Arata pisze się znakiem na "nowy". Japońscy rodzice nadali swojej pociesze to imię nie bez powodu. Ród Tsuchishita znany był w czasach samurajskiego rozkwitu, jednak po pewnej wpadce jednego z przodków, także samuraja swoją drogą, słuch o nim zaginął. Arata nigdy nie wiedział, jaką hańbą okrył się ów przodek, ale sprawa była na tyle poważna, że nawet on nie znał jego imienia, a rodzice zawsze powtarzali, że na obon przybędą wszyscy, tylko nie wspomniany przodek. Wtedy w chłopcu mieszało się uczucie współczucia z wrażeniem podyktowanej rozsądkiem sprawiedliwości - skoro krewnego spotkał taki los, musiał nań zasłużyć.
Arata zawsze miał całkiem niezłe wyniki w nauce. Nie najlepsze, ale niezłe, choć prawdziwa duma przepełniła jego rodziców dopiero gdy dostał się na Uniwersytet Tokijski. Nawet nie dali sobie powiedzieć, że przecież był na samym dole listy, tuż nad kreską. Wyjechawszy z rodzinnego miasteczka pod Osaką, Arata zamieszkał w Tokio, ale ponieważ jego rodzice nie byli w stanie dawać mu za wiele pieniędzy, a Tokio uznawane jest przecież za jedno z najdroższych japońskich miast, podjął się pracy jako sprzedawca. Kierunek jego studiów nie był fascynujący, ale robił wszystko, co w jego mocy, żeby zdawać każdy semestr oraz utrzymywać oceny ponad granicą zdawalności. I wtedy stało się to.

Ze snu wybił go irytujący dźwięk dzwoniącego telefonu. Mruknął coś nieprzyjaźnie, mlasnął i po omacku odnalazł dłonią leżący przy futonie telefon.
- Halo?
- Z ojcem doszliśmy do wniosku, że powinieneś przedstawić nam swoją dziewczynę.
Początkowo Arata zmarszczył brwi, nieznacznie rozwarł powieki. Ujrzał rozmazany obraz swojego pokoju w Tokio. Przetarł najpierw jedno oko, potem drugie, po czym doszedł do niego sens słów matki i poczuł, jak całe ciało drętwieje mu z przejęcia.
- Dzi-dziewczynę? - wydukał.
- W związku z tym jeżeli odpowiednio wcześnie nie przedstawisz nam kandydatki, my sami zaproponujemy naszą.
Arata przełknął ślinę, próbując pozbyć się ogromnej guli, która właśnie zaczynała zalegać w gardle.
- Zrozumiałem - odparł.
- Pamiętaj tylko, by wybrać kogoś odpowiednio wpływowego. W końcu nazwaliśmy cię Arata, więc to ty powinieneś odkupić dobre imię naszej rodziny.
Gdy tylko Arata się rozłączył, napotkał spojrzenie, w którym niezrozumienie mieszało się z popłochem.
- Kto to? - zapytał siedzący obok Araty Eiji. Zaciskał dłoń na przykrywającej dolne partie ciała kołdrze. Jego szczupły tors był kompletnie nagi, co wzbudziło w Aracie uczucie gorąca pomieszane ze wstydem.
- Moja matka - odparł.
Eiji skierował spojrzenie w dół.
- Czego chciała? - zapytał smutno. Spodziewa się, pomyślał Arata.
- Chce, żebym przedstawił jej dziewczynę. Bo jak nie, to sama mi ją znajdzie.
Eiji wciągnął głęboko powietrze.

Już ubrani siedzieli na futonie z dwoma kubkami herbaty i przeprowadzali burzę mózgów.
- A może przebierzesz się za kobietę? - zapytał entuzjastycznie Arata.
- Myślałem, że cię to nie kręci - odparł Eiji, przewracając oczami. Był młodym mężczyzną o delikatnej urodzie, ale bez przesady.
- Będziesz jak aktor kabuki - namawiał go Arata.
- Nic z tego - odparł Eiji, na co jego partner westchnął z cierpiętniczą miną. - A może po prostu przedstawisz mnie swoim rodzicom? - podjął temat po chwili.
- Żartujesz? Matka chyba padnie na zawał. Nie dość, że nie odbuduję honoru rodziny, to jeszcze dowie się, że nie może liczyć na wnuki.
- Ciężka sprawa - westchnął Eiji popijając gorzką zieloną herbatę.
- Ano.
Nastąpiła między nimi chwila ciszy, w której siedzieli nieruchomo i tylko para wolno unosząca się nad kubkami znaczyła swoją obecność. Wtedy właśnie Arata wpadł na pomysł, który wydał mu się genialnym.
- Wiem!
Eiji spojrzał na niego.
- Co?
A wtedy Arata przedstawił mu swój genialny plan.

Eijiego poznał na studiach. Był, tak jak on, pochodzącym z niedużej wioski pod większym miastem przeciętnym uczniem. Zakochali się w sobie przypadkiem i potajemnie, gdyż na studiach wszyscy myśleli o nich wyłącznie jako o przyjaciołach.
Imię Eijiego oznaczało "wieczność" i Arata uznawał, że właśnie to widział w oczach przyjaciela - bezkresny mrok wszechświatów. Lecz jak miał to powiedzieć matce?
Kiedy weszli do wnętrza domostwa, Eiji rozejrzał się z ciekawością. Rodzina Araty jednak nie żyła tak skromnie, jak mu się wydawało. Pomieszczenia były przestronne i zadbane, a ściany zdobiły piękne kaligrafie przechowywane od pokoleń. Zdobycze cywilizacyjne harmonizowały tu z tradycyjnym wystrojem - od razu zauważył, że pani Tsuchishita miała wyczucie do wnętrz. Dlatego właśnie młody Arata za każdym razem, gdy wracał do domu, myślał o erze Meiji, jednak zamiast nieporządku spowodowanego nagłym otwarciem się Japonii na świat, panowała tam idealna harmonia między zdobyczami zachodu a tradycją.
- Wróciłem! - powiedział Arata, wchodząc do wnętrza. Za nim nieśmiało tuptał Eiji.
- Witaj w domu, synu.
Przed młodymi mężczyznami pojawiła się smukła kobieta o wyniosłej twarzy, odziana w elegancki nowoczesny strój w stylu zachodnim.
- Mamo, to jest Eiji, mój przyjaciel - powiedział, wskazując na Eijiego, który skłonił się nisko.
- Bardzo miło mi panią poznać - powiedział sztywno.
- Witaj, Eiji... jaki? - kobieta uniosła brew w oczekiwaniu, spoglądając na młodzieńca z dużą dawką sceptycyzmu.
- Eiji Kato.
Matka przez chwilę stała z wybałuszonymi oczami, jednocześnie próbując zamaskować zaskoczenie. W końcu istniało przypuszczenie, jakoby ród Kato spokrewniony był z Fujiwarami - swego czasu jedną z najbardziej wpływowych rodzin w Japonii. Jednakże kobieta szybko ukryła początkowy zachwyt przyjacielem syna, wypinając pierś do przodu.
- Ładnie - skwitowała chłodno. - Przygotujcie się do posiłku - odparła i odeszła.
Eiji wypuścił długo wstrzymywane powietrze z płuc.
- Myślisz, że się domyśla? - zapytał.
- W życiu. A nawet jeśli, ona ma taką obsesję na punkcie tego nazwiska, że pewnie wolałaby ciebie od jakiejś przypadkowej gyaru - odparł Arata, uśmiechając się do partnera, który odpowiedział nieznacznym rumieńcem i nerwowym chichotem. Czekał ich bardzo długi wieczór.

Przy stole było przerażająco cicho. Eiji jadł drżącymi dłońmi, z całych sił skupiając uwagę na tym, aby niczego nie upuścić. Każdy kęs chwytał mocno pałeczkami i unosił do ust dopiero kiedy był pewny, że nawet ziarnko ryżu nie spadnie. Pani Tsuchishita była kobietą z klasą. Każdy jej ruch był przemyślany i kontrolowany, nawet pozornie przypadkowe machnięcie ręką. Jej mąż zaś okazał się całkiem sympatyczny. Wyłamywał się ze schematu japońskiego Salarymana, który przychodzi do domu co miesiąc, by wręczyć żonie pensję i od czasu do czasu tylko tam sypia. O spaniu z żoną nie mówiąc.
Pan Tsuchishita był zupełnie inny. Nie stanowił ideału męskiego piękna, jak na Japończyka był dość tęgi, do tego miał krótką czarną bródkę i przydługie włosy, które ciągle odgarniał z oczu. Co jakiś czas uśmiechał się do Eijiego z drugiego końca stołu.
- Więc, chłopcy, studiujecie razem? - zagaił po czasie.
- Tak - odparł Arata.
- Na tym samym kierunku?
Zgodnie pokiwali głowami.
- Musi być świetnie studiować z przyjacielem, pamiętam kiedy to ja szedłem na studia i... - zaczął snuć swoją opowieść, jednakże przerwała mu żona:
- Eiji, słyszałam, że znasz dziewczynę Araty.
Eiji momentalnie zesztywniał, gdy wybrzmiało jego imię, wypowiedziane chłodnym i wzniosłym tonem głosu. Przez kręgosłup przeszedł mu dreszcz. Przechodzili do tej części "genialnego planu" Araty, którego najbardziej się obawiał. Nigdy nie był dobrym kłamcą.
- T-tak - odpowiedział, jąkając się odrobinę.
- Arata nie chciał za wiele o niej mówić, więc może ty nam opowiesz - stwierdziła między jednym kęsem a drugim. - Jaka ona jest?
Eiji odłożył pałeczki. Przełknął ślinę, przebiegł palcami po stole. Poczuł, że zaczyna się pocić. Zerknął dyskretnie w kierunku Araty, ale ten wbijał wzrok w talerz. Cudownie. Eiji przez krótką chwilę miał ochotę zostawić go samego z jego problemem, po prostu powiedzieć prawdę i wyjść. Wyprzeć się go tak, jak on w tej chwili wypierał się jego. Problem w tym, że nie miałby gdzie się wybrać. Zapadał już późny wieczór, a ostatni pociąg powinien odjechać za chwilę. Odetchnął.
- Jest piękna - mówił, patrząc wymownie na Aratę, który jeszcze intensywniej wpatrywał się w jedzenie, jakby było w nim coś fascynującego. - Szczupła, ma krótkie włosy, takie do ramion. Ubiera się dość zwyczajnie, ale schludnie.
Widział, jak Arata delikatnie czerwienieje na twarzy. Miał świadomość, kogo opisuje Eiji. No może poza fryzurą.
- Ale powiedz nam coś o niej, jaka jest - naciskała pani domu.
- Jest... dość nieśmiała i grzeczna. Chyba nie ma osoby, która by jej nie lubiła.
Arata przewrócił oczami i uśmiechnął się pod nosem. Eiji już słyszał, jak mówi: Ale sobie wlewasz.
- Brzmi wspaniale - odparła pani Tsuchishita.
- Dlaczego jeszcze jej nie poznaliśmy? - uzupełnił mąż, tym razem zwracając się do syna.
- To dość skomplikowane. Jej rodzice... Na święta musiała wrócić do siebie. Są dość...
- Czyżby chodziło o nasze nazwisko? - zapytała gospodyni domu. Ton jej głosu wskazywał na fakt, że pytanie to miało tylko jedną poprawną odpowiedź:
- Nie, skąd. Po prostu bardzo chcą mieć ją dla siebie - dukał Arata.
- Ach tak. - Pan Tsuchishita przyjął informację bez zająknięcia i wrócił do jedzenia.
Eiji czuł, że z nerwów kompletnie traci apetyt, ale jadł dalej, pozostając uprzejmym.
- Myśleliście już o ślubie? Wnukach?
- Nie! - zaoponowali jednocześnie Arata i Eiji, po czym spojrzeli po sobie i spłonęli czerwienią jak piwonie. Zamaskowali zdenerwowanie śmiechem.
- Mamo, do kogo skierowałaś to pytanie?
- Do ciebie, synu - odpowiedziała kobieta, unosząc wysoko brew i przypatrując się im obu z zaciekawieniem. - Ale widzę, że obaj nie palicie się do obowiązków. Ci młodzi w tych czasach...
- Muszą się wyszaleć - odparł z lekceważeniem pan Tsuchishita. - Zostaw młodych, wyszaleją się, to się ustatkują.
- Już nadchodzi czas na ustatkowanie się.
- Mają dopiero po dwadzieścia lat - mówił niezrażony.
- Aż dwadzieścia - naciskała.
Mąż wzruszył tylko ramionami, puszczając oczko do Eijiego. Przeszedł go dziwny dreszcz. Pragnął jak najszybciej odejść od tego stołu, ale udało mu się utrzymywać pozory względnie dobrej zabawy do samego końca.

Posiłek na szczęście nie trwał jeszcze długo, a przy czarce sake (na którą szczególnie naciskał pan Tsuchishita) wszyscy odpowiednio się rozluźnili.
A wtedy nadszedł czas, by się umyć i położyć do łóżek.
- Całe szczęście, że mamy pokój gościnny, bo w innym wypadku pewnie musiałbyś gnieździć się w pokoju Araty - odparła pani domu, prowadząc Eijiego korytarzem. Arata, który szedł tuż przy jego boku, spojrzał nań znacząco. Dobrze wiedział, że Eiji wolałby spać z nim na jednoosobowym futonie niż samotnie w jakimś pokoju tego obcego domu.
- To tu.
Otworzyły się drzwi niewielkiego pokoiku w stylu zachodnim - z łóżkiem, szafą i regałem wypełnionym książkami.
- Jeżeli będziesz czegoś potrzebował, Arata wszystko ci pokaże. Dobranoc - odparła, nieco za długo zatrzymując wzrok na synu, po czym poszła do swojej i męża sypialni.
Eiji odetchnął.
- Nie chcę tu spać - jęknął.
- Nie dałbym ci. - Arata uśmiechnął się łobuzersko, a Eiji odwzajemnił się także radością wymalowaną na twarzy.
Eiji dostał od Araty uroczą, zadrukowaną malutkimi podobiznami Pikachu piżamę z przykrótkimi nogawkami i rękawami. Wyglądał w niej nieco biednie, choć sam właściciel ubrania stwierdził, że to całkiem urocze.
Gdy przechodzili do pokoju, układał palec na ustach. Co jak co, ale jego matka nie mogła przyłapać ich w jednym pokoju.
- Mogę rozwinąć ci futon i będziesz spać na ziemi albo... - zerknął na własne łóżko, podobne do tego w pokoju gościnnym, także jednoosobowe i w stylu zachodnim, choć wyglądające przytulniej i na zdecydowanie wygodniejsze.
- Nie chciałbym robić ci problemu, ale...
- Futon chyba będzie niepotrzebny.
Więc się położyli. Ponieważ wieczór ten był dla nich obu bardzo męczącym doświadczeniem, mimo narastającej przez cały dzień tęsknoty za bliskością swoich ciał, gdy tylko położyli głowy na poduszkach, od razu posnęli przytuleni do siebie.
Eiji otworzył oczy dokładnie w momencie, w którym rozległ się dźwięk otwieranych drzwi. Nie zdążył nawet odepchnąć od siebie przytulonego do jego piersi i uśmiechającego się przez sen Aratę, usiąść, wstać ani tym bardziej rozwinąć sobie futonu.
- Ara... - Pan Tsuchishita urwał w pół słowa i po prostu stał przez chwilę z otwartymi ustami. Zza jego pleców dobiegały dźwięki towarzyszące krzątaniu się po kuchni. Eiji i ojciec Araty przez chwilę patrzyli sobie w oczy, a gdy z oddali rozległ się głos pani Tsuchishita, mąż tylko odkrzyknął coś szybko, po czym zamknął drzwi od środka. Eiji zdziwił się bardziej i już chciał obudzić Aratę, ale gospodarz powstrzymał go ruchem dłoni.
Próbował przekazać mu coś na migi, ale im więcej machał, tym Eiji mniej rozumiał.
- Może pan mówić - wyszeptał.
- Nie martw się. Tak myślałem, że z moim synem i tą dziewczyną to tak nie do końca - odpowiedział szeptem, siadając na krześle stojącym przy biurku w pokoju syna i obracając się przodem do nich.
- To nie tak, jak pan myśli! - zaoponował Eiji, uświadamiając sobie, że była to najgorsza możliwa wymówka wzięta prosto z idiotycznych zachodnich filmów.
- Chłopcze, mnie nie oszukasz - machnął ręką z pobłażaniem.
- A-Ale naprawdę, my nie...
- Ja to tam pal licho, ale lepiej niech ta kobieta się nie dowie.
Eiji aż zadrżał na całym ciele, a Arata poruszył się przez sen i wymruczał pod nosem:
- Już wstajesz? Myślałem, że jeszcze poleżymy.
Pan Tsuchishita spojrzał na Eijiego znacząco. Jego kłamstwo zostało wydane.
- Twój ojciec przyszedł.
- Nie żartuj tak, chodź jeszcze pospać - mówił Arata, nawet nie otworzywszy oczu, za to mocniej obejmując partnera i pozwalając sobie na nieco śmielsze przesunięcie dłonią po jego torsie.
- Nie żartuję.
Wtedy Arata jak na komendę rozwarł szeroko powieki i spojrzał prosto w twarz swojemu ojcu, który wyglądał... na nieźle rozbawionego. Usiadł pospiesznie, a za nim do siadu przeszedł Eiji.
- My z matką też kiedyś tacy byliśmy.
- Niemożliwe! - wyrwało się Eijiemu, po czym zakrył dłoń ustami.
- A jednak. - Ojciec wydawał się jeszcze bardziej rozbawiony mimo ewidentnej wpadki chłopaka.
- Dlaczego mnie nie obudziłeś? - wyszeptał z wyrzutem Arata.
- Pan Tsuchishita pokazał mi, że mam tego nie ro...
- Co tu się wyrabia? - Nagle z progu rozległ się głos gospodyni.
Pani Tsuchishita stała jak wryta, patrząc na swojego syna i jego przyjaciela, dwóch przykrytych jedną kołdrą, siedzących na tym samym łóżku.
- Czy wasza relacja nie jest nieco zbyt zażyła? - zauważyła błyskotliwie.
- Tylko nieco - zażartował jej mąż, chichocząc pod nosem.
- Czy wy... Chłopcy, wy...
- Mamo. - Arata wstał i wskazał na przyjaciela. - To jest mój chłopak.
Wszyscy zastygli w bezruchu, czekając na reakcję kobiety, która stała przez chwilę, patrząc w bliżej nieokreślonym kierunku, po czym po prostu odwróciła się i wyszła.
- Było bardzo źle? - zapytał Arata ojca. Ten tylko uśmiechnął się do niego współczująco i mruknął:
- Pójdę z nią porozmawiać.
Arata skinął głową.
Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły, Eiji spojrzał na Aratę jak zbity pies.
- Przepraszam, to moja wina. Nie powinienem w ogóle przyjeżdżać.
Ale Arata bez słowa po prostu zamknął go w ramionach.

Pani Tsuchishita uwijała się przy garnkach jak robocik.
Jej mąż stanął w kącie, nie chcąc przeszkadzać.
- Daj spokój, lata temu samurajowie wiązali się ze swoimi uczniami i nikt nie miał nic przeciwko.
- Łatwo ci mówić - mruknęła pod nosem, dalej się krzątając.
- Powinnaś się z tym pogodzić, będziesz musiała prędzej czy później.
Kobieta zgromiła męża wzrokiem, przystając na chwilę, po czym wróciła do krążenia po kuchni.
- A co ci takiego nie pasuje? Eiji to miły chłopak, nie jest jakąś tam gyaru, nie należy do yakuzy.
- Nigdy nie wiesz.
- A jego nazwisko?
Kobieta znów przystanęła i odwróciła się do męża.
- Wiesz, o co chodzi?
- Nie wiem.
- Wczoraj wieczorem wyszukałam tego całego Kato i wiesz, co się okazało? Że jest synem siostry tej wrednej Kimury dwa domy dalej!
- I naprawdę tylko o to chodzi?
- A jak myślisz? Przecież z takim nazwiskiem normalnie bym nie miała nic przec... - urwała, bo przed nią stanął syn, w którego cieniu ukrywał się Eiji.
- Matko - zaczął wyniośle. Jedną dłoń trzymał za plecami i zaciskał w niej kościste palce partnera. - Jeżeli zajdzie taka potrzeba, to zgodnie z niedawną zmianą praw gotowi jesteśmy wziąć ślub. Jeżeli zaistnieje problem z potomkiem, pomyślimy o adopcji. Dołożymy wszelkich starań, by spełniać twoje warunki, jakiekolwiek by one nie były.
Kobieta stała jak wryta, popatrując raz na powagę wymalowaną na twarzy syna, a potem na spuszczoną głowę Eijiego.
Podczas gdy ojciec nie mógł już dłużej się powstrzymywać i wybuchł, wypełniając pomieszczenie gromkim śmiechem. Za nim podążyła matka, później Arata, a na końcu Eiji. Zgodnie śmiali się do rozpuku, choć żadne z nich nie wiedziało dlaczego. W końcu to szczęśliwa, spełniona miłość, dlaczego więc miałaby przyczyniać się do czyjegokolwiek cierpienia?