 ŚCIANA SŁAWY | Tutaj będą umieszczane odnosniki do stron, na których znalazły się recenzje wydanych przez nas książek
|
| POLECAMY | Pozycje polecane przez naszą stronę. W celu zobaczenia szczegółów należy kliknąć w dany banner
|
|
| Witamy |
|
Strona ta poświęcona jest YAOI - gatunkowi mangi i anime ukazującemu relacje homoseksualne pomiędzy mężczyznami. Jeśli jesteś zagorzałym przeciwnikiem lub w jakiś sposób nie tolerujesz homoseksualizmu, to lepiej natychmiast opuść tę witrynę - resztę naszych Gości serdecznie zapraszamy
|
| Dzieci boga granic 3 |
3.
Takhir miał rację: upicie się pomogło, przynajmniej częściowo. Nagie Czaszki odjechały rano, ich wódz mówił coś o zbyt mocnym zachodnim winie. Obiecywał przynieść Diyar znowu, gdy drogi plemion się spotkają. O ile oczywiście inny młodzieniec nie zdąży jej do tego czasu uprowadzić.
Kekhart modlił się, by ją uprowadził. Coraz bardziej był pewien, że mógłby sobie nie poradzić. Nie, żeby cierpiał na brak sił witalnych, zdawał sobie sprawę, iż jego męski członek jest sprawny. Problem polegał na tym, że nie reagował poprawnie. Nie reagował na kobiety.
Wcześniej młody ork tego nie zauważał – teraz, kiedy doszedł do wieku męskiego obudziły się w nim instynkty. Niewłaściwe instynkty. Przez kolejne miesiące uczył się je rozumieć – i ukrywać, mając w pamięci ostrzegawcze słowa Takhira.
Gdyby był jakiś sposób odmienienia tego… Nie wiedział jednak, jak to uczynić. Może szamani znali sposób… ale zwrócenie się do Ulugha oznaczało hańbę. W tak beznadziejnych przypadkach konieczny był Czarny Szaman, a Takhir jak na złość w kilka zaledwie dni po uroczystości opuścił swą zimową jurtę i wyruszył w nieznane, nie zaszczycając Przyciętych Uszu pożegnaniem. Nie miał zresztą takiego obowiązku nawet.
Zima minęła i Przycięte Uszy wyruszyły na letnie pastwiska. Hurik oddzieliła się prędko, szukając Świętych Kobiet. Vardan z kolei pomału nabierał odwagi i gdy w podróży natknęli się na wrogie plemię, walczył dzielnie, choć znów odniósł ciężkie rany. Udało mu się jednak zdobyć uwagę kobiet, co podbudowało go tym bardziej. Zaczął snuć plany dłuższej wyprawy na południe, w celu zdobycia żon, najlepiej z Płowych Wilków lub Zielonych Skór, bo orczyce z tych plemion słynęły z urody.
Kekhart miał szczerą nadzieję, że do wyprawy nie dojdzie. Miał też nadzieję, że gdy przetną drogą ze Zrodzonymi Z Błyskawicy spotka wśród nich Takhira i porozmawia z nim.
Przyłapywał się na myśli, że ma za złe alvablotet: opuszczenie. Może Czarny Szaman niczego nie obiecywał, ale Kekhart i tak miał doń pretensje. Czasem obwiniał go o wywołanie wątpliwości. O pobudzenie ciekawości również: w mniej spokojne noce młody ork zastanawiał się, jak wygląda ktoś, kogo uczyniono „czymś pomiędzy mężczyzną, a kobietą”. Niestety, nie doszedł do żadnych wniosków, gorzej: Takhir zaczął pojawiać się w jego snach w kontekstach nie przystojących wojownikowi, a zapewne możliwych dla szamana.
W końcu ich ścieżki skrzyżowały się następnej jesieni, ledwo Przycięte Uszy wróciły na zimowisko. Kekhart wyruszył na samotne polowanie – coraz częściej zdarzały mu się takie wyprawy, ale na szczęście nikt nie uważał ich za niewłaściwe. Młody ork mógł więc swobodnie odwiedzić jurtę alvablotet i sprawdzić, czy Czarny Szaman powrócił.
Nie powrócił. Domostwo było opustoszałe, zwierzęce czaszki nadal szczerzyły zęby u wejścia, na znak, że duchy strzegą jurty pod nieobecność właściciela. Przez jakiś czas Kekhart krążył wokół niej, rozważając wejście do środka, nie starczyło mu jednak odwagi. Niebiosa jedynie wiedziały, jaka kara spadłaby na tego, kto odważyłby się sprofanować siedzibę Czarnego Szamana.
Młodzieniec zawrócił więc konia i ruszył w kierunku południa, z nadzieją na znalezienie godnej tropienia zwierzyny.
Nie minęło pół dnia, gdy dostrzegł na horyzoncie niewielką kawalkadę. Koń i juczny muł, za nimi owca i dwie kozy. Na koniu samotny jeździec, nie śpieszący się wcale, choć skinął głową Kekhartowi, ledwo go dostrzegł – i nim rozpoznał. Gdy młody ork podjechał bliżej, rozpoznał Takhira, najwyraźniej w doskonałym humorze. Czarny Szaman jadąc gwizdał jakąś melodię. Przestał, poznając kto nadjeżdża z przeciwka.
– Kekharcie, synu Uzoga! Cóż za spotkanie! Przysiągłbym, że jedziesz od mojej własnej jurty!
– Bo jadę.
– Och, niedobrze tedy, będę musiał skłonić duchy do ukarania cię.
– Nie przekroczyłem bramy.
Alvablotet kiwnął głową.
– Ach. W takim razie czy zechcesz przekroczyć ją za moim zaproszeniem?
Nie przyjęcie zaproszenia to obraza. Nawet więc, gdyby Kekhartowi przeszła przez głowę ucieczka, nie uczyniłby tego. Zawrócił i po chwili był już w zimowej jurcie Takhira pomagając gospodarzowi doprowadzić domostwo do porządku.
– Mam wino – rzekł Czarny Szaman, wyciągając bukłak z juków. – Przywiozłem z Urhan. Chcesz trochę?
Kekhart skinął głową. Bardziej jednak niż samo wino zainteresowało go jego pochodzenie.
– Widziałeś Urhan?
– Owszem. Przebyłem cały step i odwiedziłem też miasto. Spędziłem tam nieco czasu, cóż, osiadłe życie zabija w niektórych ducha, lecz Czarny Szaman zawsze jest potrzebny. Przywiozłem ze sobą wiele rzeczy – i opowieści. Widzę, Kekharcie, że chcesz posłuchać?
– Tak.
– Dobrze. A potem opowiesz mi, co działo się na letnich pastwiskach i co dzieje się w moim plemieniu.
Spędzili wiele godzin, wymieniając wieści. Kekhart jak oczarowany słuchał o Urhan, o którym dotąd słyszał tylko legendy. Około sto zim wcześniej na zachodzie, w kamieniołomie, gdzie ludzcy nadzorcy wykorzystywali niewolniczą siłę schwytanych na stepie orków, wybuchł bunt. Ludzi wybito do nogi, kamieniołom zaś stał się miejscem, gdzie dawni niewolnicy wznieśli miasto – dość silne i potężne, by dawni oprawcy nie zbliżali się do niego więcej. Przez dziesięciolecia Urhan rosło w siłę, z którą musieli liczyć się koczownicy: pierwsze wielkie miasto orków, wzniesione na wzór miast innych ludów, obronna twierdza z miejscowego kamienia, centrum handlu.
– Obyczaje mają inne, niż my, to oczywiste, ale nie wypierają się swych korzeni. Wielu jest wśród nich takich, którzy nie trzymali nigdy broni w ręce, rzemieślników i rolników, lecz trudno powiedzieć o nich, że stali się zbyt leniwi, aby walczyć. Działają jak rolnicy, ale myślą jak koczownicy. Są ciekawym ludem, innym, niż my, zupełnie innym. Zresztą, pokażę ci – Wyjął z juków coś jeszcze, wielki kawał skóry z narysowanymi na nich liniami. – To mapa, obraz świata. Tu jest Urhan. Tu, nieco na zachód, granica z ludzkim królestwem, Karanesse. Ich wojownicy tak się boją, że od stóp do głów zakuwają się w stal. Nie wiem, jak mogą to udźwignąć oni i ich konie… A tu, tak, blisko Urhan – to państwo elfów. Nie, nie widziałem dotąd elfa, choć ponoć kiedyś żyło ich nieco na stepie… To jest morze. Tam też nie dotarłem. Ale wiele słyszałem o miastach na jego brzegu… w Salvei ludzie czczą jednego tylko boga, Auriena, Pana Światłości, syna Niebios. I nienawidzą każdego, kto czci innych bogów, z Niebiosami na czele… a to jest Dalle, tam parają się handlem, tam przybywają goście ze wszystkich stron świata, także i czarni ludzie zza morza… Tak, ich skóra jest czarna jak u demonów, ale nie sądzę, by przybywali z zaświatów. Tam na wschodzie, widzisz, u stóp gór jest miasto zwane Shnai’ar… o nim nie wiem wiele, tylko legendy, lecz ponoć mieszkają tam smokowcy, a kiedyś rządził nim potężny Czarny Szaman… Na północ od nas znajdują się góry, a dalej – lodowa kraina, pewnie żyją tam demony śniegu… a tu, na zachód leży Lavia, gdzie rządzą ich własne Święte Kobiety…
Kekhart patrzył, słuchał i próbował wyobrazić sobie wszystkie te odległe miejsca.
– Chciałbym to zobaczyć.
– Musiałbyś opuścić plemię, synu Uzoga. Chcesz tego?
Pomyślał o tym, że ostatnio i tak za dużo przebywa poza plemieniem… pomyślał o Vardanie planującym wyprawę, o Hurik szukającej w stepie Świętych Kobiet. O Diyar, z którą niedługo przyjdzie mu się znów spotkać, a wtedy…
– Moje miejsce jest w plemieniu – powiedział. – Tu się urodziłem, tu pozostanę.
– A twoja narzeczona?
Kekhart skrzywił się. Chciał tej rozmowy – dawno, dawno temu. Teraz nie był już taki pewien, czy jej chce.
– Nie widziałem jej od tamtej nocy.
– I nie masz ochoty jej znowu oglądać?
– To nie tak! – zaprotestował. – Nie mam wyjścia, jak tylko poślubić jakąś kobietę prędzej czy później, ale wiem, że nie jestem taki, jaki być powinienem. Ty jesteś Czarnym Szamanem, więc może znasz jakieś sposoby.
– Na co?
– Abym mógł pożądać kobiet a nie… – zawahał się – ...mężczyzn – dodał po chwili.
Takhir oparł łokieć na blacie stolika.
– Och. – rzekł tylko.
W Kekharcie wzbierał gniew.
– Jestem mężczyzną i wojownikiem, chcę być mężczyzną i wojownikiem! Mówiłeś, bym nie wychodził poza rolę, jaką przewidziano dla mnie w plemieniu i nie chcę poza nią wychodzić.
Czarny Szaman pokręcił tylko głową.
– Nie da rady – rzekł.
– Co?
– Nie ma sposobu, by to zmienić, jeśli się taki urodziłeś. Nie jesteś jedyny, tyle ci powiem, choć w większości plemion nie mówi się o tym. Matka Ziemia sprawiła, że taki się narodziłeś, to przykre, ale nie ma innego sposobu, jak tylko opuścić plemię lub tłumić pragnienia. Jeśli się postarasz, spłodzisz potomka, nie będzie to dla ciebie przyjemne, ale wypełnisz swoją rolę. To jedyne, co mogę ci doradzić.
Kekhart warknął głucho, gniewnie. Szaman wstał, położył mu dłoń na ramieniu.
– Nie unoś się gniewem, synu Uzoga. Nie na mnie. Wiem, co mówię, jestem taki, jak ty.
– Jesteś szamanem.
– Owszem. Jestem szamanem więc mogę być taki. Nie jestem do końca mężczyzną, nie jestem kobietą, idę zawsze krawędzią. Ty nie. Ty jesteś wojownikiem i nadzieją plemienia. Wracaj do siebie, poślub Diyar, miej synów.
– Nie chcę.
– Nie chcesz czego? Nie chcesz być wojownikiem i częścią plemienia, czy nie chcesz pożądać mężczyzn? Musisz wybrać jedno.
Młodzieniec warknął znowu.
– Chcę… obu tych rzeczy – wyznał z trudem. Jeśli Ziemia rzeczywiście takim go stworzyła, czy mógł odrzucać jej wolę?
– A ja ci mówię, Kekharcie, nie możesz. Wracaj do swoich i żyj zgodnie z wolą plemienia. Dobrze ci radzę.
Młody ork nie powiedział już ani słowa. Wybiegł z jurty, dosiadł konia i pogalopował w stronę obozowiska, nie oglądając się za siebie. Z polowania wrócił, pierwszy raz, z pustymi rękoma i z głową pełną gniewu.
Słowa Takhira nie opuszczały go i wisiały niczym chmura nad jego sercem. Urodzony taki… Ziemia chciała… Szamani też, czasem, ale to szamani, szamani mogli…
Ciekawe – przemknęło mu przez głowę – czy Takhir pozwoliłby się dotknąć, skoro sam wyznał, że też nie pragnął kobiet, a mężczyzn właśnie. Ta myśl wywołała w nim nieprzyjemny dreszcz, ale nie opuszczała przez kolejne dni, podążając za młodzieńcem, prześladując i nie dając zasnąć. Już wcześniej, w lecie, stwierdził, że alvablotet budzi w nim emocje, których budzić nie powinien, teraz te wróciły ze zdwojoną siłą.
W końcu ciekawość zwyciężyła i Kekhart znów osiodłał konia.
Czarny Szaman naprawiał swoją obszytą frędzlami kamizelę, gdy młodzieniec z Przyciętych Uszu stanął w drzwiach jego jurty, zdyszany i zdenerwowany. Zachował spokój, odłożył pracę, podniósł się wolno.
– Kekharcie, synu Uzoga, cóż sprowadza cię tym razem? – spytał.
Kekhart przełknął ślinę. Na przodków, nigdy dotąd nie bał się tak bardzo!
– Myślałem wiele – powiedział. – I nie wiem, czego pragnę, ale wiem, że chcę spróbować. Nie byłem z kobietą, pewnie będę, skoro muszę, ale chcę spróbować zbliżyć się z mężczyzną, a jeśli ty masz podobne pragnienia jak ja…
Takhir zbliżył się.
– Ja? – dotknął piersi czubkami palców. – Och, czuję się zaszczycony. Wielki wojownik zwraca się do Czarnego Szamana… rzadko, rzadko spotyka kogoś z nas tak wielki zaszczyt, rzadko ktoś chce zbliżenia z własnej woli… A jednak, Kekharcie, ostrzegę cię po raz kolejny: lepiej zapomnij, bo jeśli przekroczysz granicę między snem, a czynem, nie będzie już zza niej odwrotu. Nie jesteś wybranym przez duchy, to, czego chcesz przyniesie ci hańbę.
– Więc będę zhańbiony przed Niebem, Ziemią i przodkami – rzekł młodzieniec zdecydowanym tonem. – ale nie przed tobą.
Czarny Szaman pokręcił głową.
– Nie, nie przede mną – przyznał.
Pomału oderwał dłoń od swojej piersi i położył ją na piersi Kekharta. Chłopak czuł lęk. Nie bał się walczyć i zabijać, bał się tego… tego kroku poza, do miejsca gdzie nie było już odwrotu. Ale wykonał go – sam dotknął palcami skóry Takhira, zaczął badać ją, najpierw wolno, potem coraz intensywniej, kiedy pragnienie zaczęło w nim narastać – wbrew wszelkim zasadom i wbrew porządkowi.
***
Mógł przekonać się, co Takhir miał na myśli, mówiąc, że uczyniono go częściowo kobietą. Mógł też spytać i spytał.
– Duchy powiedziały mojemu nauczycielowi, że powinienem krwawić jak kobieta, więc wziął nóż i zrobił nacięcie tutaj – wyjaśnił Czarny Szaman. – Bolało. Bolało długo. Gdyby duchy zechciały, straciłbym męskość i byłbym eunuchem. Ale nie jestem.
– Ach – Kekhart skinął głową.
Musiał to wszystko… pojąć. Zrozumieć. To, co się stało, to, co odczuwał. Zaspokojenie, jakiego nie zaznał nigdy dotąd. Fascynację ciałem innego mężczyzny. Wstyd wywołany świadomością, że okrył się hańbą i odtąd będzie musiał żyć w kłamstwie. Pragnienie, które wcale nie opuściło go raz na zawsze, wręcz przeciwnie – zdawało się już na dobre w nim zagnieździć.
To co uczynili, było obrzydliwe. Ohydna parodia aktu, jaki zgodnie z wolą Niebios i Ziemi winien dokonywać się między kobietą, a mężczyzną, dotykanie miejsc na ciele, które nie powinny być dotykane, w dziwaczny sposób, który budził wewnętrzny sprzeciw.
To, co uczynili było piękne i satysfakcjonujące. Jeśli matka Ziemia uczyniła ich ciała podatnymi na rozkosz wywołaną takim dotykiem, jak mieli nie korzystać z jej daru? Czyż nie z jej woli istnieją ciała i czyż nie z jej woli istnieje rozkosz zbliżenia?
– Nie wycofasz się teraz – rzekł Takhir, jakby czytając w myślach młodzieńca. – Nie wiesz, czy czuć wstręt, czy szczęście, czy nienawidzić się, czy zaakceptować. Ale nie wycofasz się, idziesz teraz po krawędzi i niech przodkowie cię strzegą, bo zbyt łatwo z niej spaść.
Niech spadam – myślał Kekhart, nie odpowiadając, tylko nachylając się nad ciałem szamana, sięgając znów po radość i rozkosz, po upodlenie i żal. – Niech spadam i niech się dzieje co chce.
***
Dziwne były kolejne dni – powrót do obozowiska, znów z pustymi rękoma i znów kręcenie się bez celu, bez własnego miejsca. W końcu kolejna ucieczka: do jurty Takhira. I znów powrót, który rozdzierał.
Czarny Szaman ostrzegał go nieustannie, powtarzał, że to nie jest rozsądne postępowanie. Jeśli Kekhart chciał dłużej utrzymywać ich relację na tak fizycznym poziomie, lepiej, by nauczył się ją umiejętnie ukrywać. Kekhart nie słuchał – to znaczy, słuchał, ale zapominał prędko, oszołomiony fizyczną bliskością. Nie liczyło się nic poza ucieczkami raz na kilka dni i ciałem alvablotet w ramionach.
Oczywiście, członkowie plemienia prędko domyślili się, że nie o polowania chodzi. Żartowali z młodzieńca przyjacielsko, poklepywali go po plecach.
– Nie czekasz, aż przywiozą ci znowu Diyar – zauważył Vardan. – Och, twoja kobieta musi być wiele warta, skoro tyle ryzykujesz. Porwij ją w końcu, jeśli ma już męża, zabijemy go, gdy przyjdzie ją odzyskać!
Cieszyli się, że Kekhart w końcu zainteresował się jakąś kobietą, że przedłuży ród. Kekhart odpowiadał półsłówkami, nie próbując nawet zdementować pogłosek. Cóż zresztą miałby powiedzieć? Prawdy nie mógł, brnął więc w kłamstwo i nawet tego nie zauważał. Nie myślał o tym. Spadał.
Nieuchronne w końcu nadeszło.
Kekhart znów opuścił obóz na kilka dni. Spędził je z Takhirem, który nie mówił już nic, postanowiwszy pozostawić sprawy ich naturalnemu biegowi. Dużo rozmawiali, jeździli razem konno, długie godziny spędzali na posłaniu wewnątrz jurty. Młody wojownik pomału zaczynał zapominać o uczuciu zbrukania, które towarzyszyło pierwszym zbliżeniom i uczył się czerpać z nich nieskrępowaną radość. Coraz bardziej był pewien, że to Matka Ziemia uczyniła go takim i że nie ma innego wyjścia, jak tylko zaakceptować siebie – i uczucie do drugiego mężczyzny, uczucie, którego nie nazywał miłością, którego nie nazywał w ogóle, lecz które było w nim silne, było piękne i przez ten krótki czas stanowiło cały sens jego życia.
Nie wiedział, co odczuwa szaman. Nie rozmawiali o tym, mężczyzna nie potrzebuje mówić o emocjach, wystarczy, że świadczą o nich jego czyny. Takhir nie uciekał, przeciwnie, szukał kontaktu, wydawał się nadrabiać lata samotniczego życia w stepie. Nie był stworzony do samotności, nikt nie jest, zwłaszcza wśród koczowników, dla których nie ma nic ważniejszego, niż więź z plemieniem i rodem. Czarny Szaman musi je zerwać, ale żyje pragnieniem: powrócić, znów należeć, być z kimś. Kekhart był dla Takhira taką właśnie namiastką powrotu.
Leżeli na skórach posłania, wyczerpani po zbliżeniu, gdy na zewnątrz zadudniły końskie kopyta. Takhir zerwał się momentalnie, wciągnął pośpiesznie szatę, i ruszył w kierunku wyjścia z jurty, dłonią nakazując Kekhartowi pozostanie wewnątrz – i ciszę.
Młodzieniec nie zamierzał się ujawniać. Pośpiesznie chwycił ubranie i zaczął je zakładać, słysząc, jak Czarny Szaman ostro dyskutuje z kimś na zewnątrz. Musiał być oburzony faktem, że ktoś przekroczył granicę jego terytorium.
– To naruszenie praw – słychać było jego podniesiony głos. – Jeśli nie chcecie, bym wezwał duchy, które zaczną was ścigać, odejdźcie natychmiast, opuścicie moją jurtę!
Kekhert pośpiesznie wiązał spodnie. Palce plątały mu się, na czoło wystąpił pot. Bał się – i wstydził własnego strachu. Gdybyż na zewnątrz stali wrogowie chcący go zabić, dokonać zemsty za krzywdy wyrządzone przez Przycięte Uszy – Kekhart wiedziałby co robić i jak walczyć. Gdyby złapano go w jurcie z kobietą z wrogiego plemienia też wiedziałby, jak postąpić… ale to wymykało się wszystkim schematom, jakie dotąd poznał. Mógł jedynie liczyć na wsparcie duchów, na to, że jeśli któryś z przybyszów wejdzie do jurty, nie zauważy go – i nie pozna.
– Szamanie, chcę tylko wiedzieć, czy ktoś jest u ciebie. Jeśli jest tu ten, którego szukam, nie skrzywdzę go, nie rozleję krwi w twym domostwie.
Głos, który wypowiedział te słowa zagrzmiał niczym grom. Kekhart zamarł, rozpoznał w nim bowiem głos chana Nagich Czaszek.
Powtarzał sobie, że wódz nie ma prawa wiedzieć, że właśnie on jest tutaj – bo skąd? Pewnie szuka kogoś innego, zbiegłego niewolnika czy porywacza kobiet, ale nie…
Dostrzegł plecy Takhira, który na rozsuniętych nogach stanął w drzwiach jurty.
– W moim domostwie nie ma nikogo, względem kogo mielibyście mieć zatargi. Odejdźcie. To moje ostatnie ostrzeżenie.
– Z drogi, eunuchu! – krzyknął chan.
Kekhart usłyszał odgłos ciosu i zobaczył, że Takhir pada na ziemię. Nie wytrzymał – instynktownie chwycił jatagan i skoczył na zewnątrz, do wejścia prosto naprzeciw grupie Nagich Czaszek.
Takhir podnosił się, masując policzek – uderzono go jak kobietę, lecz z całej siły.
– Uderzyłeś mnie – oznajmił złowrogim tonem. – Zapłacisz za to!
Któryś z wojowników cofnął się, przerażony. Podniesienie ręki na jakiegokolwiek szamana było pogwałceniem tabu, ale uderzenie Czarnego Szamana oznaczało krwawą zemstę duchów.
Chan nie zwracał uwagi na lęk swoich towarzyszy. Patrzył na Kekharta, uśmiechając się groźnie.
– Więc mieli rację moi zwiadowcy, wilczku. A ja sądziłem, że ty przyniesiesz chwałę swemu i mojemu plemieniu… Twój ojciec da mi twoją głowę, jeśli nie chce stracić własnej i zapomnę, być może, że Przycięte Uszy to zniewieściali tchórze.
– Duchy przyniosą mi twoją głowę – odpowiedział mu Takhir. – Naruszyłeś spokój mojego domostwa i grozisz wojownikowi, który jest moim gościem.
– To już nie wojownik, szamanie, i ty sam do tego doprowadziłeś. Nie zabiję go. Nie tutaj. Jego ojciec sam to uczyni, gdy się dowie. Żegnaj, śmieciu – rzucił w stronę Kekharta, spluwając mu pod nogi.
Wsiedli na konie i odjechali – w stronę obozowiska Przyciętych Uszu. W Kekharcie wrzało od gniewu, tym razem jednak gniew krył tylko strach.
Takhir był nadzwyczaj spokojny.
– Mówiłem ci - powiedział ze smutkiem. – Nie słuchałeś.
– Pojadę. Będę pierwszy.
– I cóż uczynisz? Odwrócisz, co się stało? Wywołasz wojnę? Sądzisz, że twoje plemię będzie bronić cię po tym, jak je zhańbiłeś?
– Mogę…
– Nic nie możesz – głos Czarnego Szamana był szorstki i nieprzyjemny. – Mogłeś do mnie nie przychodzić, posłuchać, gdy ostrzegałem. Sam to na siebie ściągnąłeś…
– Ty możesz…
– Zabić tego tłustego wieprza? Tak. Zrobię to, wierz mi. Ale ty, ty Kekharcie możesz tylko uciekać. Chyba, że wolisz by zabiło cię własne plemię. To w końcu zmazanie win dla niego. Przywrócenie honoru twojemu rodowi. Zapobieżenie wojnie. Twoje życie – to cena.
Młodzieniec przełknął ślinę. Takhir miał rację. Śmierć mogłaby zmniejszyć hańbę…
Chwycił kaftan, naciągnął na siebie pośpiesznie.
– Żegnaj – rzucił krótko. – Idę więc umrzeć. Pamiętaj o mnie.
– Twój duch odejdzie do przodków, choćbym miał zmusić do tego Niebiosa. Żegnaj, Kekharcie.
Młody wojownik wskoczył na konia i pogalopował za Nagimi Czaszkami, w stronę obozowiska plemienia.
Przywitało go wielkie, milczące zgromadzenie na centralnym placu, tym samym, gdzie rok temu odbywała się jego ceremonia. Chanowie obu plemion patrzyli na niego z niechęcią, ojciec miał zaciśnięte wargi. O duchy przodków, jak do tego doszło? Rok temu witali go jak bohatera, teraz zaś…
– Więc jednak – odezwał się wódz Nagich Czaszek – pozostało nieco odwagi w tym żałosnym śmieciu. Mogłeś uciec, a przyszedłeś po swoją śmierć.
– Jeśli moja śmierć zmyje hańbę, przyjmę ją – odparł Kekhart. – Splamiłem mój ród, moje imię, nie jestem godzien być członkiem plemienia – mówił dalej, klękając w pyle, przed zgromadzonymi. – Chciałeś mojej głowy, dostajesz ją. Teraz ktoś tylko musi ją obciąć.
Pochylił się, czekając. Nikt nie ruszył się, nie drgnął nawet. Nie oczekiwali po nim takiej odwagi, spodziewając się raczej zniewieściałości i tchórzostwa. Kekhart nigdy nie był tchórzem. Niech to zobaczą, w tej ostatniej chwili, niech wiedzą, że nade wszystko ceni swój honor.
Długo trwał w bezruchu, czekając.
– Czy wam zabrakło odwagi?! – wykrzyknął w końcu. – Cóż to za niebezpieczny czyn, zabić mnie! Ten, kto to uczyni przyniesie swemu plemieniu chwałę! Dalej!
– Jestem mu winien życie – odezwał się nieoczekiwanie Vardan. – Ocalił mnie. Zachował się wtedy jak prawdziwy mężczyzna i nie wierzę, by mężczyzną nie był. Proszę o darowanie mu życia.
– I któż to mówi, tchórz, który dygotał jak osika, czekając na haniebną śmierć! – odparował chan.
– Ten tchórz ma dość honoru, by spłacić dług. Kekhart walczył dla mnie, ja będę walczył dla niego, jeśli to będzie konieczne.
Wódz Nagich Czaszek wydał z siebie wściekły warkot.
– Duchy uczyniły cię honorowym, w końcu. Dobrze, nie wezmę jego głowy, lecz wciąż mój honor jest pohańbiony, a wraz z nim – honor wasz. Uzogu – zwrócił się do kekhartowego ojca – nie przyjmiesz przecież z powrotem do rodu tego, kto popełnił tak ohydną zbrodnię.
– Nie – padła odpowiedź – nie mam od dziś syna, nigdy go nie miałem.
– Imię Kekharta zostanie zapomniane – ogłosił Nargyal. – Nikt nie ma prawa odezwać się do niego, zaś zabicie go nie wywoła zemsty. Nikt nie udzieli mu schronienia, ani wśród Przyciętych Uszu, ani wśród Nagich Czaszek, ani wśród innych plemion, które dowiedzą się o jego występku. Nie ma odtąd plemienia i nie należy nigdzie, jego krew jest splamiona, jego dusza nie zazna spokoju. Tak rzekłem.
Rozchodzili się pomału, pozostawiając młodzieńca klęczącego w pyle, sam na sam ze swoim upokorzeniem. Darowali mu życie, lecz odebrali wszystko inne: przynależność do plemienia, która definiowała to, kim Kekhart był.
Wygnanie. Samotność. Hańba. Po stokroć Kekhart wolałby zginąć. Bez plemienia, bez rodu, ze splamiona krwią, bez prawa do schronienia, zdany tylko na siebie. Pozwolono mu zabrać broń i konia. Nikt nie odzywał się do niego i patrzono za nim ponuro, gdy opuszczał obóz.
Gdzie udać się teraz? Niebo zasnuło się chmurami, panowało zimno. Zły czas na wędrówkę dla wygnańca bez plemienia.
Zginąć teraz? Zabić się? Samobójstwo zwiększyłoby tylko hańbę. Nie wchodziło w grę.
Nie namyślając się wiele, udał się z powrotem do jurty Takhira.
Szaman czekał na niego. Stał w drzwiach jak pzy pierwszym spotkaniu, paląc swoją długą fajkę.
– Żyjesz, Kekharcie bez plemienia i rodu. Wiedziałem, że tak będzie. Chodź do mnie, jeśli nie boisz się życia na granicy.
– Nie boję – odparł młodzieniec.
W końcu, co teraz mu pozostało, jeśli nie uchwycenie się powodu hańby?
W końcu, czyż powód hańby nie był też czymś pięknym, czymś, bez czego nie umiałby żyć?
C.D.N.
Uwaga kulturoznawcza: Subincyzja, czyli nacięcie penisa generalnie jest praktykowana w Australii – w naszym świecie nie występuje na terenach Eurazji. Ale znów, prawo autorskiej dowolności: specyfika Czarnych Szamanów pozwala im na różnego rodzaju rany inicjacyjne. Szczegółów zabiegu oszczędzę. Osobom odpornym polecam użycie googli/wikipedii. Zabieg nie powoduje impotencji (aborygeni australijscy nie wyginęli).
Uwaga do czytelników: Dziękuję pięknie za wsparcie :) Bardzo się przydaje, pokazuje, że ma to wszystko cel i w końcu nauczyłam się pisać coś, co może się spodobać.
|
|
| Komentarze |
dnia grudnia 03 2011 20:48:19
Przeczytałam jednym ciągiem trzy części, teraz będe znosić jajko do przyszłego tygodnia. Opowiadanie ciekawe, nie spotkałam się jeszcze z takim, ale za to masz u mnie duży plus za orginalność.  |
dnia grudnia 03 2011 22:55:31
A dziękuję i cieszę się z kolejnego czytelnika 
Do stuprocentowej oryginalności mi brakuje, obawiam się, że Grendeal i Pazuzu miałyby coś do powiedzenia jeśli chodzi o m/m z orkami w rolach głównych  Ale staram się tworzyć coś własnego z elementów, które już gdzieś kiedyś widziałam. |
dnia grudnia 03 2011 23:11:46
Najpierw myślałam że będzie z Vardanem ale w sumie cieszę się że jest z Takhirem, jakoś tak pasują do siebie. Może zostanie jego wojownikiem... nie żeby Takhir nie umiał sam siebie obronić.... chociaż nie wiem czy umie obronić się w chwili ataku, na pewno umie się zemścić.
Rozdział mi się ogromnie podobał, przeczytał się bardzo szybko i ąz cała siedziałam podenerwowana i podekscytowana jak go czytałam... aż musiałam ochłonąć po tym rozdziale . Bałam się że mu jakąś krzywdę zrobią w ramach "kary". I bałam się też że Vardan nic nie powie i aż mi się lżej zrobiło jak się odezwał w jego obronie. Chłopak naprawdę zmężniał
A teraz znów 6 strasznych dni oczekiwania  ale będę twarda i wytrwam |
dnia grudnia 03 2011 23:41:11
Floo, to teraz rozumiesz, jak mnie bawiło, kiedy ludzie po pierwszym rozdziale tak wielką uwagę przykładali do Vardana |
dnia grudnia 04 2011 13:23:40
Trudno nie przykładać wagi do któregokolwiek z Twoich bohaterów, bo każdy na swój sposób w tekście jest ważny Wątek Vardana mi się podoba, ta jego droga od dziecka do godnego plemienia wojownika. Pokazuje też, że pewnego rodzaju niedpasowania da się pozbyć, wyrosnąć z niego lub po prostu tak długo pracować nad sobą, aż się wyrobi odpowiednie cechy bez względu na trud i koszt (w tym też emocjonalny). Oczywiście, nie zawsze jest to droga, którą jest się w stanie czy też w ogóle którą powinno się podjąć, co udowadnia historia Kekharta.
Bardzo mi się ten rozdział podoba, i bynajmniej nie z tego powodu, że ktoś z kimś na barłogu...  Nigdy tak naprawdę nie byłaś dla mnie autorką jaojców, a "Dziećmi..." po raz kolejny mi to uświadamiasz. Nadal zachwycam się postacią Takhira i jeszcze bardziej polubiłam Kekharta. Taki młody tu jest, wojownik - owszem, ale nadal dzieciak, zwłaszcza w zestawieniu z Takhirem. I nie odmówię mu też odrobiny dramatyczności Twoje postaci są bardzo realne, przez co cała historia staje się bardzo realna. Jestem ciekawa, w którą stronę pociągniesz swoją opowieść z tego miejsca. Będę czekać na kolejny rozdział. Pozdrawiam! |
dnia grudnia 04 2011 21:01:42
Jedno mogę powiedzieć wyczekuje z utęsknieniem kolejnego rozdziału. |
dnia grudnia 05 2011 16:27:41
Zgadzam się z Jett, trudno zignorować którąś postać u Ciebie - mnie też się podoba przemiana Vardana. W gruncie rzeczy kierunek, w którym zaczął ten ork podążać, jest dla niego jedynym możliwym, inaczej przecież znalazłby się na marginesie plemienia. Na marginesie: o, wielożeństwo? Nie wiem, w jakich rozmiarach jest praktykowane w plemionach koczowniczych, ale z punktu widzenia przetrwania plemienia na pewno ma sens.
Ujęły mnie odczucia Kekharta: i te przed kolejną rozmową z Takhirem, i podczas samej rozmowy, i po niej. Poza tym ogromnie mi się podobały opowieści szamana o innych ludach, o monoteistach, te fakty i legendy, które zna szaman. Podobało mi się też określenie "sto zim" - świetne, bardzo sensowne przeliczanie upływu czasu poprzez porę roku.
Plastyczne i przekonujące są emocje, które Takhir wywołał w młodym orku - i pożądanie, spychane długo gdzieś na skraj świadomości, i męczące uwagi, i fascynacja jego odmiennością, to wszystko tak się wymieszało, że świetnie widać pogubienie się Kekharta.
No i moment przekraczania granicy, przechodzenia w Inne, i to już takie zupełnie nieznane, napiętnowane, emocje przy zbliżeniu i, szczególnie, ambiwalentne emocje po stosunku, mieszanka wstrętu i zachwytu, poczucia winy i poczucia spełnienia, dotyczące samego aktu - wyszły naprawdę realistycznie, widać, że Kekhart to przeżywa zarówno jako wojownik okrywający się hańbą, jak też jako istota seksualna, która wreszcie swoją seksualność realizuje, a po jakimś czasie również i jako istota emocjonalna, która odnajduje w tej relacji coś, czego pewnie społeczność orków by nie przyjęła do wiadomości. I żal mi Kekharta, a jednocześnie mam wrażenie, że to kolejny dowód jego odwagi: wyruszyć po to, czego pragnie, zamiast zduszać w sobie część samego siebie. Odwagi - a może i młodzieńczej brawury, bo przecież, w przeciwieństwie do zdecydowanie bardziej doświadczonego i mądrego Takhira, Kekhart zamyka oczy na zagrożenie, dopóki nie stanie ono przed nim twarzą w twarz.
Co do Takhira, to ta jego namiastka powrotu do jakiejś formy wspólnoty też mnie ujęła.
(Jeśli chodzi o subincyzję, to wybacz, nie mam raczej nerwów sprawdzać naocznie, wystarczy mi ta niewielka garść informacji w przypisie. Swoją drogą, naszła mnie taka myśl: szamanów poddawano rytuałom, od których zwykły ork pewnie by uciekł z krzykiem...)
za każdym razem przykuwają moją uwagę te wtrącenia o karach, jakie bogowie lub demony zsyłają na tych, którzy naruszą nietykalność szamanów i ich siedzib. Mówiąc szczerze, chętnie bym zobaczyła Czarnego Szamana w akcie wypełniania zemsty - nie dla samej zemsty, ale właśnie dla obejrzenia sposobu, w jaki kontaktuje się z duchami i w jaki im rozkazuje.
W rozstaniu było coś bardzo surowego, oszczędnego - i to też mi się podobało. Zresztą wcześniejsze uwagi na temat oszczędności słów i emocji, nie tylko artykułowanych słownie, ale i w myślach, wydała mi się bardzo przekonująca, i od strony Kekharta, i Takhira.
A jeśli chodzi o powrót - tak, Kekhart dowiódł swojej odwagi i tego, co znaczy dla niego jego honor. A Vardan dowiódł swojej ewolucji jako honorowego wojownika (i zastanawiam się tylko, czy brak przyjęcia oferty walki, jaką złożył, bardziej uwłacza jemu, Vardanowi, czy Kekhartowi. Chyba jednak Kekhartowi, bo to wyraźny sygnał "o tego wyrzutka, jakim się stał młody ork, nawet honorowej walki nie będzie można podejmować".
Wykluczenie Kekharta jest przerażające - bo widzisz, jakbym sobie tego fragmentu tekstu nie obracała, czy do góry nogami, czy na skos, czy na lewą stronę, i tak ciągle doskonale mi pasuje do dzisiejszego świata. Inne są słowa, inne elementy, inne mechanizmy - proces odrzucania tego, kto nie pasuje, jest ten sam.
W Takhirze oczekującym, witającym i przyjmującym Kekharta z powrotem jest jakaś gorzka pociecha.
Tylko że naruszenie tabu, przekroczenie granic, odejście i wkroczenie w nowe jest pewnie nie końcem, a dopiero początkiem drogi Kekharta. Ogromnie chcę już wiedzieć, co będzie dalej, kiedy już to Inne stanie się jego codziennością, z którą będzie się musiał co chwila mierzyć i za którą na każdym kroku będą go czekały jakieś konsekwencje.
(Niech to, znowu się rozpisałam... ) |
dnia grudnia 05 2011 16:29:33
(Kochane ustawienia tych przeklętych buziek... tej pierwszej, uśmiechniętej jak głupi do sera, miało nie być, zapomniałam zastąpić okrągły nawias kwadratowym przy cudzysłowie. Żeby nie było, że ja się z poniżenia Kekharta tak głupkowato cieszę...) |
dnia grudnia 05 2011 17:08:16
Zawsze wyobrażałam sobie Orków, jako nieokrzesane, wulgarne istoty z błyskiem dzikości w oczach. Ty ich uczłowieczyłaś i może niekoniecznie dobrze , że przypisałaś ich do Orków? Bo to mogłoby być każde inne ludzkie plemię... No, ale pisarze już mają to do siebie, że lubą łamać stereotypy ^_^ Krwawe, wygłodniałe wampiry też nam się przeobraziły, więc czemu nie Orki? (czy ja dobrze odmieniam tę nazwę? Orki, a może Orkowie xD?) Ach Kekhart jest naprawdę interesujący. Coraz bardziej się wciągam. Trudno przewidzieć, co stanie się dalej, to fantastyczne! Nie przepadam za fantasy, ale zaczynam się znów przekonywać. Tak nam brakuje czegoś świeżego... Sama odgrzebałam moją starą, niedokończoną fantastykę i usiłuje ją poprawić i pociągnąć dalej. Może coś z tego wyjdzie . Napisałam wcześniej, że rozdział trzeci będzie dość znaczący, miałam rację. Teraz interesuje mnie czwarty. Mam nadzieje, że skazanie Kekharta pozwoli mu się rozwinąć i będzie to najlepsze, co mogło go spotkać. Swoją drogą... skąd pomysły na imiona? Sama je wymyśliłaś? Żeby nie było, podobają mi się |
dnia grudnia 05 2011 18:49:41
O, a mnie umknęło poprzednio: po tym rozdziale uruchomiła mi się inna, ukierunkowana na Takhira i Kekharta, interpretacja tytułu opowiadania... (ale powstrzymam swoją nadinterpretozę przynajmniej do czwartego rozdziału). |
dnia grudnia 05 2011 22:40:53
Doszłam do końca i już się nie mogę doczekać kolejnego rozdziału Nadal jestem za Kekhartem, to jak się zachował, przyjął karę wiele o nim świadczy. Jest pełen cech swojego plemienia, z małym ubytkiem czyli pociągiem do mężczyzn. W sumie było do przewidzenia, że to właśnie z Czarnym Szamanem zacznie odkrywać rozkosze, chociaż tak jak poprzedni komentujący przez chwilę byłam pewna, że dojdzie do jakiegoś zbliżenia między nim a synem wodza.
Bardzo mi się podoba, że tyle czerpiesz z obyczajów już istniejących plemion i wplatasz to zręcznie w swój świat. Zainteresowania tego typu rzeczami jest u Ciebie większe? Czy to tylko na rzecz opowiadania? |
dnia grudnia 05 2011 23:04:14
Jett: I owszem Kekhart jest młody i niezdecydowany, pewnie głównie dlatego, że nie może się wpasować w struktury własnej kultury. Takhir widział wiele albo i jeszcze więcej, choć nie jest szczególnie stary, więc zdecydowanie światopogląd ma ugruntowany. Poza tym on ma po prostu łatwiej, on wie kim jest i nie musi się nad tym zastanawiać.
Postaci same mi się tworzą, ot, lata doświadczeń z RPG
Lajla: Dziękuję
Ome: Jak zawsze widzisz niuanse, cholero jedna. Ale co do interpretacji tytułu radzę poczekać, bo jeszcze sporo przed nami Właściwa fabuła dopiero się zaczyna. A cieszenie się z poniżenia postaci ma sens, jeśli to poniżenie jest w fabułę wpisane (no losie, osoba, którą uwielbiam dręczyć fizycznie i społecznie jeszcze się w tej historii pojawi... Tak, to właściciel flambergi )
Szehina: Skąd orkowie (orki to tez poprawna forma) to długa historia. Trzeba by wymienić Warcrafta (byle nie World of Warcraft, którego nienawidzę!), "Star Trek" (cudowna wojownicza mentalność Klingonów...), a potem pewnie "Elfią klątwę" Graendal... I masę innych rzeczy, które mi ten świat uformowały O imionach pisałam: czasem wymyślam, ale zazwyczaj biorę z jakiegoś egzotycznego języka.
Kkohaku: Dziękuję Tak, szaman to oczywistość, bo szaman jako istota znajdująca się poza sztywnymi kategoriami płci i seksualności ogromnie mnie fascynuje. Jestem antropologiem religii i przetwarzam literacko to, co zdobędę na studiach, a to opowiadanie jest efektem tego, że studia magisterskie dostarczyły mi więcej materiału, niż byłam w stanie wykorzystać w powieści, do której "Dzieci" są swoistym prologiem. |
dnia grudnia 05 2011 23:36:38
An, nie ma sprawy, ja i moja nadinterpretoza chętnie podejmiemy kolejne wyzwania interpretacyjne Po prostu chomikuję pierwsze interpretacje i nie mam nic przeciwko kolejnym - lubię tytuły, które mogę oglądać pod różnymi kątami. Tak samo jak teksty
(I cholernie lubię niuanse, a jak!) |
dnia grudnia 06 2011 14:55:27
Dzięki Twojej wiedzy, my czytelnicy także wiele się dowiadujemy A to też mi się podoba w opowiadaniach, kiedy mogą zaciekawić czymś co w rzeczy samej istnieje w realiach, jesli tak mogę to ująć
Nie obiecuję, ale w mej głowie już zaczyna się tlić pomysł na narysowanie Takhira To pewnie przez jego włosy, mam sentyment do rudzielców |
dnia grudnia 06 2011 17:35:45
Kkohaku, te elementy wzięte z rzeczywistości są oczywiście przetworzone i wymieszane solidnie I w ogóle świetnie, ze to zauważasz, bo pisanie o kulturze sprawia mi większą frajdę, niż pisanie o romansie.
A jeśli by się jakiś rysunek trafił, będę przeszczęśliwa Na razie muszę zeskanować własne bazgroły. |
dnia grudnia 07 2011 22:03:28
A ten cały rytuał z przejściem z dziecięcego okresu w dorosły także był zaczerpnięty z kultury, któryś z plemion? Połączenie kultury z romansem też może być ciekawe
Ooo chętnie zobaczę Twoje bazgrołki Takhir też będzie? |
dnia grudnia 07 2011 22:31:31
Różnego rodzaju rytuały przejścia się przewijają przez całą historię. Motyw z piciem krwi pierwszego zabitego wroga opisuje Herodot w kontekście bodajże Scytów - czyli ludu koczowniczego właśnie, więc wygląda na to, że takie coś naprawdę się zdarzało. Rytualne okaleczenia różnego rodzaju (najczęściej tatuaże, piercing czy obrzezanie) są dość wszechobecne, w mniej lub bardziej drastycznej formie.
Bazgroły zeskanowane, wiszą na DA, podlinkuję na forum. |
dnia grudnia 08 2011 22:20:17
Nadrobiłam i doczytałam, kiedy wszyscy już przeczytali I komentarz jeszcze ode mnie
Tak myślałam, że Kekhart jakoś ujdzie z życiem - ciężko byłoby stracić swojego głównego bohatera już przy trzecim rozdziale Podobała mi się postawa Vardana - to, że nie zapomniał, ile Kekhartowi zawdzięcza Choć nadal moim ulubieńcem jest Takhir i przypuszczam, że to się nie zmieni Bardzo lubię tę jego inność, subtelną mieszankę zachowań męskich i kobiecych, mądrość, racjonalny osąd sytuacji nawet w najbardziej ekstremalnych warunkach, a obecność kontaktujących się z nim, posłusznych (i morderczych X3) duchów tylko dodaje mu uroku
I przy okazji dopiszę też, że szalenie podobał mi się sposób wprowadzenia opisu geografii świata Można było się zasiedzieć i jak Kekhart z okrągłymi z zachwytu oczami słuchać i starać się wyobrażać wszystkie odległe krainy, o których opowiadał Takhir |
dnia marca 06 2012 20:20:22
Wspominałam wcześniej, że skomentuję "Dzieci boga granic" i mam zamiar dotrzymać obietnicy. Ale nie wiem, co napisać, poza tym, że jestem wręcz oczarowana tym tekstem, choć przeczytałam dopiero trzy rozdziały. Zawsze byłam wielbicielką Twoich opowiadań, ale to naprawdę robi wrażenie. Nie wiem jak inni, ale ja w trakcie czytania poczułam pewien przypływ świeżości - nie często widuję teksty z orkami w roli głównej (a może to przez to, że od dłuższego czasu nie czytałam zbyt wielu internetowych publikacji, ale mniejsza o to...). Bardzo mi się podoba opis kultur i wyglądu poszczególnych plemion i język jakim się posługują, choć w pierwszym rozdziale nie mogłam się przyzwyczaić do konstrukcji niektórych wypowiedzianych zdań. Lecz nie mogę zaprzeczyć, że pasują one do całokształtu tekstu. Podobają mi się również bohaterowie, zwłaszcza Takhir, który silnie uderzył z mój umysł swym misternym sposobem bycia. Ale jako kobieta mam sentyment do Hurik - do tej pory nie było jej zbyt wiele w tekście, to jednak została przez Ciebie dość wyraźnie zarysowana. Mam nadzieję, że będzie jej więcej. Vardan - sama nie wiem, co o nim myśleć. Na początku trąci ofiarą losu, potem odczuwam od niego woń mściwego i samolubnego dzieciaka, a na końcu jednak pokazuje jaja (wybacz za kolokwializm) i staje w obronie przyjaciela przed całym plemieniem. To całkiem spora przemiana, ale w jego przypadku chyba konieczna, bo nie sądzę czy udałoby mu się odnaleźć wśród reszty orków, gdyby nadal pozostał takim, jakim był na początku. Przyznam, że na razie nie jestem do końca przekonana do Kekharta, choć wygląda na to, że to on jest głównym bohaterem tej historii. Nie to, żebym miała do niego niechęć, jednak coś mi zgrzyta w jego charakterze, choć jego odczucia i zachowanie są bardzo plastycznie przedstawione i jak najbardziej do mnie trafiają. Postaci wywołujące emocje w czytelniku to dobre postaci.
Jestem ciekawa jak dalej się potoczy ta historia, więc za chwilę wydrukuję sobie kolejne trzy rozdziały i zagłębię się w lekturę. Mam tylko jeszcze na koniec takie małe pytanie. Dlaczego jeszcze nie spotkałam Cię w żadnym empiku rozdającą licznym tłumom autografy na swojej świeżo wydanej książce? |
dnia maja 08 2016 16:06:53
Coraz to fajniejsze - że tak powiem prosto. Absolutnie pięknie stworzony świat, nawet nie wiedziałam, że tak mi się spodoba, nigdy jeszcze nie czytałam fantasy stylizowanego takimi kulturami, ale jest świetne!
Bohaterowie robią się coraz kochańsi, jak o mnie chodzi mogliby sobie jeszcze więcej pogadać o problemie Kekharda, poprzytulać się (jak w dołączonym dodatku Super.
Wróżę tekstowi przyszłość, więc widzę sens w poprawkach. Kropki czy literki sobie darowałam, o ile były, nie pamiętam, poniżej tylko powtórzenia:
- słuchał o Urhan, o którym dotąd słyszał tylko legendy.
- To, co uczynili było piękne i satysfakcjonujące. Jeśli matka Ziemia uczyniła |
|
| Dodaj komentarz |
|
Zaloguj si, eby mc dodawa komentarze.
|
| Oceny |
|
| Logowanie |
Nie jeste jeszcze naszym Uytkownikiem? Kilknij TUTAJ eby si zarejestrowa.
Zapomniane haso? Wylemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
| Nasze projekty | Nasze stałe, cykliczne projekty
|
| Tu jesteśmy | Bannery do miejsc, w których można nas też znaleźć
|
| Shoutbox | Tylko zalogowani mog dodawa posty w shoutboksie.
Archiwum
|
|
