The Cold Desire
   Strona Główna FORUM Ekipa Sklep Banner Zasady nadsyłania prac WYDAWNICTWO
Marca 28 2024 09:07:58   
Nawigacja
Szukaj
Nasi autorzy
Opowiadania
Fanfiki
Wiersze
Recenzje
Tapety
Puzzle
Skórki do Winampa
Fanarty
Galeria
Konwenty
Felietony
Konkursy
ŚCIANA SŁAWY
Tutaj będą umieszczane odnosniki do stron, na których znalazły się recenzje wydanych przez nas książek









































POLECAMY
Pozycje polecane przez naszą stronę. W celu zobaczenia szczegółów należy kliknąć w dany banner





Witamy
Strona ta poświęcona jest YAOI - gatunkowi mangi i anime ukazującemu relacje homoseksualne pomiędzy mężczyznami. Jeśli jesteś zagorzałym przeciwnikiem lub w jakiś sposób nie tolerujesz homoseksualizmu, to lepiej natychmiast opuść tę witrynę - resztę naszych Gości serdecznie zapraszamy
Pocałunek śmierci 12
12






Tkwił w miejscu nie próbując ruszyć się nawet o cal, jakby jakaś nadludzka siła trzymała go nieruchomo z na wpół zaczerpniętym powietrzem. Rosier uniósł się na łokciach ostrożnie, jakby obawiając się, iż mógłby go spłoszyć. Lekko przekręciwszy głowę, popatrzył człowiekowi badawczo w oczy. Źrenice powiększyły mu się do nienaturalnych rozmiarów, przypominały teraz ogniste kule. Trudno było przetrzymać ten gorący, wręcz buchający ogniem wzrok. Jeszcze nigdy nie był on tak intensywny i... żywy.
Serce Hasmeda szarpało się porywczo w piersi. Nadal nie ważył się wykonać żadnego ruchu, choć trwało to już trochę zbyt długo... Demon również nie podjął żadnej czynności, czyżby czekał, aż ten pierwszy coś zrobi? A może prowadził z nim jakąś grę? W pewnej jednak chwili człowiek poczuł, że nie jest już sam ze swoim natłokiem wirujących myśli. Jak tylko uczuł znajome mrowienie, niemal natychmiast zatrzasnął umysł i zrobił to z taką gwałtownością, że dla Rosiera stało się to niemal bolesne. Drgnął skrzywiwszy z sykiem usta. Utrzymanie tejże sytuacji okazało się jednak dla człowieka nie lada wysiłkiem. Starał się przecież jednocześnie odnaleźć rozsądne wyjście ze swego trudnego położenia... Dobijający się Rosier powodował, że mógł się koncentrować wyłącznie na tym, aby demon nie zdołał niczego wyczytać mu z głowy. Teraz, kiedy w jego umyśle szalało tak wiele emocji i pytań, okazało się to wręcz niemożliwe. Zdawało się istnieć tylko jedno wyjście z tej ciężkiej sytuacji... I gdy Hasmed postanowił z niego skorzystać, spotkało go jeszcze większe zaskoczenie... Było to w momencie, gdy rzucając się na demona z ostrzem, anakim schwycił go z gracją pantery i powalił twardo na podłogę, siadając na nim okrakiem. Czyżby jakimś cudem zdołał wydobyć brunetowi pomysł z głowy? Wpatrywał się w człowieka lekko zdziwionym, lecz spokojnym spojrzeniem, po czym wreszcie się uśmiechnął.
-Ty diable!
-Zbliżenie pierwszego stopnia. Robi się ciekawie...
Przyciągnął jego uwięzione ręce bliżej głowy, nachyliwszy się tak, aby ostrze strzykawki, którą młodzieniec nadal zaciskał, mogło zatrzymać się niespełna kilka milimetrów przed białą szyją anakim. Prawdopodobnie miał go tym sfrustrować. Człowiek na próżno mocował się z nim. Nie był dla demona żadnym przeciwnikiem.
W końcu jednak zainteresowanie rudzielca przeszło na przedmiot gorliwie zamknięty w żelaznym uścisku człowieka.
-Chyba też taki miałem.- Kąciki ust zaczęły mu stopniowo opadać w ciągu tej napiętej chwili i kiedy oczy z powrotem powróciły do twarzy Hasmeda miały już inny wyraz, bardziej osobliwy. Czyżby wstrzymał oddech?
-On bardzo by tego chciał- odezwał się przez zaciśnięte zęby-... żebym koniecznie przebił ci tą białą skórę i spuścił z niej krew.
-...,,On"...?
I Hasmed przymknął oczy odświeżając w pamięci scenę w której można było ujrzeć wciśniętego w kąt baru anakim, toczącego palcem strzykawkę. Pokazał Rosierowi jak siada przy mężczyźnie i prowadzi z nim rozmowę, zdradzając przy tym wszystko, co mu tamten powiedział. Z satysfakcją obserwował rozciągające się w niedowierzaniu oczy rudzielca. Wysunął arogancko podbródek, zadając ostatni cios, którym była wizja straszliwego końca mężczyzny.
-Ładnie traktujesz swoich przyjaciół, Rosier... On naprawdę był u kresu wytrzymałości. Czy coś go wiązało z jedną z tajemnic, które tak skrywasz?- Zaśmiał się szyderczo.- Bo na pewno coś przemilczasz.
-Nie... nic go nie wiązało z żadną tajemnicą... - odparł monosylabicznie, nieswoim głosem.
-No trudno...
Przejechał końcem języka po wardze, nadal z tępością w oczach. Wyglądało na to, że z trudnością przyswajał jego słowa.
-To... ty go zabiłeś...?
-Nazwałbym to raczej ratunkiem, ale mów na to jak chcesz. Czyż nie może być dla anakim nic piękniejszego od tego, by zginąć z ręki dziecka-anioła? Był naprawdę szczęśliwy... Nie do końca jest jednak pewne, czy więcej radował go fakt, iż ucieka na zawsze od ciebie, czy też moja słodycz.- Uśmiechnął się nerwowo, wykręcając nadgarstki w jego uścisku. Zdradzenie mu tej tajemnicy nie było mądrym posunięciem. Zwłaszcza w okolicznościach w jakich się znalazł... Jednakże nie myślał o tym teraz. Denerwowała go własna bezsilność, chciał go uderzyć, lecz w tej chwili mógł to uczynić jedynie słowami.
Ramiona Rosiera zadrżały lekko i Hasmed wbił spojrzenie w jego wykrzywiające się w cynicznym uśmiechu usta. I kiedy porwał się głośnym śmiechem, człowiek uczuł, że uścisk miażdżący mu nadgarstki nasilił się uniemożliwiając krwi dopływ do palców. Anakim pochylił głowę i końce włosów zaczęły łaskotać Hasmeda w twarz.
-Mój własny Pisklak zabił mojego demona.- Sztuczna nuta rozbawienia barwiąca jego głos szybko przeobraziła się w głuchy szept:- Coś ty uczynił,... Hasmedzie...
,,Niepewność", tak, to ją zauważył w oczach Rosiera, skrytą w pozornej powadze i groźbie.
-To, co chciałem. Pech, że akurat musiało na ciebie wypaść. Myślałeś, że zrobił to jakiś anakim, prawda?- uśmiechnął się.- Czy czujesz zażenowanie?
-Zażenowanie? - Nachylił nad nim twarz, stykając się z nim nosem.- Nie jesteś jakimś tam zwykłym dzieciakiem, drogi Hasmedzie. Jesteś najbardziej niezwykłym Bożym stworzeniem, jakiego poznałem. Tylko, że... - z powrotem odsunął twarz na parę centymetrów, aby mu się dokładniej przyjrzeć -kiedy ktoś narusza własność anakim, musi też wiedzieć, iż wiążą się z tym przykre konsekwencje. Nawet ja się przed tym nie uchylam, bo naprawdę nie lubię, gdy ktoś mi włazi butami w prywatność.
-O, to nie brzmi dla mnie dobrze, dokładając jeszcze, że chciałem cię dzisiaj zabić i pewnie nadal będę próbował...
Oparł czoło o jego szyję, wyszeptując:
-Czyżbyś był przekonany, że cię wypuszczę, skoro mówisz mi takie rzeczy?
Parsknął:
-Szczerze mówiąc nie miałem czasu, aby się nad tym zastanowić. I chyba mi to zwisa w tej chwili!
-Gówno prawda- warkną, sztyletując go czerwonymi, płonącymi oczami. I choć usta wykrzywiał uśmiech, w źrenicach gotowała się złość. To było czymś zdecydowanie nowym.- Zależy ci na życiu bardziej niż komukolwiek innemu. Chcesz dokonać zemsty na tych trzech... Nic cię przed tym nie powstrzyma, prawda?
-Ita rozpętała moje piekło! To na niej zależało mi najbardziej! Ale masz rację,... potrzebuję jeszcze trochę pożyć.
Ze zdrętwiałej już dłoni wypadła strzykawka, poturlawszy się pół metra dalej. Demon skierował ku niej swoje spojrzenie.
-Ale trzeba było o tym pomyśleć trochę wcześniej zanim postanowiłeś mnie zgładzić. Może udałoby ci się z innymi anakim, jestem wręcz o tym przekonany, biorąc pod uwagę to, jak urządziłeś mojego demona. Ale czy naprawdę sądziłeś, że zdołasz przechytrzyć mnie, młody człowieczku?- Popatrzył na niego i Hasmed zwęził oczy, z których wręcz kipiało furią.- Jeszcze jak siedzieliśmy z Maganą coś podejrzewałem, bo byłeś wyjątkowo spięty i ciągle zamyślony. Cały czas miałem cię na oku, choć tego nie zauważałeś. Z dokładnością ważyłem każde twoje zdanie i wsłuchiwałem się w najmniejszy łomot serca. Obserwowałem najdrobniejsze drgnięcia policzka.- Nachylił się musnąwszy wargami czubek jego nosa. - Nie tylko ty próbowałeś pozbyć się mnie. Zastanawiałem się jak chcesz tego dokonać. Twoje ciało jest przecież słabe... No, ale poradziłeś sobie wszakże z Itą...
-Wypiłeś to wino! Widziałem!
-Oczy cię oszukały.- Wyszczerzył w uśmiechu zęby.- Wino, które potraktowałeś trucizną jak mniemam... nadal stoi nie ruszone na stole. Opróżniłem nietknięty kielich Magany.
-C-co?- Rozciągnął oczy, rozchylając lekko wargi. Czy mógł to przeoczyć? Owszem,...jeśli był zbyt pochłonięty słuchaniem, no i rzeczywiście demon zdawał się tej nocy znacznie ruchliwszy niż zwykle, ludzkie oko mogło nie zauważyć szybkiej zamiany kielichów . Przeklął, zaciskając na wardze zęby. Jak mógł dopuścić, aby tak sknocić sprawę... Nie,... to po prostu Rosier był taki dobry.
-Zastanawiam się jak zamierzasz to naprawić, Pisklak? Nie sprawiasz wrażenia, byś chciał wynegocjować swoje życie.
-Nie rób ze mnie debila, gnojku! Wiesz doskonale, że nie mam nic czym mógłbym się posłużyć, by wyjść z tego cało! Ograłeś mnie! Zwycięstwo jest po twojej stronie, idź w cholerę!!
Z początku przypatrywał mu się z nieco zaskoczonym wyrazem twarzy, uwolnił nawet uścisk w jakim więził jego zsiniałe już dłonie.
-Imponujące... Kiedy się wściekasz jesteś naprawdę sobą, co? -Wyprostował się nieco.- Czy starczy ci sił ponad wszystko, aby dotrzymać obietnicy zemsty? Czy będziesz miał tak twardą psychikę, aby ich wszystkich zniszczyć? Nie jednego, czy też dwóch anakim, ale ich setki?
-Już ci mówiłem, co o tym myślę.- Rozmasowywał nadgarstki.- Nie zamierzam brać się za... setki! Mam własne porachunki i tego się trzymać będę.
-Nie zamierzasz brać się za setki...- powtórzył po nim, leniwie rozpinając koszulę.- Już ja ci zmienię podejście do tej sprawy...
Człowiek zastygł w bezruchu, obserwując tą czynność. W końcu jakby się ogarniając, warknął:
-Przestań żartować, ja...- przerwano mu.
-Wiem, że czasem jestem dość dowcipny, nie uważasz jednak, że trochę przegięliśmy tej nocy i żarty odsunęły się dawno na bok?- Rozsunął koszulę, ukazując nagą, białą pierś mieniącą się czerwienią w blasku ognia z kominka.
-Ty... szarlatanie!
-O! Co prawda nie brzmi jak typowa czułostka skierowana ku kochankowi, ale też ma w sobie jakiś urok.
Wyciągnął mu ze spodni koszulę, zabierając się za rozpinanie paska. Hasmed szarpnął się usilnie starając wyswobodzić z pod jego ciała, lecz ten zacisnął go nogami, odbierając na moment dech.
-Nie jestem przyzwyczajony by obcować intymnie z tak bardzo młodym ciałem, jak twoje więc proszę o małą wyrozumiałość, bo może mnie to nieco krępować...
Roześmiał się na to z niedowierzaniem, następnie pogardliwie splunął mu w twarz.
Rosier wytarł z policzka ślinę, po czym układając dłonie po obu stronach jego głowy, nachylił się, milcząco w niego wpatrując. Człowiek zacisnął wargi sztywniejąc gwałtownie. Nie umiał wyczytać emocji z jego twarzy, co było w stanie przerazić go o wiele bardziej niż czyny, czy też słowa, którymi miałby się ku niemu skierować. Był doskonały w tych gierkach i Hasmedowi zdało się, że mógłby być kim tylko chciał. Bez żadnych ograniczeń... Posiadał bowiem talent w budowaniu atmosfery.
-To pierwszy raz, kiedy ofiara tak mi się opiera... Powinieneś jęczeć z zachwytu, wiesz?
-Nie jestem twoją ofiarą!
-Więc spróbuj znaleźć lepszy odpowiednik...- mruknął.
Ponownie się wyprostował, wracając do spodni chłopca, lecz ten, w proteście, mocno zakleszczył dłonie na jego nadgarstkach. Demon zawahał się za sprawą tego dotyku, nie unosząc na niego oczu. Wyglądał tak, jakby nad czymś rozmyślał. W końcu pokiwał głową.
-Zgoda... Chyba jestem nieco zbyt delikatny. Po pierwsze...- wzniósł ku sufitowi wzrok-... to nie w mojej naturze, po drugie chyba powinienem dać ci pewną lekcję.
I nim Hasmed zdołał o czymkolwiek pomyśleć, demon uwolnił go ze swojego ciężaru, lecz tylko po to, by go niespodziewanie przewrócić na brzuch. Twarda, zimna podłoga zmroziła go do szpiku kości, lecz nie to było teraz jego problemem. Natychmiast porwał się z zamiarem wstania, lecz anakim z mocą przyparł go dłonią do kamienia. Zakaszlał.
-Jesteś ładny, Hasmedzie, jednak nic mnie tak nie pociąga, jak twój zapach!- Pochylił się i człowiek uczuł jak ten przejeżdża po jego skórze czubkiem nosa, wciągając powietrze.- Może dlatego, że postrzegam cię dodatkowo jako całkiem apetyczny kąsek?
,,Kąsek...?"
-Litości!- parsknął agresywnie. Ten potwór był kanibalem? Czy to normalnie wśród anakim?- Zabiję cię przyrzekam na wszystko!!
Poczuł, że jest rozbierany, dotyk spełzający na jego uda przywiódł wspomnienia z dzieciństwa... Tak bardzo nie chciał być dotykany przez tych potworów, że aż nim wstrząsało...
-Zachowaj emocje na później... To dopiero wstęp.- Musnął ustami jego prawy pośladek, zostawiając na nim wilgotny ślad, następnie położył się na Hasmedzie, okręcając szyję w taki sposób, by móc zobaczyć jego ściągającą się w grymasie furii i strachu twarz.
Z początku Hasmed starał się na anakim nie patrzyć, jednak po dłuższej chwili zapragnął wbić w niego twarde jak kawałek lodu spojrzenie, więc szybko go nim poczęstował. W oczach demona dostrzegł pustkę, beznamiętną niewzruszoność. Już nawet się nie uśmiechał. A więc jednak zamach na jego życie został jakoś odczuty. Cóż powinien zrobić w takiej sytuacji? Serce waliło mu jak dzwon, Rosier z pewnością czuł je przez własną skórę, skoro na nim leżał.
-A rób ze mną co chcesz... Jeśli miałoby to sprawić, że poczujesz się lepiej? Mnie zaczyna być wszystko jedno!
Uniósł krótko prawy kącik ust, pozostawiając oczy nieruchome:
-Mam taki zamiar. Z twoim pozwoleniem czy też bez.
-To co się tak tylko gapisz?!- Był naprawdę wściekły. Wyglądało na to, że żadnym słowem nie mógłby go teraz odsunąć od zamierzeń.
-Powiedziałbym raczej, że zbieram siły. A przypatruję się dlatego, by zapamiętać ten widok na długo.
Nim Hasmed zdołał coś odpowiedzieć, a szczerze mówiąc nie był do końca pewny cóżby to mogło być, demon z powrotem znalazł się za nim tak, że człowiek stracił możliwość śledzenia wyrazu jego twarzy. Zaniepokoił się tym. Utrata z nim kontaktu wzrokowego nie mogła w niczym pomóc. Nie mając możliwości by na niego patrzeć, nie umiał zastosować żadnego chwytu.
-Mój, mój.... I pomyśleć, że teraz mogę z tobą zrobić naprawdę wszystko.
Ponownie próbował poderwać się. I nawet udało się mu chwycić Rosiera za włosy. Demon był naprawdę zaskoczony. Rozbawiony zaśmiał się wyrywając mu je z uścisku. Dość boleśnie wykręcił młodzieńcowi ręce, cały się na nim kładąc. Chłopak rozciągnął szeroko oczy, kiedy poczuł, że ten dotyka go nagim ciałem. Zacisnął na wardze zęby, przyglądając się pasmom czerwonych kosmyków, luźno spływających ze zgniatającej je dłoni.
-Będzie bolało, jeśli nie przestaniesz się tak spinać...- wyszeptał mu uwodzicielsko do ucha, drażniąc małżowinę językiem.
Człowiek starał się odsunąć głowę, ale nie miał zbyt wiele możliwości.
-Wygląda na to, że większym bólem będzie dla ciebie złamanie tej upartej dumy. Cholera, nie mam teraz na to tyle cierpliwości....-Podłożył mu pod brzuch rękę i zaczął zsuwać ją w dół.- No nie bądź taki nie czuły...
Jeszcze bardziej zacisnął zęby, nieustępliwie wpatrując się w coraz mocniej miażdżone w dłoni nitki jego włosów. Niech go w końcu weźmie, do diabła i po kłopocie! Co on u licha wyprawiał?! Jeśli nie przestanie go dotykać...
-Chcesz żebym ,,to" poczuł?- Przekręcił w jego stronę twarz.- Podnieci mnie tylko twoje martwe ciało!
-Ciii... Już wystarczy tego wszystkiego...
Naparł na niego z taką mocą, że człowiek momentalnie znieruchomiał z wyrazem wstrząsu na twarzy, którego ten, z przyczyny, iż znajdował się za nim, nie umiał dostrzec.
Z gardła wydobył przeciągły krzyk, podobny do tego, jaki uwolnił z siebie w chwili śmierci brata. Też przesycony bólem. Jednak krzywda, która go teraz spotykała była innego rodzaju. Czysto-fizyczna. Łzy przesłoniły mu oczy. Zrzucił je na podłogę, by zrobić miejsce następnym.
Demon wtulił w kark chłopaka twarz, oddychając ciężko, z zadowoleniem.
-Byłeś niegrzeczny Hasmedzie...
Młodzieniec rozwarł usta, lecz nie miał siły by wydusić z siebie jakiekolwiek słowa. Poczuł na ustach krew. Najwyraźniej przegryzł wargę.
-Ale i tak bardzo cię lubię... Zwłaszcza teraz, sam rozumiesz...
Jeszcze głębiej się w niego wdarł i oczy chłopaka przesłoniła czarna mgła. Czy anakim specjalnie czynił to tak, by sprawić mu ból? Najwyraźniej...
-Czy jest ci dobrze?- wyszeptał z nutą drwiny w głosie.- Mam nadzieję, że nie zapomnisz tego długo...
Oczy Rosiera powędrowały w kierunku jego wyciągniętej ręki, która po chwili opadła dziwnie, wypuszczając ciemnoczerwone nitki ... Zmrużył oczy, przyglądając się temu przez krótką chwilę.
-Dopiero się rozkręcałem, a ty już padłeś?- Zaczął go głaskać po głowie.- Czyżbym przesadził? A może to ty jesteś taki delikatny? Na to wygląda...
Zszedł z niego bardzo ostrożnie, wzdychając ciężko.


***



Gdzieś w mieście diabła, Abadon...
Nabrała do płuc powietrza, szeroko rozciągając oczy. Naprężyła ciało, wyginając je w ostry łuk. Usiadła. Firany poruszały się płynnie pod wpływem wiatru wpadającego do środka... Zapach wolności ożywił jej zmysły. Jednym susem znalazła się przy parapecie. Wytężyła w noc wzrok. Nie było takiego zakątka, którego nie umiałaby dostrzec, czymże było to przedziwne, zachwycające uczucie? Zeskoczyła, zahaczając policzkiem o gałąź i choć coś lepkiego, i ciepłego spłynęło jej po twarzy, nic nie poczuła...


Wokoło panowała taka martwota, że zaczynało ją to pomału męczyć. Pragnęła poczuć krew na wargach i usłyszeć dziki krzyk rozdzierający ciszę. Czy nie powinno to wyglądać w ten sposób? Tymczasem naokoło świeciły pustki . Cóż to za miejsce...?
Kim, lub czym była ona sama...?
Wtem do jej uszu doszedł jakiś szelest. Jej przekrwione oczy zwróciły się w tamtym kierunku. Oceniła, że istota, którą nagle zaczęła wychwytywać, znajdowała się z kilkadziesiąt metrów dalej i całkowicie nie zdawała sobie sprawy z jej obecności. Wspaniale... Zapoluje na nią... Wyrwie jej serce własnymi rękoma, po czym pożre. Tak właśnie uczyni.
Wskoczyła na dach, pędem kierując się ku ofierze, pchana pragnieniem krwi. I wtedy właśnie on zorientował się iż nie jest już sam, zdążył prędko uskoczyć w przypływie nagłego zaskoczenia. Nie uchronił się jednak do końca przed atakiem w niego wymierzonym. Oszołomiony mężczyzna spojrzał na swoją rozszarpaną, ociekającą krwią rękę, następnie uniósł rozwścieczone spojrzenie na sprawcę swojego cierpienia.
-Co jest?! Kurwa nie widzisz, że jestem anakim?! Czemu mnie atakujesz...?
Anakim?- Zmrużyła oczy, pozwalając by słowo to dźwięczało jej przez chwilę w głowie. Zapach krwi szybko jednak rozproszył jej myśli.
Mężczyzna rozciągnął nagle oczy jeszcze w większym zaszokowaniu, którym musiała być najwyraźniej przyczyną, bo nie spuszczał z niej tego rażącego wzroku, ani przez sekundę.
-Czymże... ty jesteś...?
Zielone oczy, mieniące się w niektórych miejscach złotem, tak ją rozeźliły, że miała ochotę już tylko na jedno... Rzuciła się na mężczyznę z zamiarem rozerwania go na drobne kawałki. Demon z ledwością uniknął śmierci. Wskoczył na drzewo, a stamtąd na dach z niedowierzaniem wodząc za nią oczyma. Cóż to był za szybki i dziki potwór? Nigdy nie spotkał się z czymś podobnym... Istny demon! I jaki odrażający!
Nie zdążył pomyśleć o niczym więcej. Dopadła go kilka chwil później, jednym szybkim ruchem odrywając mu głowę od resztki ciała.
Pragnienie...


***



-No powiedz...który anakim jest najsilniejszy na świecie...?- Napełnił łyżkę zupą, zbliżając ją ostrożnie do warg Hasmeda. Chłopak pozwolił ją sobie włożyć do ust, następnie całą zawartość wypluł na Rosiera.
-Krwawy Demon- odpowiedział mu, po mimo wszystko.
Ognistowłosy odstawił naczynie, wycierając rękawem twarz.
-Dobrze - westchnął po pewnej pauzie, przyglądając się swojemu poplamionemu surdutowi. - Zgadza się moje skarbie.
W pomieszczeniu było bardzo ciepło, wręcz gorąco. Znajdowali się w ciemnym, ciasnym lokum zagraconym przez różne narzędzia, mające na sobie ślady krwi. Istna sala tortur, przechodziło na myśl! Hasmed leżał na szerokim, twardym stole przytwierdzony do niego kajdanami. One również naznaczone były czerwoną śmiercią. Cóż się tu odbywało? Człowiek miał mnóstwo czasu, aby się nad tym zastanawiać, bowiem anakim przyszedł do niego dopiero w południe, pozostawiając ranek wyłącznie dla chłopca.
-Wolałbym jednak, abyś powiedział coś w rodzaju, że to Rosier jest najsilniejszym demonem na świecie. Byłoby słodko. Hymm?- Przekręcił głowę, fikając w powietrzu nogami. Siedział obok na stole i głaskał go po brzuchu. - Jakoś cichutki dzisiaj jesteś. Jeszcze cię boli? Chcesz..., żebym coś z tym zrobił?- dodał przymilnie.
Hasmed odwrócił oczy w stronę kominka. Nigdy jeszcze nie widział tak dziko szalejących płomieni. Po skroni spłynęła mu kropla potu. Ile by dał za szklankę chłodnej wody...? Nie poprosi o nią jednak Rosiera. Nie może pokazać demonowi, iż słabnie mu wola. Co to, to nie! Rosier okazał się bardziej niebezpieczny niż się to wcześniej wydawało. Doszedł do wniosku, iż był głupcem jeśli myślał, że mógłby tego demona w jakiś sposób zmanipulować. Cóż za błąd! Prawda wyglądała tak, że już znacznie wcześniej, gdyby tylko chciał, mógłby zrobić z Hasmedem to, na co miał tylko ochotę. Nie było takiej siły, co by go mogła powstrzymać. Jedynie chęć dobrej zabawy trzymała go wcześniej w ryzach. Był o tym przekonany.
Skierował ku demonowi swoje zielone, mętne w wyrazie oczy, doszukując się w jego twarzy potwierdzenia swoich myśli.
-Jesteś...- zaczął przez zachrypnięte gardło- bardzo przebiegłą i inteligentną szumowiną.
-Szczerze mówiąc..., też tak myślę. - Odwrócił się ponownie biorąc do rąk półmisek z posiłkiem.- Ale pomówmy o tobie... - Łypnął na niego z pod oka, bawiąc się łyżką.- Pomówmy o tym, jak mnie podrywałeś w la Vion. Lubię to sobie przypominać, wiesz?
-Żałosne...- Poczuł palące zażenowanie, czy było to zamiarem Rosiera? Tak, naturalnie, tylko do czego z tym zmierzał?
-Wygrałeś! Udało ci się mnie poderwać! -Wolną ręką wyciągnął coś z kieszeni. Odstawiając półmisek, przysunął się bliżej twarzy chłopca. Rozprostował jego palce następnie założył mu pierścień.- Wcale nie jest aż taki luźny. Noś go, bo się pogniewam.
-Skąd go masz?!- Pobladł.
-Poszperałem w twojej torbie. Nawet nie wiesz, jak się ucieszyłem, gdy go tam znalazłem! Dlatego w podzięce zrobiłem ci obiadek.- Zatrzepotał rzęsami.
-Szperałeś w moich rzeczach?!
-Oo! Poprawka. W ,,naszych" rzeczach. Czyżbyś nie wiedział, że w małżeństwie wszystko jest wspólne?
-Ty...- zaciął się zastanawiając, które z bardziej wulgarnych określeń lepiej by do niego pasowały.
Rosier ujął go pod podbródek i kiedy chłopak się wyszarpnął, dłoń demona zacisnęła się mocniej na jego szczęce, nakazując zielonym oczom by chwilę się nim zainteresowały.
-Chciałbym ci jakoś zaimponować Hasmedzie, ale obawiam się, że wszystko co bym powiedział brzmiałoby dla ciebie jak groźba. - Położył się obok bokiem, podparłszy na ręce głowę.
-Tylko mi nie mów, że się we mnie zakochałeś...- sarknął i choć wiedział, że było to bzdurą, bardzo mu zależało dopiec Rosierowi.
-Nie jestem skłonny do takich uczuć. Przecież o tym wiesz.- Przesunął mu palcem grzywkę, aby nie zasłaniała oczu. - Ale skoro już przy tym jesteśmy to zdradzę ci moje spostrzeżenie na temat uczuć anakim.
Człowiek mimowolnie zerknął na niego z ukosa.
-Anakim którego zabiłeś był poddawany przeze mnie eksperymentom. Bardzo chciałem wiedzieć w jakim stopniu różnimy się od ludzi i czy my też potrafimy na przykład...- podrapał się za ucho-... płakać.
-I co? Udało ci się doprowadzić go do łez?- Uniósł z powątpieniem brwi.
Ognistowłosy ożywił się wyszczerzywszy w tryumfie zęby.
-Pewnie nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak dobrze jest się z kimś tym podzielić! Tak! Pisklę będące Hasmedem, udało mi się doprowadzić anakim do płaczu! Czy to nie zdumiewające? Wiesz, co to oznacza?- Ponownie zacisnął dłoń na jego szczupłym podbródku, naprowadzając na siebie twarz dziecka.- Łzy są jak... czystość.
Hasmed rozchylił w oszołomieniu usta. Anakim nie potrafią płakać! Cóż ten znów wymyślił? W ogóle go nie rozumiał.
-Wygląda na to, że mi nie wierzysz...
-Jeśli się teraz rozpłaczesz...- próbował zasugerować.
-Nie mam powodów, aby to uczynić i pewnie nigdy ich mieć nie będę. - Zaśmiał się szczerze.
Hasmed przyjrzał mu się powierzchownie, zastanawiając nad tym rozradowanym wyrazem twarzy. Czy już mu przeszło po wczorajszym? Czy mógłby spróbować go namówić, aby go wreszcie uwolnił? Miejsce to wywoływało ciarki na plecach. Miało bardzo ciężką, ujemną aurę i jeżeli zostanie tu dłużej z pewnością oszaleje...
-Wypuść mnie..., muszę do łazienki.
Uśmiech spłynął mu z warg, jak ręką odjął. Uniósł się trochę nad nim, przypierając go oczami.
-Miałeś już na to czas niespełna godzinę temu. Siedziałeś w bali tak długo, iż myślałem, że się utopiłeś.
-Po prostu mnie wypuść!- wycedził przez zaciśnięte zęby. Chciało mu się wrzeszczeć ze wszystkich sił.
-Nic nie można ,,po prostu". Nie lubię tego słowa. - Pocałował go w czoło, rozwiązując mu bluzkę.
-Lubisz znęcać się nad słabszymi, Rosier? Wiesz, że to oznaka słabości?
Dmuchnął mu w twarz i grzywka Hasmeda zafalowała, układając się nierówno na czole.
-Problem w tym, że nie ma nikogo silniejszego ode mnie.
-Jesteś pewien?
Zsunął nisko głowę, przylgnąwszy wargami do pępka chłopaka. Zielonooki wstrzymał oddech, zacisnąwszy boleśnie pięści. Czyżby zapowiadał się kolejny atak? Rosier, jak każdy inny anakim, rozkochany był w zadawaniu bólu. Czy Hasmed da temu radę?
-Co zrobisz, kiedy znajdzie się silniejszy od ciebie?
-...To może być dość interesujące...- Podniósł na niego rozbawione oczy, zaczynając powoli rozpinać mu spodnie. - Spróbowałbym go uwieść, aby mi nie zrobił krzywdy, a potem...w chwili, kiedy byłby najbardziej słaby, zadałbym mu śmiertelny cios.
-Zapamiętam te słowa... Może mi się ta wiedza przyda- odparł z chłodem.
-Nie traktuj mnie tak oschle... Jestem dla ciebie wyjątkowo miły, naprawdę.
-Czy możesz w takim razie przestać robić to, co mi robisz?!
Wsunął się między nogi chłopca, siadając w pozycji klęczącej.
-Naprawdę się tym przejmujesz? Nie zwracaj na mnie uwagi, to nie potrwa zbyt długo.
Zacisnął oczy, szarpnąwszy do góry nogę. Łańcuch obwiązujący jego kostkę był jednak za krótki. Zeszłej nocy stracił przytomność... Pamiętał, że ból był wręcz nie do zniesienia. Nie chciał tego przeżywać raz jeszcze! Nie chciał czuć w sobie tego rudego diabła! Przeżył to gorzej, niż kiedykolwiek by przypuszczał.
-Mam nie zwracać na to uwagi?! Jak sobie to niby wyobrażasz?! - Wytrzeszczył oczy, kiedy ten delikatnie wsunął dłoń za bieliznę bruneta, drażniąc go opuszkami palców. Gdy lubieżny uśmiech wypełzł na jego twarz , Hasmed odwrócił wzrok, kryjąc go w zagłębie rękawa.- Przestań...
Wszystko to nie miało znaczenia. Było czymś małostkowym, nie mogło mu zniweczyć planu zniszczenia anakim, więc czemu tak to przeżywał?! Może dlatego, że Rosier traktował go jak przedmiot? Jak zabawkę, z czym nie chciał się zgodzić? Prawda wyglądała tak, że zawsze czuł się rzeczą. Dla tamtej trójki, która widziała w nim maskotkę do swoich zabaw. Dla starej wiedźmy, Agreji... Był dla niej narzędziem, przechowalnią jej sekretów i wiedzy. Czy widziała w nim istotę ludzką? Czy wiedziała, że cierpi? Oczywiście nie miał do niej teraz żalu, choć w pierwszych latach wiele czasu zajmowało mu wymyślanie, jakby ją zabić!
Udało ci się Agrejia, stworzyłaś mnie tak wspaniale, ale nie jestem tobą!
-Taki delikatny... Jak muszę się z tobą obchodzić, aby nie zrobić ci większej krzywdy? Jesteś taki wrażliwy. Jakby stworzony nie dla mnie...
Coś czarnego zaczęło przygniatać mu umysł. Serce rozpoczęło szaleńcze łopotanie w piersi. Zagryzł na wardze zęby, rozrywając świeży strup. Czy Rosier coś do niego mówił? Widział kątem oka, że ten poruszał wargami, lecz żaden dźwięk nie dochodził do jego uszu. Wziął spory łyk powietrza, kiedy przyjemne dreszczyki rozkoszy poczęły rozchodzić się mu po ciele. Nie umiał znaleźć przyczyny tego uczucia, był jak w amoku... I choć było rozkoszne, jakaś część jego umysłu za wszelką cenę chciała to odrzucić. Nie potrafiąc zapanować nad obrazami, jakie powstawały w jego głowie. Rozciągnął szeroko wargi, uwalniając z gardła rozpaczliwy wrzask. Przed oczami stanęła mu wykrzywiona twarz Ity. Schylała się nad nim, zaciskając na jego szyi swoje dłonie. Starał się wyswobodzić, odepchnąć ją, lecz coś trzymało jego ręce i nogi.
Rosier drgnął, odsunąwszy się od chłopaka na pewną odległość. Człowiek szamotał się jak ryba w sieci, krzycząc i odrzucając głowę jakby nie mógł się obudzić z jakiegoś koszmaru.
Co go opętało...- zastanawiał się przytrzymawszy ręką jego pierś.- Przez pewną chwilkę było całkiem dobrze...
Chłopak zorientował się, iż dotyka go więcej dłoni. Były silne, stanowczo przyduszały go do twardego stołu i trzymały tak długo, aż się zmęczył wierzganiem. Nieporadnie łapał powietrze, obserwując rozchodzenie się czarnych obłoków. Ktoś ujął w dłonie jego twarz i poczuł lepkość na policzku.
-Tutiel...?
-Nie odpływaj...
Zmarszczył czoło, starając się rozpoznać osobę, którą miał kilka milimetrów nad sobą. Upiornie ogniste włosy i dziki wzrok spowodowały, że natychmiast oprzytomniał.
-Gdzie byłeś parę sekund temu? Często miewasz te napady histerii?
Pozwolił opaść głowie na bok. Drżał z wyczerpania, marząc o tym, by pochłonął go sen.
-Co się tak blokujesz...- usłyszał i uczuł wsuwającą się mu pod koszulę dłoń. Spoczęła na jego piersi i tkwiła tam tak długo, aż zasnął...


***



-Mamy gości panienko Lijo.
Dziewczyna odłożyła na kolana książkę, skupiwszy spojrzenie na spiętej pokojówce.
-Gości?- Uniosła brwi.- Gdzie jest ojciec?
-Przyjmuje ich.- Skłoniła się, gdy ta poderwała się z miejsca.
-,,Ich"?- Cóż to miało znaczyć...? W pierwszej chwili przyszło jej na myśl, że Hasmed wrócił, skoro nie on, więc, kto? Tutiel z kimś przybył? Nie... Ten demon zawsze pojawiał się sam.- Podaj mi te białe rękawiczki- nakazała, przełykając ślinę.
Schodząc na dół, starała się nie robić hałasu. Nie często gościli tu kogoś. Prawdę mówiąc Hananel nie zapraszał nikogo do rezydencji, jedyną osobą, która ich odwiedzała był Tutiel, lecz to również odbywało się z rzadka, prawie w ogóle. Od kiedy pojawił się nowy brat, wszystko nagle zaczynało się zmieniać. Dziewczyna niosła w sobie przeczucie, że i to dziwne spotkanie musiało mieć z nim coś wspólnego... Jeśli tak, nie mogła tego ominąć.
Przyłożyła dłoń do drewnianych drzwi salonu. Nie słyszała jednak nic prócz przytłumionych głosów. Trudno, będzie musiała się pokazać. I jakież ją spotkało zaskoczenie, kiedy naparłszy na drzwi natrafiła na opór. Głosy ucichły, a ona odsuwając się ze zdumieniem, spłoniła się intensywną czerwienią. Jeszcze nigdy w tym dworze nie miało miejsca, aby ktoś zamknął się przed nią w salonie. To było wręcz niedopuszczalne! W dziewczynie zagrzała złość.
Usłyszawszy klekot zamka wycofała się dwa kroki, złączając z przodu dłonie. Drzwi rozsunęły się na niewielką odległość tak, że mogła zobaczyć tylko Hananela.
-Co tu się dzieje ojcze? Czemu się zamykasz?- Starała się nie ukazać w głosie emocji, lecz oczy zdradzały wzburzenie nad którym nie umiała zapanować.
-Mam bardzo ważne spotkanie, porozmawiamy potem, dobrze?- Pionowe zmarszczki na jego czole i rozciągnięte oczy nie dawały jej spokoju. Czym się tak przejmował? Nawet nie umiał tego porządnie ukryć. Zaczynało ją to intrygować.
-Martwisz mnie- spróbowała.- Czemuś taki tajemniczy? Wytłumacz mi, co się dzieje, inaczej nie odejdę.
-Przedstaw nam ją Hananel. Jesteśmy równie zainteresowani, co ona...- usłyszała z głębi salonu delikatny, tajemniczy głos.
Drgnęła, rozwarłszy w zaszokowaniu usta. Czy to możliwe, że właścicielem głosu była... kobieta? Kobieta w salonie z Hananelem? To z nią tak się zamkną i nie pozwolił Liji wejść? Szarpnęła drzwi, rozsuwając je na pełną szerokość jakby myślała stać się światkiem czegoś nieprzyzwoitego. Hananel zamarł, z wrażenia wycofując się w tył. Najwyraźniej nie spodziewał się czegoś takiego po niej, szczerze mówiąc Lija również nie sądziła, że mogłaby się zachować w podobny sposób. Prawda była taka, iż nie umiałaby ścierpieć, gdyby jakaś kobieta zajęła jej miejsce. To ona była ulubienicą Hananela, to jej kupował suknie i perfumy! Pozwoliłaby zamknąć drzwi na klucz tylko w przypadku, gdyby to ona była z nim w środku!
Dziewczyna wciągnęła w zaszokowaniu powietrze, wybałuszając na gości niemądrze oczy i choć zdawała sobie może sprawę, jak nie elegancko musiało to wyglądać, nie potrafiła się jednak powstrzymać. Było ich dwoje, najpiękniejsze istoty jakie tylko mogły widzieć jej oczy.
-To moja podopieczna, Lija- wyjaśnił niechętnie anakim, zamykając za nią drzwi.
-Nigdy nie widziałam czegoś równie doskonałego...- wyszeptała, szybko się jednak karcąc za to w duchu. Gdzież się podziała jej powściągliwość?
Omiotła kobietę szybkim spojrzeniem, nie umiejąc skryć rumieńca zazdrości. Od razu pomyślała o Tutielu, bo nieznajoma była w jakiś sposób do niego podobna. Choć bardziej ponura...
-Pani...- Agreas pokonał dzielącą ich przestrzeń i ująwszy jej skrytą pod śnieżnobiałą rękawiczką dłoń, złożył na niej pocałunek. Lija ułożyła usta w ciup, nie umiejąc zapanować nad szalejącym w jej piersi sercu. Cóż za mężczyzna! Kiedy ich spojrzenia się ze sobą zetknęły, zauważyła lekką mgiełkę nieobecności w jego bladoniebieskich oczach. Były tak jakby puste.
Nie potrafiąc sobie z tym wszystkim poradzić, odwróciła bezradnie twarz w stronę opiekuna, który podszedł do niej, kładąc na jej ramieniu dłoń.
-Goście zostaną z nami na kolacji. Czy masz coś przeciw temu?
On może zostać...- powiedziała do siebie bezgłośnie, myśląc o Agreasie- Lecz tej piękności nie chcę widzieć na oczy! Jest zbyt piękna, będzie mnie przyćmiewać.
Spojrzała na swoje dłonie, następnie wysilając się na uśmiech, skinęła głową:
-To będzie dla nas zaszczyt.
Izorpo uśmiechnęła się swoimi zmysłowymi, ciemno czerwonymi ustami, lecz wyglądało na to, że nikt prócz Liji nie westchnął na jej widok z uniesieniem.

Agreas usiadł obok Izorpo, utkwiwszy wzrok w pustym talerzu. Czy Hananel uwierzył w bajeczkę Izorpo, że Ita postanowiła odebrać mu Hasmeda? Że uciekła z la Vion pragnąc go znaleźć i porwać? To było takie niedorzeczne i całkiem nie w stylu Ity. Gdyby...żyła, skłoniłaby się ku innemu sposobowi, aby usidlić chłopca. Na pewno nie zrezygnowałaby z niego, bo ona zawsze musiała postawić na swoim, lecz demon był przekonany, że nie posunęłaby się do uprowadzenia, gdyż wydawałoby się to dla niej zbyt nieeleganckie. Zawsze na to uważała...
Podniósł wzrok na starszego demona, który nieprzerwanie wpatrywał się w kobietę, jakby chciał podchwycić z jej oczu jakieś kłamstwo. Siostra Tutiela zawsze zachowywała niezmącony spokój. Siedziała wyprostowana jak mimoza z luźno ułożonymi na stole dłońmi. Nawet Agreas by jej uwierzył, gdyby tylko chciała go kiedykolwiek oszukać.
-Ale naprawdę nie do końca rozumiem- przerwała im w pewnym momencie dziewczyna.- Jakaś Ita chce ukraść mojego brata? Nie pojmuję ojcze. Kim ona jest? I jaki ma związek z Hasmedem?- Skierowała się ku niemu całym ciałem, pragnąc by zwrócił na nią wreszcie uwagę.
-Ita poznała twojego brata w la Vion- wyjaśniła Izorpo.- Po jego odejściu rozchorowała się bardzo,... popadła wręcz w obłęd i nie mówiła już o nikim innym jak tylko o nim.
Lija z niechęcią spojrzała w jej intensywne oczy, których blask zdawał się ją przypalać.
-Wczoraj wieczorem opuściła nieoczekiwanie la Vion- ciągnęła.- Obawiamy się, iż może zechcieć poszukiwać Hasmeda. Lepiej żebyście byli o tym poinformowani, przygotowali się na ewentualne zagrożenie. Ponadto- jej spojrzenie spłynęło na Hananela- osobiście radziłabym ukryć gdzieś chłopca, zabrać go stąd na czas, gdy ta kobieta jest na wolności.
-Myślisz pani, że mogłaby tu przyjść?!- zawołała Lija, nie mogąc opanować drżenia ramion. Czy ta cała ,,Ita" była niebezpieczna?
-Tak,- odparła- myślę, że można się jej tu spodziewać.
-Po co nam to wszystko mówicie?- odezwał się wreszcie Hananel, na jego twarzy malowała się podejrzliwość.- Jakie masz z tego korzyści, Izorpo? Czego tak naprawdę chcesz?
Kobieta odchyliła się nieco na krześle i Lija odczuła pewną satysfakcję ze słów anakim, również przybierając podejrzliwy wyraz twarzy.
-Na pewno nie była tego powodem twoja ogólna życzliwość, właściwie nie jesteśmy sobie zbytnio bliscy... Nie robisz tego przecież dla Tutiela, prawda?
-Dla Tutiela?- uśmiechnęła się pobłażliwie.- Co on ma do tego? Nie interesuję się przyjaciółmi mego brata.
-Też tak zawsze myślałem. Więc o co chodzi?
-Jesteś siostrą białowłosego? To znaczy Tutiela?- Odrzuciła do tyłu opadający jej na czoło kosmyk włosów.
Kobieta uśmiechnęła się do niej słabo.
-Mamy pewne podejrzenia...- wtrącił się Agreas. Jego twarz wyrażała zmęczenie i pewne rozdrażnienie.- Musimy zobaczyć chłopca, oto cel naszych odwiedzin. W coś się przykrego wplątał w la Vion i ma to związek z moją Itą więc radziłbym się nie opierać.
Lija wstrzymała oddech, odruchowo szukając bliskości ojca, lecz jego ciało było jak twardy kamień. Izorpo zerknęła na towarzysza, lekko rozchylając usta jakby chciała mu coś powiedzieć, może uspokoić. Anakim jednak nie sprawiał wrażenia, by miał kogokolwiek usłuchać. Wyraźnie przybył tu z pewnym zamiarem i raczej nie zamierzał wracać z pustymi rękoma.
-To mnie obraża...- W głosie starca dało się wyczuć nutę groźby.- Anakim nie są mile widziani na moim dworze, zrobiłem wyjątek więc to uszanuj i licz się ze słowami.
-Wybacz Hananel. Nieco przesadziliśmy- odparła pospiesznie Izorpo, wchodząc Agreasowi niemalże w słowo.- Czy możemy zobaczyć Hasmeda? Nic mu nie zrobimy.
Zanim Hananel zaoponował, wtrąciła się Lija.
-Brata nie ma na dworze. Chciał się zobaczyć z rodziną... Wypuściliśmy go i jeszcze nie wrócił. - Chciała zapanować nad drżeniem głosu, lecz jej się nie udało.
Była wystraszona spojrzeniem tego mężczyzny. Przypominał dzikie zwierze. Rysy jego twarzy całkiem straciły na gładkości. Wyglądało na to, że nie darzył Hananela sympatią, a może za jego zachowanie odpowiedzialna była ta cała Ita? Wyglądało na to, że była dla niego kimś ważnym. Jaki miał znowuż z tym związek Hasmed? Rozmowa o nim doprowadzała ją do czystej furii. Czemu aż tylu anakim do tego stopnia interesowało się nim?
-Jeśli zależy wam tak na nim... - zacisnęła pod stołem pięści- popytajcie Tutiela. Jestem przekonana, że musi coś o nim wiedzieć.
-Lija!- oburzył się Hananel.
-Ale naprawdę nie wiem, gdzie go szukać. Kilka godzin po odejściu Hasmeda on również znikł... -uśmiechnęła się nie zważając na minę ojca.- Coś mi się zdaje, że mogą być teraz razem. Dałabym sobie głowę uciąć!
-Odejdź od stołu!- Rozkazał anakim, czerwieniąc się ze złości.
Dziewczyna popatrzyła na niego zaskoczona. Jeszcze nigdy nie potraktował ją w ten sposób.
-W tej chwili, Lija!
Zmiażdżyła usta, układając je w prostą linię następnie podnosząc się niespieszno z krzesła, popatrzyła znacząco na Izorpo jakby chciała jej coś jeszcze powiedzieć.
-Wybaczcie moje niegrzeczne zachowanie...- wytłumaczyła się z oziębłą nutą w głosie.- To całe zamieszanie wokół młodszego brata mocno mną potrząsnęło, nie wiedziałam co mówię. Mam nadzieję, że wróci cały i zdrowy.
Okręciła się napięcie i wyszła.
W jadalni trwała cisza. Nikt nie tknął kolacji prócz Izorpo, która upijała właśnie do końca wino. Ciągle wyglądała na nieporuszoną choć teraz w jej oczach coś jakby rozbłysło.
-Więc...- podjęła delikatnie- chyba rzeczywiście nadużyliśmy twojej gościnności.
- Już lepiej będzie, kiedy sobie pójdziecie...
Pokiwała głową.


Księżyc wyłonił się zza gęstych, czarnych chmur, oświetlając im drogę do powozu. Agreas wszedł energicznie do środka, nie patrząc czy idzie za nim Izorpo. Kobieta stawiała pełne ociągania kroki, przyglądając się martwemu, nocnemu ogrodowi, wiedziała, że zaraz ktoś do niej przybiegnie. I rzeczywiście pojawiła się lekko zdyszana Lija. Rumieńce na policzkach dodawały jej niezwykłego uroku. Była tak słodka, że zapragnęło się ją ugryźć.
Dygnęła choć wyglądało na to, że wcale nie miała na to ochoty. Nadal była trochę wzburzona, nieszczęśliwa...
-Wybacz pani...
-W porządku, mów.
-To co zostało powiedziane przy stole to prawda. Cała ta sprawa wokół Hasmeda jest tajemnicza i bardzo dziwna. Nie ufam mu. - Utkwiła spojrzenie w falbance przy swoim rękawie, nie umiejąc za długo patrzeć w jej demoniczne oblicze, w te przenikliwe oczy, zwłaszcza nocą, kiedy panorama dodawała jej drapieżności.- Hasmed nie jest szczery w stosunku do mego ojca. Coś mi się tu nie podoba... No i ta osobliwa relacja z pani bratem.
Kobieta ujęła ją pod podbródek tak, aby mieć wgląd w jej duszę. Jakby posiadała zdolność rozpoznawania czy ktoś mówił prawdę. Dziewczynę nieco to płoszyło.
-Tutiela coś z nim łączy?
-Trudno powiedzieć. Nie wiem, jaki jest ten cały Tutiel, ale rzeczywiście odebrałam wrażenie, że się ku sobie mają...- Postanowiła nie opowiadać o tym, jak przyłapała ich całujących się.
-Dziękuję ci Lijo za twoją odwagę, aby mi to wyznać- odrzekła, po chwilowym namyśle.
Skinęła niepewnie głową z mieszanymi uczuciami co do swojej rzekomej odwagi.
-Znajdziecie go?
-Już nasza w tym głowa.- Pogładziła ją po policzku, po czym założyła jakby od niechcenia, niesforny kędzior za jej ucho.
Córka Hananela stropiła się odrobinę, zdumiona i onieśmielona tymi gestami czułości, którymi traktowała ją druga kobieta, zdecydowanie piękniejsza i wytworniejsza. Spłoniła się.
-Kiedy to zrobicie...- zniżyła głos - nie przyprowadzajcie go na dwór Hananela. Nie chcę go tu widzieć!
Izorpo uniosła w zaskoczeniu brwi.
-Cóż to za dziwna siostrzana miłość?- zaśmiała się cicho, przytknąwszy do warg dłoń.
-Nie czuję jakbyśmy byli rodzeństwem... To pomyłka.- Być może pragnęła dodać coś jeszcze, lecz w porę zrezygnowała.
-No co ty powiesz....




<








Komentarze
wielkamorda dnia padziernika 13 2011 19:22:22
Komentarze archiwalne przeniesione przez admina

Iria (Brak e-maila) 19:03 16-05-2010
uwaga od autorki ^_^": Opowiadanie jeszcze nie zakończone!!! I jeszcze jedno, do tych, co juz się zapoznali z ,,Pocałunkiem Śmierci", ostatnie rozdziały zostały nieco zmienione... smiley
naru (Brak e-maila) 21:33 17-05-2010
bardzo mi sie podoba to opo wiec czekam na ostatnie rozdzialy smiley
Avaron (Brak e-maila) 11:47 20-05-2010
Opowiadanie bardzo mnie wciągnęło i czekam na ciąg dalszy choć trochę trąci podobieństwem do pewnych książek. Masz może gdzieś zamieszczone te op. na blogu? Chętnie przeczytam więcej Twoich opowiadań, bo podoba mi się Twój styl pisania
narumon (narumon@wp.pl) 11:11 22-05-2010
Przeczytałam całość, właściwie jednym ciągiem. Na ogół nie przepadam za takimi klimatami, chyba że fabuła jest naprawdę dobra. I była smiley
Lubię Twój sposób kreowania bohaterów, tak, że na raz się ich i lubi, i nienawidzi. Do tego wzbudzasz we mnie tak przeciwstawne emocje, że czasami musiałam odejść od komputera, bo aż się we mnie gotowało...
Żeby nie słodzić za bardzo, masz ogromny problem z odmianą przez przypadki. Czasami aż zgrzytałam zębami. Zabrania się czegoś, a nie coś, itp.
I nie ma czegoś takiego jak "w każdym bądź razie" jest "w każdym razie" lub "bądź co bądź".
Mam nadzieję, że niedługo doczekamy się aktualizacji smiley
Mika (Brak e-maila) 13:05 26-05-2010
Ja chce więcej. I mam kilka próśb 1. zabij Rosiela . 2. NIE zabijaj Zorgi i Tutiela. 3. Niech pewien ktoś powstrzyma Zorgę zanim ten sam zabije .
No dobra po tak cudownej liście życzeń teraz na poważnie. Opowiadanie jest super chociaż zdawało by się że motyw zemsty jest już dawno oklepany to jednak nadal można stworzyć coś fajnego . Mam nadzieje że wkrótce pojawi się ciąg dalszy !
Mika (Brak e-maila) 13:09 26-05-2010
W życzeniu numer trzy chciałam powiedzieć żeby powstrzymano Zorgę nim ten sam się zabije ale niechcący zjadłam słowo "się" smiley
Iria (Brak e-maila) 20:06 26-05-2010
Szczerze mówiąc już się spotkałam z podobnymi postawami na blodu xD Część chciała śmierci Rosiera, druga połowa śmierci Tutiela >_<" Jesteście bardziej krwiożercze od anakim. Brrrrr

Dziękuję za komentarze, aż chce się pisać!

Rozdziałów będzie (chyba) 21. Dodaję słowo ,,chyba", ponieważ na starym blogu było tych rozdziałów aż 33! Nic nie skróciłam, po prostu je łączę, aby nie były tak krótkie smiley
To tak ,,propo słonia".
Mika (Brak e-maila) 19:56 28-05-2010
Ja wcale nie jestem krwiożercza (jeszcze nikogo nie pogryzłam chociaż ........smiley nie chyba jednak nie) Co ciekawe nie przepadam za wężami, nie lubię też blondynów. Za to mam słabość do "duszków"smiley, i tajemniczości,dlatego polubiłam Tutiela a co do nagłej śmierci rosiela mogę zrozumieć wysysanie życia, i "polowanie" (chociaż to okrutne) na niczego nie podejrzewające ofiary . Ale zabijanie dla przyjemności, i delektowanie się przerażeniem ofiary no cóż Ja Rozumiem Że To DEMON ALE.............. są pewne granice nawet u demonów (tym bardziej że i one się go boją)
Tuli-Pan (Brak e-maila) 20:08 29-05-2010
To z tymi granicami u demonów zabrzmiało dziecinnie xP Demon to demon. Nigdy nie kojarzył się mi z niczym przyjemnym. Ale prawdą jest, że można się natknąć w necie (blogi z opowiadaniami) z demonami romantycznymi, niemalże anielskimi, ale to już dla mnie nie demon smiley Tylko coś, co przywdziało tę nazwę.
An-Nah (Brak e-maila) 17:59 05-06-2010
Fascynujące, bardzo ciekawe i sprawnie napisane (Choć nie obyło się bez błędów stylistycznych, paru językowych niestety też. Myślę, że jeśli następne rozdziały będziesz dodawać pojedynczo, a nie hurtem, pofatyguję się z powypisywaniem...) opowiadanie. Wciągnęło i będę czekała na ciąg dalszy.

Tekst jest ciężki, mroczny - już sam fakt tego, jak bardzo demony/anakim zafascynowane są dziećmi budzi mocny niepokój. Początkowo nawet bałam się, że idziesz w shotę, ale nie, na szczęście nie, zahamowanie wzrostu głównego bohatera ma swój sens jako droga do zemsty, wszystkie te ociekające erotyzmem sceny z jego udziałem niepokoją, bo, goddmanit, muszą niepokoić. Demon to demon, nawet, jeśli twoje demony są tak naprawdę tylko półludzkimi mieszankami niewiadomego pochodzenia (do tego wątku jeszcze wrócę...) - stosunek ich do dzieci jest pięknie wyjaśniony. No i z jednej strony ta fascynacja objawia się poprzez zapędy niemalże pedofilskie, a na pewno - dzieciobójcze, z drugiej - przez adopcje sierot i próby stworzenia, bezskuteczne zapewne, normalnej rodziny. Dwa bieguny tej samej fascynacji, dwa bieguny tej samej luki w życiu anakim.

Świat przedstawiony ciekawy, choć mam kilka wątpliwości, ale o nich za moment. Najpierw chcę powiedzieć, że początkowo nie bardzo wiedziałam, kto jest prawdziwym demonem, a kto - anakim. Dopiero później zorientowałam się (Mam nadzieję, że to właściwa interpretacja?), że nikt z nich nie jest prawdziwym demonem, nie ważne, co myślą ludzie, z których pewnie nieliczni wdają są w dywagacje nad niuansami, zbyt na to przerażeni. No i właśnie, cała ta paranoja, strach, oszpecanie dzieci - tworzy klimat, choć żałuję, że bardziej skupiasz się na samych anakim, mało pokazując nam tej perspektywy zwykłych ludzi. Choćby jakieś wejście w psychikę dzieci Hanaela byłoby wskazane - robią za tło, a przecież dziecko wychowywane przez demona normalne nie będzie - wiedźma z początku tekstu dowodem. W sumie nie obraziła bym się, gdybyś rozwinęła Liję, dziewczyna ma wielki potencjał, a fajna i wielowymiarowa postać kobieca potrafi ożywić tekst smiley No ale jeszcze sporo przed nami, więc może to planujesz? Nie porzucaj ciekawych wątków smiley

Wracając do świata przedstawionego, zastanawiam się, czy to nasz świat, tylko w innym czasie, świat równoległy czy "jakiś inny świat fantasy"? Bo piszesz o Bilbii i krzyżach, a jeśli to "wymyślony świat fantasy", to, jakby na to nie patrzeć, nie za bardzo mają ta Biblia i krzyże rację bytu - chyba, że jakaś inna księga została nazwana Biblią, chyba, że krzyż ma jakieś inne znaczenie, niż u nas, że wziął się z innego źródła (na przykład ma symbolikę taką, jaką miewa krzyż w religiach niechrześcijańskich - oznacza cztery strony świata lub jest symbolem solarnym). I jeszcze jedno mnie zastanawia - brak, poza tymi krzyżami "prowokującymi" demony i wzmianką o Biblii, jakichkolwiek innych odwołań do religii - czy ludzie odrzucili religię? Dziwi mnie to nieco. Jakkolwiek by religia w tym świecie nie wyglądała, logiczne jest dla mnie (jako osoby religią zajmującej się de facto zawodowo) choćby powstanie sekt wieszczących koniec świata czy kapłanów-łowców demonów - albo innych form doktryny, kultu czy organizacji, będących odpowiedzią na przybycie istot z piekła rodem.
Nie wiem, jeśli masz na to pomysł, to bardzo fajnie, bo te kilka wzmianek o krzyżach i biblii budzi we mnie z jednej strony zainteresowanie ("Czemu tak, a nie inaczej?"smiley, z drugiej zaś niepokój ("Czy autorka wszystko przemyślała?"smiley

Podoba mi się główny bohater - widzę, jak szukając zemsty stacza się coraz bardziej, upodabnia do tych, których chce zniszczyć. W sumie nie zdziwiłabym się, gdyby przyjął na siebie rolę Krwawego Demona - i to na dobre. Z drogi, którą chłopak obrał, nie widzę odwrotu. Zemsta niszczy i nie pozostawia szans na zbawianie, a puki co ładnie to pokazujesz smiley
Tutiel zaś mnie rozczarował. Te jego wątpliwości co do Hasmeda/Zorgi - za ludzkie. Myślałam, że to potwór, tak jak inni, może poza Hanaelem (choć on akurat jest potworem który udaje nie-potwora nawet i przed samym sobą), a tu nagle - sentymenty. Wietrzę pairing. Ble. Nie pasuje mi to, zastrzegam na starcie, nie podoba mi się możliwość, że z Zorgi i Tutiela zrobisz parę. Nie widzę miłości między łowcą i zwierzyną, najwyżej toksyczny związek, zakończony śmiercią ich obu, ale w żadnym wypadku nic romantycznego. Rosier jest lepszy - on jest zły do szpiku kości i nie ukrywa tego. Z drugiej strony, może to przez imię, ale mocno, mocno przypomina mi Rociera/Rosiera/Rociela (jakkolwiek jego imię zapiszemy, bo widziałam wiele wersji) z "Angel Sanctuary).

Podsumowując - fajnie, choć nie bez moich wątpliwości, co do których mam nadzieję się mylić.
Rayk (Brak e-maila) 15:07 16-06-2010
Naprawdę niesamowite opowiadanie. Widać ze się nad nim naprawdę napracowałaś i muszę powiedzieć,że strasznie mi się podoba. Jedno z lepszych jakie czytałem. Buźka tak trzymaj smiley A co do życzeń nie zabijaj Rosiera. Mój mistrz xD
Rika (Brak e-maila) 13:30 22-06-2010
Opowiadanie jest genialne, steskniłam sie za takim. Rosier jest BOSKI!!!!!! Błagam, błagam nie zabijaj go smiley I mam nadzieje że dokończysz to opo.
Pozdrawiam i życze weny smiley
Iria (Brak e-maila) 23:57 23-06-2010
Dziękuję za komentarze. Opowiadanie jest już skończone, żadnych zmian nie uwzględniam smiley Co do ,,hurtowego" wysyłania rozdziałów.... Gdybym wysyłała je pojedynczo to byśmy chyba osiwieli, zanim dotarlibyśmy do końca, ponieważ, jak widać, trzeba na aktualizacje diabelnie długo czekać (!!) smileyDlatego wrzuciłam opo na inną stronę. Jeśli ktoś byłby zainteresowany to pisać na maila ^^
wampirzyca (Brak e-maila) 13:32 26-06-2010
BARDZO ALE TO BARDZO MI SIĘ PODOBAŁO I CZEKAM NA NASTĘPNE ROZDZIAŁY,MAM eta (betagrak71@wp.pl)
14:56 06-07-2010
Opowiadanie napisane po mistrzowsku. Wiesz wydawali mi sie, ze demonami sie nie interesuje. A tu niespodzianka! Jak zaczelam czytac, wiedzialam, ze wszystko bedzie malo wazne, tylko to opowiadanie. Spedzilam z nim calom noc i kawalek dniasmiley Warto bylo! Chyle czola, piszesz ciekawie, zastanawiam sie jak moze "pocalunek" sie skonczyc, i nic mam pustke;( Prosze o podanie linka gdzie jest dalsza czesc. Bardzo
Beta
Vixen (Brak e-maila) 14:22 17-07-2010
Uwielbiam cię. Gdzie można dokończyć opowiadanie? Bardzo proszę daj namiar na tę stronę
Mika (miki04@vp.pl) 19:09 25-07-2010
Cześć Ja też chętnie Poznam dalsze rozdziały więc jeśli byś mogła prześlij mi gdzie to można jeszcze znaleźć. Co prawda napisałam ci już o tym w mailu ale nie wiem czy doszedł i chyba zapomniałam się podpisać smiley
Iria (maruta_chan@wp.pl) 18:30 28-07-2010
Wysłałam każdemu kto o to poprosił, jeśli nie doszło proszę mi napisać 0_o
Ame (lily1307@o2.pl) 20:31 08-08-2010
Hej^^
Kiedyś czytałam twoje opowiadanie na jakimś blogu..... Ale jakoś mi zginęło. Kocham je po prostu, ale myślałam, że nie piszesz kontynuacji... i mnie dzisiaj uderzyło , żeby je wygooglować. Patrze a tu .....kolejny rozdział (*^*) Proszę prześlij mi na maila adres twojego bloga czy coś ^^ Dzięki. Jestem suuuuuper szczęśliwa (@.@)
Iria (Szehina) (maruta_chan@wp.pl) 00:04 09-08-2010
A ja mam prośbę *_* Szukam żony/męża... znaczy się... (za dużo romansów) szukam kogoś, kto będzie wyszukiwał i pomagał mi poprawiać błędy w moim nowym opowiadaniu, które aktualnie tworzę T_T Najlepiej niech to będzie osoba cierpliwa, łagodnego usposobienia xD inaczej się w sobie zamknę... na amen o_0 Proszę, niech ktoś wykorzysta swoją umiejętność poprawnego pisania i zechce mi pomóc. Co do kolejnych rozdziałów, zobaczycie je na tej stronie smiley Pozdrawiam!!
Rika (ala_bodzon@o2.pl) 20:06 20-09-2010
Miałam długą przerwę od tego opowiadania, a w zasadzie to od internetu ale to za nim się chyba najbardziej stęskniłam. Wysłałam ci kiedyś meila z prośbą ale chyba nie doszło jakbyś mogła mi kiedyś podesłać nazwę tego bloga, będe bAArdzo wdzięczna smiley
An-Nah (Brak e-maila) 16:23 06-10-2010
Tak, wiem, pisałaś, że cię komentarze do tego tekstu przerażają. Ale szczerze? Zakładam, że jeśli ktoś nie chce komentarzy, to po prostu nie publikuje. O i tyle smiley

A historia jest fascynująca i wciąga. Stworzyłaś świat i bohaterów z gigantycznym potencjałem. Chcę wiedzieć co dalej i, co tu mówić, chcę dowiedzieć się więcej o świecie. Co, skąd, jak, kiedy, czemu pojawili się anakim, kiedy, jakie są reakcje, co robią ludzie, co ma do tego Bóg/bóg i czy to jest nasz świat i chrześcijaństwo, czy coś odmiennego, zupełnie inna rzeczywistość? Co się wydarzyło, że ten świat wygląda na do końca przeżarty złem i podążający ku upadkowi?
Co do postaci, to masz jednak dar do tworzenia sukinsynów, tu to widać. Zwracam honor, u ciebie wszyscy są źli... mniej lub bardziej.

Scena gwałtu mnie odrzuciła, ale była na miejscu, miała sens. Nie odebrałam jej jako coś, co miało być atrakcją dla niewyżytych czytelniczek. Zachowanie Hasmeda/Zorgi po? Chyba ma chłopak rys psychopatyczny, skoro odbiera gwałt jako krzywdę wyłącznie fizyczną i tak prędko stwierdza, że może warto by zostać kochankiem Rosiera... a potem scena z włażeniem do łózka Tutielowi... I szczerze mówiąc, nie wiem,co tu jest grane, myślałam, że Zorga chce Tutiela uwieść... Chyba, że uwodzi go udając niedostępnego, bo w miłość do najbardziej znienawidzonego z demonów nie uwierzę za cholerę. Nie u kogoś z taką przeszłością i z taką emocjonalnością.

Intryguje mnie Beliar i Kazbiel - mam wrażenie, że obaj jeszcze będą mieli swoje pięć minut. Zwłaszcza Kazbiel, którego urodę i kolor oczu podkreślasz co chwilę. Nie wiem, mam mały pomysł co do tego, co Kazbiel może zrobić, ale...

Z usterek? Ilekroć trafiałam na sformułowanie "ognistowłosy" czy "fiołkowooki", miałam ochotę strzelić wydrukiem w szybę autobusu. Jeśli kiedykolwiek będziesz ten tekst poprawiać, zacznij od wywalenia -okich i -włosych, bo to niestety sformułowania na poziomie grafomanii, a ty grafomanką za cholerę nie jesteś i ten tekst do koszmor się nie zalicza. Reszta... więcej błędów niż w "Robaczywym Owocu", postęp widać smiley

Aaa, co do komentarzy które mi dałaś, to nie, nie polecam uczyć się pisania ode mnie. Pisanie jak ja kończy się tym, że ma się dwóch czytelników na krzyż - i czasem jakiegoś gratis. Nie polecam. Frustrujące jak cholera.
A poważnie, najlepiej jest chyba pisać po prostu takie rzeczy, jakie samemu chciałoby się przeczytać.
Iria (maruta_chan@wp.pl) 13:47 10-10-2010
Dziękuję, An-Nah. Cieszę się, że zauważyłaś postęp smiley Masz rację, co do -włosych i -okich, wstrętne! Już nie popełniam podobnych błędów. Opowieść jest skończona i możesz się rozczarować, ponieważ nie wszystko zostało dopowiedziane i jeśli wezmę się za poważną poprawę tekstu, wtedy dopiero wezmę twoje spostrzeżenia pod uwagę i uzupełnię opowieść. Na razie pozostaje mi tylko czekać i mieć nadzieję, że pewnego razu być może pojawią się kolejne rozdziały Pocałunku ¦mierci na tej stronie. Nie wyobrażam sobie, że moje opo zostanie ,,tutaj" tak brutalnie przerwane :/ Nie wiem czemu tak się dzieje, mam nadzieję, że wszystko wróci kiedyś do normy ;] Pozdrawiam!
fanta (fantastka55@gmail.com) 19:57 07-12-2010
Iriaaaa T.T nie rozwalaj mnie T.T
powiedz, że jest jakaś kontynuacja. To się nie może tu skończyć. Ja muszę wiedzieć co z Tutielem i Zorgą. T.TTT
BaaaAaaaaAaaaAAaaaAAaaaagam! T.T
An-Nah (Brak e-maila) 18:30 07-01-2011
No i doczytane smiley
Skłamałabym, gdybym miała powiedzieć, że się nie podobało. Bo się podobało, wykreowałaś ciekawy świat i mimo, że wiele chciałabym się jeszcze o nim dowiedzieć, brak wyjaśnień nie psuje przyjemnej lektury. Cieszę się, że cały czas pojawiają się w sieci osoby, które nie ulegają modom na fan-fiki ani na miniatury, tylko konsekwentnie prowadzą autorskie projekty.

Końcówka - chaos w LaVion, ludzie w końcu buntujący się przeciw demonom (tego mi brakowało!), anakim korzysatjący z okazji, żeby się pozabijać i pokazujący, że więzi między nimi są tylko pozorem - to było piękne, wynikało z treści i było dobrze przedstawione.
Z drugiej strony, jeśli portretujesz wszystkich anakim jako potwory niezdolne do uczuć, jeśli ich uczucia to co najwyżej samooszukiwanie się - to odmawiam nazwać uczucie Tutiela do Zorgi miłością. Może Tutiel się oszukuje, wmawia sobie, że ma uczucia. Może to tylko żądza. Ale nie, nie wierzę w taką miłość, w nagłe zaprzeczenie wszystkiemu, co dotąd napisałaś. Tutiel nigdy nie miał wątpliwości co do swojej natury, nie próbował zaprzeczyć temu, że jest potworem. I nagle robi się z niego romantyk... Nie! Podobnie Zorga - cały czas napędzało go pragnienie zemsty, nienawiść, miłość do brata... i nagle kocha Tutiela. Wiem, że fandom się domaga romantycznych związków, ale tu nie ma miejsca na romantyczne związki. Lepiej by było Zorgę zostawić martwego. Albo pozwolić im się nawzajem pozabijać w epilogu...
Ale cóż, twoja historia, twoje postaci. Czytało się świetnie, więc nawet ten niepotrzebny romantyzm ogólnego dobrego wrażenia nie psuje.
Channel (Brak e-maila) 20:57 09-01-2011
No właśnie zauważyłam, że zmieniłaś końcówkę. Z tego co pamiętam, to Zorga zginął... Och, jak już mam wybierać, to wolę tę wersję. Chociaż jest (tak jakby) happy end, nie? smiley
Iria (maruta_chan@wp.pl) 14:49 13-01-2011
No przecież jak uśmierciłam Zorgę, a Tutiela wygnałam z Abadon to mnie rozerwałyście na strzępy. Kurrrrczak, nie dogodzę xD Rzeczywiście ,,kobieta zmienną jest".

A nieuważne, szybko przemykające przez treść oczy rzeczywiście mogły przeoczyć wątki, które zaprzeczają temu, że anakim nie mają uczuć. W tekście jest sporo takich wątków i zdań, ale nie napisanych wprost, bo nie lubię takich przejrzystych treści ;] Mam nadzieje, że większość jednak zauważyła.

Dziekuję, że byłyście ze mną do końca! Dziękuję za wszystkie komentarze!
An-Nah (Brak e-maila) 15:34 16-01-2011
Hej, hej, hej, przyznaję, ze mogło mi coś umknąć, mogłam coś odczytać niezgodnie z wolą autorki, ale raczej nie dlatego, że czytałam nieuważnie - należę jednak do osób, które zwracają uwagę na niuanse. Może po prostu ja CHCIAŁAM tak odczytać? Może po prostu chciałam opowiadania, w którym toksyczna fascynacja nie zmieniłaby się w miłość i podświadomie oczekiwałam takiego? Nie wiem.
Pojechałaś mi kobieto po ambicji, jak zdam egzaminy, przysiądę nad tym tekstem raz jeszcze.

Co do zakończenia: nie zadowolisz wszystkich! Nie próbuj nawet, nie dostosowuj się do życzeń części czytelników, bo reszta będzie miała swoją opinię. Zakończenie to coś, co wynika z całości tekstu, a nie to, co chciałabym widzieć ja (śmierć Zorgi) czy inny czytelnik (obecna wersja). Zastanów się, jakie tobie najbardziej odpowiada smiley Literatura to to, co pisarz ma do powiedzenia, a jeśli czytelnik narzeka - to jego problem smiley
Iria (Brak e-maila) 20:38 16-01-2011
Rozumiem, ale pisarz nie może pisać wyłącznie dla siebie. Musi wziąć pod uwagę oczekiwania innych. Poza tym uważam, że nieźle wybrnęłam(samochwała)z tym zakończeniem... Popatrz, Zorga otrzymuje szansę by zacząć wszystko od nowa, oby nigdy nie odzyskał pamięć ;] Nie rozumiem kogo mogłoby uszczęśliwić inne zakończenie. Z pewnością upłyną jeszcze lata, zanim uda mu się uporządkować w głowie niektóre sprawy i znaleźć własne miejsce. Tutiel także postara się odnaleźć w nowej sytuacji. Co do ,,kochania", nawet pies darzy uczuciem swojego właściciela, nie bądźmy okrutni ;/ To ostateczna wizja opka. AMEN
Szpilka (Brak e-maila) 14:11 24-01-2011
Gdzie kolejne rozdziały?? 0_0
Koparopa (Brak e-maila) 16:34 24-01-2011
Hm. Sama nie wiem jak na to patrzeć. Już dawno czytałam Pocałunek Śmierci na Twoim blogu i jego zakończenie wydało mi się... doskonałe. Przez cały czas byłam przekonana, że nie mogło być inne i po zapoznaniu się z nową wersja wciąż tak uważam. Dla mnie Zorga umarł wraz ze śmiercią swojego brata, Hasmed umarł zabity przez Hananela, wydostając się z klatki Rosjera. A Tutiel przepadł. Wybacz ale uważam, że nowa wersja nie jest nawet prawdopodobna z psychologicznego punktu widzenia. Trochę szkoda, że poddałaś się namowom i zmieniłaś idealne zakończenie, to jednak Twoja decyzja i szanuje ją, lecz jak pisałam, dla mnie jedynym i prawidłowym zakończeniem zawsze będzie to pierwsze. Uściski smiley
Atena (Brak e-maila) 18:20 24-01-2011
A ja uważam, że ,,to" zakończenie jest bez 2 zdań bardziej prawdopodobne!!! Byłoby inaczej, gdyby Zorga darzył brata silną więzią, a tak nie było. Chłopak miał pretensję o to, że anakim uczynili go przez pewien czas nieśmiertelnym (że tak to skrócę) a to spowodowało, że odtrącono go, skazując na życie z wiedźmą, która z kolei nawbijała mu do głowy wiele podręcznikowych mądrości. Więc właściwie dużo zyskał, stał się dla demonów trudniejszą zdobyczą. Może właśnie przez to czuł się w obowiązku wypowiedzieć demonom wojnę. Nie zaprzeczam, że swoje przeżył, ale nie był jeszcze aż tak skrzywiony, co sugerują niektóre osoby. Uważam, że nie chciał swojej śmierci, a nawet były momenty, kiedy wyobrażał sobie życie z Tutielem. Czuł, że nie może o nim myśleć, jeśli nie zakończy pewien rozdział. Hasmed na pewno nie był typem, który oddałby się anakim w ofierze, o nie nie... Dlatego drugie zakończenie zdecydowanie wydaje się bardziej logiczne. Uffff lubię rozważać takie treści *_*
Dodaj komentarz
Zaloguj si, eby mc dodawa komentarze.
Oceny
Dodawanie ocen dostpne tylko dla zalogowanych Uytkownikw.

Prosz si zalogowa lub zarejestrowa, eby mc dodawa oceny.

Brak ocen.
Logowanie
Nazwa Uytkownika

Haso



Nie jeste jeszcze naszym Uytkownikiem?
Kilknij TUTAJ eby si zarejestrowa.

Zapomniane haso?
Wylemy nowe, kliknij TUTAJ.
Nasze projekty
Nasze stałe, cykliczne projekty



Tu jesteśmy
Bannery do miejsc, w których można nas też znaleźć



Ciekawe strony




Shoutbox
Tylko zalogowani mog dodawa posty w shoutboksie.

Myar
22/03/2018 12:55
An-Nah, z przyjemnością śledzę Twoje poczynania literackie smiley

Limu
28/01/2018 04:18
Brakuje mi starego krzykajpudła :c.

An-Nah
27/10/2017 00:03
Tymczasem, jeśli ktoś tu zagląda i chce wiedzieć, co porabiam, to może zajrzeć do trzeciego numeru Fantoma i do Nowej Fantastyki 11/2017 smiley

Aquarius
28/03/2017 21:03
Jednak ostatnio z różnych przyczyn staram się być optymistą, więc będę trzymał kciuki żeby udało Ci się odtworzyć to opowiadanie.

Aquarius
28/03/2017 21:02
Przykro słyszeć, Jash. Wprawdzie nie czytałem Twojego opowiadania, ale szkoda, że nie doczeka się ono zakońćzenia.

Archiwum