 ŚCIANA SŁAWY | Tutaj będą umieszczane odnosniki do stron, na których znalazły się recenzje wydanych przez nas książek
|
| POLECAMY | Pozycje polecane przez naszą stronę. W celu zobaczenia szczegółów należy kliknąć w dany banner
|
|
| Witamy |
|
Strona ta poświęcona jest YAOI - gatunkowi mangi i anime ukazującemu relacje homoseksualne pomiędzy mężczyznami. Jeśli jesteś zagorzałym przeciwnikiem lub w jakiś sposób nie tolerujesz homoseksualizmu, to lepiej natychmiast opuść tę witrynę - resztę naszych Gości serdecznie zapraszamy
|
| Cienie 2 |
Wszystko wydawało się bezbarwne, kiedy wracał do domu ulicami Rhiminee. Bezbarwni byli ludzie, których mijał nieprzytomnie po drodze. Nie widział wokół siebie nic, bo przed oczyma miał jeden obraz, utrwalony tam chyba na zawsze- wyraz oczu Aleca...
Szedł wolno, głównie dlatego, że wciąż jeszcze czuł się słabo, a przecież od momentu, kiedy odzyskał przytomność, leżąc zziębnięty na schodach, minęło już sporo czasu.
- Czy to możliwe? - wciąż zadawał sobie pytanie. Ale w jego umyśle wciąż panowała
pustka. Nie pamiętał nic. Przypuszczał, nie, wiedział, że został zaczarowany, lecz...Co wtedy zrobił? Czy otumaniono go na tyle, by zdradził, na tyle, by zabił?...
Myśli chaotycznie pulsowały mu w głowie. Nie miał żadnych odpowiedzi...
Zatrzymał się przed drzwiami domu, który wynajmowali wraz z Alekiem na czas pobytu
w mieście.
- Wiedziałem, że nie powinniśmy tu wracać- pomyślał mimowolnie - Wiedziałem, że
nie przyniesie nam to nic dobrego.
Wspomnienia ostatniego dnia wymieszały się z innymi wspomnieniami, tymi sprzed ponad roku, kiedy stanął pod drzwiami gospody "Pod Kogucikiem" i wiedział już, że zmieniło się wszystko, choć nie miał jeszcze pojęcia ogromu tej zmiany. Przeszłość wywołała na jego ustach gorzki grymas.
Sięgnął do klamki, lecz zawahał się jeszcze, pytając samego siebie, czy ma co powiedzieć Alekowi, który najprawdopodobniej czeka wewnątrz. "Witaj, tali, nie przejmuj się tym, co widziałeś, bo tylko poszedłem z obcym facetem do łóżka, potem zabiłem go, a ponadto najpewniej wyjawiłem komuś kilka sekretów, które on chciał znać? A wszystko to najprawdopodobniej pod wpływem czarów? Ale nic nie pamiętam, więc jestem niewinny...
Niewinny..."
- Cholera- zaklął uderzając pięścią we framugę drzwi, po czym zdecydowanie szarpnął
za klamkę. Wszedł do holu, który był pusty i cichy, a potem z mocno bijącym sercem wbiegł na schody prowadzące do ich sypialni na piętrze. Z każdym mijanym stopniem czuł jak potężna siła ściska mu piersi, uniemożliwiając oddychanie.
- Illiorze, spraw, żeby zechciał... - modlił się bezgłośnie- Żeby zechciał...
Z odległości paru kroków usłyszał dźwięk rozmowy, dobiegający zza drzwi pokoju.
Zbliżył się ostrożnie, próbując wychwycić jej sens.
- Alecu, zastanów się jeszcze...- to głos Beki, smutny, stłumiony -Przynajmniej go
wysłuchaj
- Nie, Beka.Czasem nie trzeba nic mówić.Czasem jest za późno na słowa.Czasem jest na nie za wczesnie.Muszę wyjechać....
"Wyjechać?"
Czy rzeczywiście to usłyszał z jego ust?
"Nie!"
Poczuł jak silna obręcz strachu zaciska się na jego sercu - Nie...
Nie panując nad myślami wpadł do pokoju.
Beka stała w kącie, wzrok miała spuszczony i unikała jego oczu. A Alec... Alec stał przy łóżku, ich wspólnym łóżku, a przed sobą miał torbę podróżną, do której chował teraz swoje rzeczy. Seregil zamarł wstrząśnięty tym widokiem. Beka poruszyła się niespokojnie, a potem skierowała się w stronę drzwi.
- Pójdę już - powiedziała- Powinniście porozmawiać.
Kiedy tylko drzwi się za nią zamknęły Seregil wziął głęboki oddech i wyprostował się. Alec nie przerwał pakowania. Był odwrócony plecami i tylko sztywno napięte mięśnie zdradzały, jak jest wzburzony. Przez chwilę w komnacie panowała cisza. Seregil przeczesał włosy palcami i zbliżył się do okna.
- Co robisz?- zapytał najspokojniej, jak mógł
Alec nie odzywał się przez dobrą minutę i mężczyzna pomyślał, że nie dostanie już odpowiedzi na swoje pytanie, kiedy dobiegł go cichy głos.
- Wyjeżdżam.
"Wyjeżdżam" tylko tyle...
- Alecu...- zaczął Seregil najspokojniej jak mógł, odwracając się do niego - Proszę...
Chłopak odwrócił się tak gwałtownie, że jego torba spadła, a rzeczy tam spakowane rozsypały się.
- Nie! - krzyknął- Nawet nie próbuj...
Kucnął przy stercie swoich rzeczy. Seregil przez chwilę patrzył, jak Alec nerwowo wrzuca ubrania z powrotem do sakwy. Zbliżył się o krok i położył dłoń na jego ramieniu. Wyczuł jak mięśnie Aleca sztywnieją pod jego ręką.
- Proszę, Alecu, to nie tak...- spróbował jeszcze raz, lecz nie dokończył, bowiem
Alec poderwał się gwałtownie i uderzył go w twarz. Seregil poczuł jak policzek piecze go od ciosu i bardzo powoli skierował spojrzenie na przyjaciela. Alec stał wstrząśnięty, a jego szeroko otwarte oczy miały dziwny,niemal szaleńczy wyraz. Jednak zanim Seregil zdążył jakkolwiek na to zareagować, chłopak odwrócił się i podjął pakowanie. Seregil stał w milczeniu, patrząc jak Alec nerwowymi ruchami zgarnia swe ubrania do torby i czuł, że musi coś powiedzieć, lecz słowa jak na złość nie chciały mu przejść przez usta. W końcu Alec spakował już wszystko. Seregil spostrzegł jak pusty wydaje się pokój, kiedy znikły jego rzeczy, do tej pory zazwyczaj porozrzucane w pewnym nieładzie. Smutek ścisnął mu gardło.
Alec przez chwilę jeszcze klęczał na ziemi w bezruchu, zbierając w sobie siły aby wstać i odejść, zaciskając bezsilnie dłonie w pięści. Te same dłonie, do których dotyku tak bardzo Seregil teraz tęsknił, te same dłonie, których dotyk tak często koił jego koszmary i przynosił miłość. Te same dłonie, które teraz zadały mu ból.
W końcu Alec wstał i unikając jego spojrzenia skierował się ku drzwiom. Seregil poczuł, jak jego serce wyrywa się za nim, a w piersi rośnie krzyk "Nie odchodź!..." Lecz milczał. Nie miał prawa za nim wołać, bo nie miał do powiedzenia nic prócz "Jestem winny. Jestem winny zdradzie". Alec wstrzymał się jeszcze, jakby czekając na słowa, które nie zabrzmiały, a potem wyszedł, nie odwracając się za siebie. Seregil zostawiony sam sobie, w ogromnym pustym domu, osunął się na ziemię, a po jego policzku spłynęła wolno jedna łza. Jego puste oczy skierowały się w stronę wpółotwartych drzwi, a zdrętwiałe usta wyszeptały
- Nie odchodź. Jesteś wszystkim, co mam...
|
|
| Komentarze |
dnia padziernika 19 2011 11:24:39
Komentarze archiwalne przeniesione przez admina
An-Nah (an_nah@interia.pl) 19:44 17-08-2004
No po prostu piekne. Bardzo w klimacie i bardzo dobrze utryzmana stylistyka... czekam na wiecej - pozwoli mi odczekac, zanim sprowadze sobie 2 i 3 tom ksiazki 
Kleo (Brak e-maila) 22:40 30-10-2004
Pisz dalej! ¦wietnie Ci wychodzi. (Właśnie kończę \"Szczęście w mrokach\".) Z niecierpliwością czekam na kolejne części!
sintesis (Brak e-maila) 22:46 02-11-2004
cudownosci najslodsze... juz dawno tak sie nie rozczulalam nad kolejnymi zdaniami i nie chcialam tak bardzo kolejnych czesci.. genialna tres, stworzony klimat i opisane postacie... cudownosci jak juz na wstepie wspomnialam 
Cydienne (Brak e-maila) 17:19 03-01-2005
 Po tym jak przeczytałam nareszcie fleweling rozumiem duzo więcej... kochane i świetne .
Miyu_M (Brak e-maila) 23:24 20-02-2005
Świetnie oddałas charaktery postaci)) z niecierpliwością czekam na kolejne części! Tylko może trochę dłuższe tym razem, co? A propos, powiedział Ci ktoś kiedyś, że kończyć w takim miejscu to zbrodnia?
Kannuki Neru (Brak e-maila) 17:01 24-06-2005
Świetnie napisane..*__*
Gilraen (Brak e-maila) 01:04 09-07-2005
Książki nie czytałam, będę szukać
A ty mam nadzieję będziesz pisać dalej
Arwena (bogusia.krawiec@interia.pl) 23:15 16-07-2005
SUPER!!! Tylko dlaczego Seregil mdleje?
Arwena (bogusia.krawiec@interia.pl) 23:28 16-07-2005
Teraz już wiem
FairyQueen (Brak e-maila) 10:58 14-07-2006
Świetnie się czyta. Pisz dalej! Proszę!
IsabellRaven (Brak e-maila) 21:26 23-09-2006
jestem fanka yaoi zwiazanej z seria o harrym potterze, ale kiedy zaczelam czytac Twoje opowidanie, to mnie po prostu 'oczarowalo'. Wspaniale piszesz, lekko i z wyobraznia. z niecierpliwoscia czekam na dalsze czesci, bo beda tak?
shiriu (kl1a-gadriel@o2.pl) 19:25 11-01-2009
Nie wiem czy to komplement czy nie ale podczas czytania miałam wrażenie, że czytam oryginalną wersję dalszych przygód S&A. Styl, fabuła, bohaterowie to wszystko jest fenomenalne! Świetnie napisane, ciekawe i wciągające. Aż chce się czyta i czyta, bez końca. Jedyną rzeczą która trochę mnie zadziwia to to że Sergil dał się tak łatwo podejść i co zrobiono ze zwłokami? Jednak najbardziej ubolewam nad tym, że nie ma dalszego ciągu już od tak długiego czasu. Z pozdrowieniami dla niezrównanej autorki! |
|
| Dodaj komentarz |
|
Zaloguj si, eby mc dodawa komentarze.
|
| Oceny |
|
Dodawanie ocen dostpne tylko dla zalogowanych Uytkownikw.
Prosz si zalogowa lub zarejestrowa, eby mc dodawa oceny.
Brak ocen.
|
|
| Logowanie |
Nie jeste jeszcze naszym Uytkownikiem? Kilknij TUTAJ eby si zarejestrowa.
Zapomniane haso? Wylemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
| Nasze projekty | Nasze stałe, cykliczne projekty
|
| Tu jesteśmy | Bannery do miejsc, w których można nas też znaleźć
|
| Shoutbox | Tylko zalogowani mog dodawa posty w shoutboksie.
Archiwum
|
|
