Rozdział szósty: Ładny uśmiech Biebera

Białecki często miał wrażenie, że całe życie wali mu się na łeb na szyję. To uczucie nie było dla niego nowe, w końcu wiele już zdążył przeżyć i, jak uważał, właśnie to ukształtowało jego zacięty charakter. Tym razem jednak sprawa miała się trochę inaczej, bo to nie jego życie się pieprzyło, tylko jakiemuś małemu chłopcu, którego nawet nie znał. Ten chłopiec teoretycznie nie powinien go nawet obchodzić, ale... Ale Aleks, mimo że myślał o swoim sercu jako o twardej bryle lodu, nie potrafił zapomnieć o tym dziecku. O swoim bracie, którego życie z góry zostało skazane na porażkę.
Pozwolił więc Krzysztofowi działać. Nie powiedział mu może tego wprost, ale milczeniem wyraził na wszystko zgodę, sam nie będąc do końca pewny, w co takiego się wpakowuje.
To wszystko tak go wymęczało, że nawet na próbach nie miał siły sprzeczać się z Jasiem, co zauważyli wszyscy, nawet Adam. Na jednym ich spotkaniu zapytał Aleksa, co się dzieje.
– Nic – odpowiedział mu wtedy, ani myśląc wdawać się w szczegóły swojego popieprzonego życia.
Listopad dobiegł końca, nastał grudzień. Święta zbliżały się wielkimi krokami, a jemu nawet nie chciało się o nich myśleć, nienawidził tego okresu, bo zawsze spędzał go sam. W tym roku planował albo się upić, albo ujarać, też dobre wyjście, myślał, gdy po jednej z prób zapinał futerał swojej gitary.
– Ej, a może jakaś impreza integracyjna? – odezwał się nagle Remek.
– Nie czuję potrzeby integracji – odpowiedział mu Aleks, ale już bez tej swojej typowej złośliwości w głosie. Nie miał na to siły.
– Ale potrzebę picia każdy chyba ma – mruknął dotąd milczący Jasiek i zerknął na Aleksandra w sposób jasno mówiący, że i on nie pozostawał ślepy; też zauważył tę nagłą zmianę w zachowaniu Białeckiego.
– W sumie też bym się odchamił – powiedział Adam, na co Aleks aż uniósł brwi. Nie wierzył. Chyba wszyscy się zmówili, pomyślał. Po chwili jednak uśmiechnął się pod nosem, zdając sobie sprawę, że czasem dobrze mieć takich znajomych, którym nie musiał się ze wszystkiego zwierzać, ale którzy zawsze byli gotowi pomóc.
– Mogę w weekend coś zorganizować u mnie – rzucił jeszcze pomysłem Remek. – Ściągniemy ludzi, zrobi się domówkę. Rodziców i tak nie będzie – dodał, wzruszywszy ramionami.
– Idealnie – skomentował Adam, zgadzając się kiwnięciem głowy.
– Czyli jesteśmy umówieni. – Jasiek przerzucił sobie futerał gitary przez ramię. – To co, podwieźć cię do miasta? – zwrócił się do Aleksa jakby nigdy nic. Jakby to pytanie było już całkiem naturalne, bo przecież tak często odwoził go do centrum. Białecki zdał sobie nagle sprawę, że Właściwie robił to prawie po każdej próbie.
– Nie – odpowiedział, doskonale wiedząc, że w tym momencie Remek nie może oderwać od nich zdziwionego wzroku. W końcu rozmawiali ze sobą tak normalnie, jakby byli parą starych kumpli. Aleks nie miał dzisiaj ochoty na darcie kotów i tak miał już poszarpane nerwy, po co miał sobie je dodatkowo strzępić na jakimś dzieciaku? – Dzisiaj nie jadę w stronę centrum – wyjaśnił. Zazwyczaj po próbach jechał do Krzysztofa, dzisiaj jednak nie miał najmniejszej ochoty na widzenie się z tym facetem. Chciał po prostu pobyć sam w swojej zagraconej kawalerce ze szczurami u boku, potrzebował takiego spokojnego wieczoru na wyciszenie się. Odrzucił nawet propozycję kolejnego spotkania z Maciejem, nie miał na to po prostu siły, aż sam się nie poznawał, w końcu jeszcze niedawno zachowywał się jak zakochany nastolatek.
– Spoko – odpowiedział Jaś i Aleks już miał ruszyć do wyjścia, wcześniej owijając się po sam nos grubym, czerwonym szalem w drobną kratę, gdy Janek dodał: – Podrzucę cię gdzie chcesz. Mi nie robi i tak nigdzie się dzisiaj nie spieszę. – Zamarł. Aż odwrócił się w jego stronę, wpatrując się w jego delikatną twarz przez dłuższą chwilę. Nie zauważył lekkiego uśmiechu na twarzy Adama, który obserwował ich w milczeniu. Aleks, prawdopodobnie gdyby zauważył to delikatne wykrzywienie ust u kolegi, nigdy już nie wyszedłby z szoku i uznałby, że to jakiś spisek. Naburmuszony przez całe życie Jaś jest miły, a nieprzejawiający uczuć Adam się uśmiecha?
– Spadam już. Do piątku, ustalimy co z imprezą – powiedział perkusista, naciągnął na głowę kaptur, po czym wyszedł z garażu.
– Dobra – powiedział ostrożnie Aleks, jakby wciąż się bojąc, że Jaś go nabiera. – Skoro chcesz. – Wzruszył ramionami, chcąc ukryć swoje wcześniejsze zakłopotanie. Widział, jak Bieber przewrócił oczami, po czym dopiął swój czarny płaszcz i ruszył do wyjścia z garażu.
– Na razie – rzucił do Remka, który jeszcze porządkował sprzęty.
– Cześć, cześć – odpowiedział im, udając, że jest zajęty odłączaniem pieca, jednak jego wzrok śledził ich do samych drzwi.
Mroźne grudniowe powietrze buchnęło im w policzki, na co Aleks aż zadrżał. Nie przepadał za zimnem, zdecydowanie bardziej wolał ciepłą wiosnę, która, jak dla niego, mogłaby trwać przez cały rok. Nie czuł potrzeby następowania po sobie innych pór roku. Skulił się i wsunął dłonie w kieszenie, bo oczywiście, nie miał rękawiczek. Każdej zimy obiecał sobie, że w końcu sobie je kupić, ale jakoś nigdy o tym nie pamiętał i zawsze przez to jego ręce cierpiały.
– To gdzie cię dokładnie podrzucić? – zapytał Janek, wyłączając alarm samochodu. Aleks spojrzał na wóz z zastanowieniem, a następnie przeniósł wzrok na Jasia wrzucającego do kufra pojazdu swój futerał z gitarą.
– Niedaleko dworca autobusowego – odpowiedział mu, po czym wsiadł do auta i ze zdziwieniem zauważył, że czuł się całkowicie naturalnie, gdy siedział w beemce znienawidzonego przez siebie Jasia. Zupełnie, jakby ten chłopak nie wkurzał go na prawie każdej próbie i jakby między nimi nie było żadnego otwartego konfliktu. Ale... czy Janek też nie zachowywał się inaczej? – Wiesz, nie musisz mnie podwozić – powiedział, gdy chłopak odpalał silnik. – Nie musisz też udawać przed Remkiem, że mnie lubisz, czy coś – mruknął, bo czuł, że to właśnie w tym leży problem. Może Remigiusz coś mu powiedział? – Nie mam na to siły, serio – dodał i przeczesał włosy. – A takie udawanie jest męczące.
– Niczego nie udaję przed Remkiem – odparł spokojnym tonem Jaś i wyjechał na ulicę. – Mówiłem, że mogę cię podrzucić, to znaczy że mogę. Uwierz, gdybym nie miał czasu, zostawiłbym cię na tym mrozie i nie przejął się nawet, gdyby odmroziło ci palce u stóp – rzucił, powodując, że w głowie Aleksa pojawił się jeszcze większy mętlik. W ogóle nie rozumiał tego dzieciaka, ale, czy nie właśnie taka była ta dzisiejsza młodzież? Chyba powoli zaczynał rozumieć te wszystkie starsze babcie psioczące na nastolatków.
Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Białecki nie miał pojęcia, co mógłby odpowiedzieć Jankowi, więc nie powiedział nic, tylko śledził (z niemałym podziwem, to niestety musiał przyznać) jazdę chłopaka. Już wcześniej zauważył, że Jaś był naprawdę dobrym kierowcą, sprawnie manewrował pomiędzy innymi samochodami, nie bał się wyprzedzać, a i na ruchliwe ronda wjeżdżał z pewnością, jakiej pozazdrościliby mu starzy kierowcy. Aleks ze wstydem musiał przed sobą przyznać, że on tak prowadzić nie potrafił. Właściwie, to jego przygoda z samochodami skończyła się gdy zdał prawo jazdy. Później miał już niewiele okazji do siadania za kółkiem, czasem tylko Krzysztof oddawał mu stery swojego audi, ale i to nie zdarzało się często. Białecki panicznie bał się prowadzić to auto, było zbyt drogie.
– Musisz skupić się bardziej na grze – odezwał się w pewnym momencie Jaś, gdy już prawie dojeżdżali. – Jesteś cholernie roztrzepany – skrytykował go, czego Aleks w tamtej chwili w ogóle się nie spodziewał. Jeszcze chwilę temu był taki słodki i milutki. – Dzisiaj grałeś jeszcze bardziej nieczysto niż zawsze. Spieszyłeś się, kiedy trzeba było zwolnić i zwalniałeś w szybkich momentach. Ja wiem, Białecki, że czasem ciężko ci się myśli, ale raz mógłbyś pokazać, że wcale nie jesteś takim nieudacznikiem – obrażał go dalej, nic sobie nie robiąc z coraz bardziej niezadowolonego i pałającego nienawiścią wyrazu twarzy Aleksa.
– A ty, niby, kurwa, co? – wysyczał. – Paniczątko się znalazło, myślisz, że sam jesteś taki idealny? – warczał, zaciskając dłoń w pięść. Miał ochotę wbić temu zarozumialcowi ją w twarz i nie patrzeć nawet na to, że przez to mogłoby być zagrożone jego życie, w końcu Jaś prowadził.
I wtedy stało się coś, czego Aleks by się nie spodziewał. Jaś uśmiechnął się pod nosem, a po chwili zaśmiał się też cicho.
– No – skomentował. – Wreszcie, bo już myślałem, że ktoś cię podmienił – powiedział i posłał Białeckiemu takie spojrzenie, że aż go wcisnęło w fotel. Nawet w ciemności, jego ładne duże niebieskie oczy błyszczały wesoło, zupełnie jakby potrzebował tego aleksowego wybuchu do dalszego normalnego funkcjonowania.
– Idiota – tylko tak Aleks w tamtej chwili mógł mu się odgryźć, bo mimowolnie sam uśmiechnął się pod nosem, za co zaraz się znienawidził. Musiał jednak przyznać, że to było całkiem... miłe? Nie spodziewałby się, że Jaś będzie przejmować się jego stanem emocjonalnym. W końcu każdy normalny by go zignorował i cieszył się chwilą spokoju, a nie sam, jak ostatni samobójca, doprowadzał do ich konfrontacji. Może Jaś był masochistą? – zastanowił się, nawet nie zauważając, że ten niepozorny chłopak, którego tak nienawidził, odciągnął jego myśli od sprawy brata.
Pożegnali się w swoim starym stylu, czyli bez zbędnych uprzejmości, z kilkoma gorzkimi słowami.
– Następnym razem weź się w garść – warknął Jaś.
– Lepiej sam się ogarnij, nim zaczniesz ogarniać innych – odpowiedział mu Aleks, nie mając zamiaru odpuszczać.
– Jak zwykle mocny w gębie – prychnął, kiedy Aleks otwierał drzwi.
– Jak zwykle wyżej srasz niż dupę masz – odparował, zdając sobie sprawę, że użył dość żałosnej riposty, ale w tamtej chwili wcale nie miał sobie tego za złe. Miał ochotę się zaśmiać.
– Ostro – skomentował Jaś i nagle sam wybuchnął śmiechem. – Spieprzaj już, bo zimno mi do samochodu wpuszczasz. – Białecki zerknął na niego i w jednej, nie do końca kontrolowanej myśli stwierdził, że ta żałosna podróbka Biebera naprawdę ładnie wyglądała z uśmiechem.
– Cześć – rzucił do wnętrza wozu, nie wiedząc, że sam się uśmiechał. Trzasnął drzwiami, a beemka odjechała, po czym skręciła w boczną uliczkę. Nim to jednak zrobiła, Alkowi mignął przed oczami rozbawiony wyraz twarzy Jasia.