to masz jednak dar do tworzenia sukinsynów, tu to widać. Zwracam honor, u ciebie wszyscy są źli... mniej lub bardziej.
Scena gwałtu mnie odrzuciła, ale była na miejscu, miała sens. Nie odebrałam jej jako coś, co miało być atrakcją dla niewyżytych czytelniczek. Zachowanie Hasmeda/Zorgi po? Chyba ma chłopak rys psychopatyczny, skoro odbiera gwałt jako krzywdę wyłącznie fizyczną i tak prędko stwierdza, że może warto by zostać kochankiem Rosiera... a potem scena z włażeniem do łózka Tutielowi... I szczerze mówiąc, nie wiem,co tu jest grane, myślałam, że Zorga chce Tutiela uwieść... Chyba, że uwodzi go udając niedostępnego, bo w miłość do najbardziej znienawidzonego z demonów nie uwierzę za cholerę. Nie u kogoś z taką przeszłością i z taką emocjonalnością.
Intryguje mnie Beliar i Kazbiel - mam wrażenie, że obaj jeszcze będą mieli swoje pięć minut. Zwłaszcza Kazbiel, którego urodę i kolor oczu podkreślasz co chwilę. Nie wiem, mam mały pomysł co do tego, co Kazbiel może zrobić, ale...
Z usterek? Ilekroć trafiałam na sformułowanie "ognistowłosy" czy "fiołkowooki", miałam ochotę strzelić wydrukiem w szybę autobusu. Jeśli kiedykolwiek będziesz ten tekst poprawiać, zacznij od wywalenia -okich i -włosych, bo to niestety sformułowania na poziomie grafomanii, a ty grafomanką za cholerę nie jesteś i ten tekst do koszmor się nie zalicza. Reszta... więcej błędów niż w "Robaczywym Owocu", postęp widać
Aaa, co do komentarzy które mi dałaś, to nie, nie polecam uczyć się pisania ode mnie. Pisanie jak ja kończy się tym, że ma się dwóch czytelników na krzyż - i czasem jakiegoś gratis. Nie polecam. Frustrujące jak cholera.
A poważnie, najlepiej jest chyba pisać po prostu takie rzeczy, jakie samemu chciałoby się przeczytać.
Iria (maruta_chan@wp.pl) 13:47 10-10-2010
Dziękuję, An-Nah. Cieszę się, że zauważyłaś postęp Masz rację, co do -włosych i -okich, wstrętne! Już nie popełniam podobnych błędów. Opowieść jest skończona i możesz się rozczarować, ponieważ nie wszystko zostało dopowiedziane i jeśli wezmę się za poważną poprawę tekstu, wtedy dopiero wezmę twoje spostrzeżenia pod uwagę i uzupełnię opowieść. Na razie pozostaje mi tylko czekać i mieć nadzieję, że pewnego razu być może pojawią się kolejne rozdziały Pocałunku ¦mierci na tej stronie. Nie wyobrażam sobie, że moje opo zostanie ,,tutaj" tak brutalnie przerwane :/ Nie wiem czemu tak się dzieje, mam nadzieję, że wszystko wróci kiedyś do normy ;] Pozdrawiam!
fanta (fantastka55@gmail.com) 19:57 07-12-2010
Iriaaaa T.T nie rozwalaj mnie T.T
powiedz, że jest jakaś kontynuacja. To się nie może tu skończyć. Ja muszę wiedzieć co z Tutielem i Zorgą. T.TTT
BaaaAaaaaAaaaAAaaaAAaaaagam! T.T
An-Nah (Brak e-maila) 18:30 07-01-2011
No i doczytane
Skłamałabym, gdybym miała powiedzieć, że się nie podobało. Bo się podobało, wykreowałaś ciekawy świat i mimo, że wiele chciałabym się jeszcze o nim dowiedzieć, brak wyjaśnień nie psuje przyjemnej lektury. Cieszę się, że cały czas pojawiają się w sieci osoby, które nie ulegają modom na fan-fiki ani na miniatury, tylko konsekwentnie prowadzą autorskie projekty.
Końcówka - chaos w LaVion, ludzie w końcu buntujący się przeciw demonom (tego mi brakowało!), anakim korzysatjący z okazji, żeby się pozabijać i pokazujący, że więzi między nimi są tylko pozorem - to było piękne, wynikało z treści i było dobrze przedstawione.
Z drugiej strony, jeśli portretujesz wszystkich anakim jako potwory niezdolne do uczuć, jeśli ich uczucia to co najwyżej samooszukiwanie się - to odmawiam nazwać uczucie Tutiela do Zorgi miłością. Może Tutiel się oszukuje, wmawia sobie, że ma uczucia. Może to tylko żądza. Ale nie, nie wierzę w taką miłość, w nagłe zaprzeczenie wszystkiemu, co dotąd napisałaś. Tutiel nigdy nie miał wątpliwości co do swojej natury, nie próbował zaprzeczyć temu, że jest potworem. I nagle robi się z niego romantyk... Nie! Podobnie Zorga - cały czas napędzało go pragnienie zemsty, nienawiść, miłość do brata... i nagle kocha Tutiela. Wiem, że fandom się domaga romantycznych związków, ale tu nie ma miejsca na romantyczne związki. Lepiej by było Zorgę zostawić martwego. Albo pozwolić im się nawzajem pozabijać w epilogu...
Ale cóż, twoja historia, twoje postaci. Czytało się świetnie, więc nawet ten niepotrzebny romantyzm ogólnego dobrego wrażenia nie psuje.
Channel (Brak e-maila) 20:57 09-01-2011
No właśnie zauważyłam, że zmieniłaś końcówkę. Z tego co pamiętam, to Zorga zginął... Och, jak już mam wybierać, to wolę tę wersję. Chociaż jest (tak jakby) happy end, nie?
Iria (maruta_chan@wp.pl) 14:49 13-01-2011
No przecież jak uśmierciłam Zorgę, a Tutiela wygnałam z Abadon to mnie rozerwałyście na strzępy. Kurrrrczak, nie dogodzę xD Rzeczywiście ,,kobieta zmienną jest".
A nieuważne, szybko przemykające przez treść oczy rzeczywiście mogły przeoczyć wątki, które zaprzeczają temu, że anakim nie mają uczuć. W tekście jest sporo takich wątków i zdań, ale nie napisanych wprost, bo nie lubię takich przejrzystych treści ;] Mam nadzieje, że większość jednak zauważyła.
Dziekuję, że byłyście ze mną do końca! Dziękuję za wszystkie komentarze!
An-Nah (Brak e-maila) 15:34 16-01-2011
Hej, hej, hej, przyznaję, ze mogło mi coś umknąć, mogłam coś odczytać niezgodnie z wolą autorki, ale raczej nie dlatego, że czytałam nieuważnie - należę jednak do osób, które zwracają uwagę na niuanse. Może po prostu ja CHCIAŁAM tak odczytać? Może po prostu chciałam opowiadania, w którym toksyczna fascynacja nie zmieniłaby się w miłość i podświadomie oczekiwałam takiego? Nie wiem.
Pojechałaś mi kobieto po ambicji, jak zdam egzaminy, przysiądę nad tym tekstem raz jeszcze.
Co do zakończenia: nie zadowolisz wszystkich! Nie próbuj nawet, nie dostosowuj się do życzeń części czytelników, bo reszta będzie miała swoją opinię. Zakończenie to coś, co wynika z całości tekstu, a nie to, co chciałabym widzieć ja (śmierć Zorgi) czy inny czytelnik (obecna wersja). Zastanów się, jakie tobie najbardziej odpowiada Literatura to to, co pisarz ma do powiedzenia, a jeśli czytelnik narzeka - to jego problem
Iria (Brak e-maila) 20:38 16-01-2011
Rozumiem, ale pisarz nie może pisać wyłącznie dla siebie. Musi wziąć pod uwagę oczekiwania innych. Poza tym uważam, że nieźle wybrnęłam(samochwała)z tym zakończeniem... Popatrz, Zorga otrzymuje szansę by zacząć wszystko od nowa, oby nigdy nie odzyskał pamięć ;] Nie rozumiem kogo mogłoby uszczęśliwić inne zakończenie. Z pewnością upłyną jeszcze lata, zanim uda mu się uporządkować w głowie niektóre sprawy i znaleźć własne miejsce. Tutiel także postara się odnaleźć w nowej sytuacji. Co do ,,kochania", nawet pies darzy uczuciem swojego właściciela, nie bądźmy okrutni ;/ To ostateczna wizja opka. AMEN
Szpilka (Brak e-maila) 14:11 24-01-2011
Gdzie kolejne rozdziały?? 0_0
Koparopa (Brak e-maila) 16:34 24-01-2011
Hm. Sama nie wiem jak na to patrzeć. Już dawno czytałam Pocałunek Śmierci na Twoim blogu i jego zakończenie wydało mi się... doskonałe. Przez cały czas byłam przekonana, że nie mogło być inne i po zapoznaniu się z nową wersja wciąż tak uważam. Dla mnie Zorga umarł wraz ze śmiercią swojego brata, Hasmed umarł zabity przez Hananela, wydostając się z klatki Rosjera. A Tutiel przepadł. Wybacz ale uważam, że nowa wersja nie jest nawet prawdopodobna z psychologicznego punktu widzenia. Trochę szkoda, że poddałaś się namowom i zmieniłaś idealne zakończenie, to jednak Twoja decyzja i szanuje ją, lecz jak pisałam, dla mnie jedynym i prawidłowym zakończeniem zawsze będzie to pierwsze. Uściski
Atena (Brak e-maila) 18:20 24-01-2011
A ja uważam, że ,,to" zakończenie jest bez 2 zdań bardziej prawdopodobne!!! Byłoby inaczej, gdyby Zorga darzył brata silną więzią, a tak nie było. Chłopak miał pretensję o to, że anakim uczynili go przez pewien czas nieśmiertelnym (że tak to skrócę) a to spowodowało, że odtrącono go, skazując na życie z wiedźmą, która z kolei nawbijała mu do głowy wiele podręcznikowych mądrości. Więc właściwie dużo zyskał, stał się dla demonów trudniejszą zdobyczą. Może właśnie przez to czuł się w obowiązku wypowiedzieć demonom wojnę. Nie zaprzeczam, że swoje przeżył, ale nie był jeszcze aż tak skrzywiony, co sugerują niektóre osoby. Uważam, że nie chciał swojej śmierci, a nawet były momenty, kiedy wyobrażał sobie życie z Tutielem. Czuł, że nie może o nim myśleć, jeśli nie zakończy pewien rozdział. Hasmed na pewno nie był typem, który oddałby się anakim w ofierze, o nie nie... Dlatego drugie zakończenie zdecydowanie wydaje się bardziej logiczne. Uffff lubię rozważać takie treści *_* |
|
| Dodaj komentarz |
|
Zaloguj si, eby mc dodawa komentarze.
|
| Oceny |
|
Dodawanie ocen dostpne tylko dla zalogowanych Uytkownikw.
Prosz si zalogowa lub zarejestrowa, eby mc dodawa oceny.
Brak ocen.
|
|
| Logowanie |
Nie jeste jeszcze naszym Uytkownikiem? Kilknij TUTAJ eby si zarejestrowa.
Zapomniane haso? Wylemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
| Nasze projekty | Nasze stałe, cykliczne projekty
|
| Tu jesteśmy | Bannery do miejsc, w których można nas też znaleźć
|
| Shoutbox | Tylko zalogowani mog dodawa posty w shoutboksie.
Archiwum
|
|
